Ε, δεν είχε τίποτε άλλο να μας δώσει πέρα από την... ευχή του, μας έδωσε τη βίζα. Για να μας δείξει εμπράκτως πόσο πολύ μας συμπαθεί και πόσο μας συμπαραστέκεται. Που αυτή την κατάργηση της βίζας πια τη ζητάει η Ελλάδα από τις ΗΠΑ από το 2006, αν θυμάμαι καλά και που δεν έλεγαν να μας απαλλάξουν, παρότι πήγαινε κι ερχόταν η Ντόρα ελπίζοντας ότι θα τα καταφέρει. Μάλιστα, πριν κάνα-δυο χρόνια, αν θυμάμαι καλά, είχαν ανακοινώσει μια «παρτίδα» χωρών στις οποίες καταργούσαν τη βίζα και η Ελλάδα δεν ήταν μέσα σ’ αυτές. Γιατί; Γιατί μας θεωρούσαν, και υποψιάζομαι ότι ακόμη μας θεωρούν, μια «τρομοκρατική» χώρα, αλλά... Αλλά τώρα μας είδε ο Ομπάμα τόσο τρομοκρατημένους από την οικονομική κρίση και το επαπειλούμενο κραχ (ίσως έχει και τις «τύψεις» του, γιατί όλα από τις ΗΠΑ ξεκίνησαν), που στην πρεμούρα του να μας δώσει κάτι - πέρα από ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη - παρενέβη ο ίδιος για ν’ απαλλαγούμε από τη «βίζα». Γιατί το αρμόδιο υπουργείο, πιο ψυχρά σκεπτόμενο, καθόλου δεν ήθελε να μας καταργήσουν τη βίζα, αλλά... Αλλά άμα θέλει ο Πρόεδρος, και τι να πει ο υπουργός; Σωστά; Σωστά.
Έτσι μέσα στο χάλι μας το μαύρο πήραμε και κάτι χειροπιαστό που χρόνια το παλεύουμε. Θα μου πείτε, θα σηκωθούμε τώρα όλοι και θα τρέχουμε στην Αμερική εν μέσω οικονομικής κρίσης; Εδώ μας κόβουν το μισθό και τα δώρα, η Αμερική μάς μάρανε; Όχι. Αλλά είναι σαφές ότι η κατάργηση της χρονοβόρας, γραφειοκρατικής και ανασταλτικής - σε πολλές περιπτώσεις - βίζας οπωσδήποτε βοηθά και την επιχειρηματική δραστηριότητα και την τουριστική κίνηση. Και εν πάση περιπτώσει, μας αποκαθιστά - από αυτή την πλευρά - και στα μάτια του κόσμου. Γιατί να μην ξεχνάμε πόσες φορές οι Αμερικανοί έχουν βγάλει ταξιδιωτικές οδηγίες κατά της Ελλάδας «συνιστώντας» στους πολίτες τους να μην ταξιδεύουν σ’ αυτόν τον... επικίνδυνο προορισμό.
Η βίζα λοιπόν είναι και το μόνο χειροπιαστό που πήραμε. Φράγκο δεν πήραμε γιατί ούτε ζητάμε, ούτε και είναι πρόθυμοι να μας δώσουν, αν δεν μας δουν τουλάχιστον να κατρακυλάμε στον γκρεμό. Τώρα βρισκόμαστε μάλλον στο χείλος. Πήραμε, επίσης, μέσω του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, και μπόλικα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Από την Αγκελικούλα την Μέρκελ έτσι πιο... ψυχρό, από τον Νικολά Σαρκοζί (που έχει και μία ριζούλα ελληνική) θερμότατο και από τον Ομπάμα (που κάπως του ’κατσε ότι έχει κατιτίς το ελληνικό) επίσης θερμό χτύπημα στην πλάτη. Τα οποία, βεβαίως, είναι κατά πολύ προτιμότερα από κάτι πισώπλατα μαχαιρώματα που τρώμε αβέρτα τον τελευταίο καιρό.
Ο δε Ομπάμα μέχρι ελληνικά έκατσε κι έμαθε για να μιλήσει στους ομογενείς στον προθύστερο εορτασμό της 25ης Μαρτίου, παρουσία και του Γ. Παπανδρέου. Ποιος του είπε για το «φιλότιμο» δεν ξέρω. Ποιον «Μπαμπινιώτη» κοίταξαν για να βρουν, μια μετάφραση αγγλιστί, δεν ξέρω. Πάντως, έκανε ο ίδιος μια φιλότιμη προσπάθεια να πει τη λέξη στα ελληνικά και εν συνεχεία να αναλύσει το νόημά της για να πλέξει γύρω από αυτή το «εγκώμιό» μας. Βέβαια, αυτό που δεν κατάλαβε ο Αμερικανός πρόεδρος είναι ότι το «ελληνικό φιλότιμο», που ούτως ή άλλως είναι μοναδικό, δεν είναι «κατάσταση». Το ελληνικό φιλότιμο είναι «συναίσθημα», το οποίο εν συνεχεία τροφοδοτεί καταστάσεις και αντιδράσεις. Και αυτή είναι και η ομορφιά του, σε έναν λαό που άγεται και φέρεται από το συναίσθημά μου και αναλόγως ενεργεί τις περισσότερες φορές. Και επειδή πρόκειται για αντικρουόμενα συναισθήματα γενικώς, γι’ αυτό και πρόκειται για ένα κράμα που δύσκολα μπορεί να καταλάβει, ένας άκαμπτος και ψυχρός Γερμανός, επί παραδείγματι.
Εν πάση περιπτώσει, μας είπε ότι θα είμαστε μαζί και στα εύκολα και στα δύσκολα ο Ομπάμα - μου θύμισε εκείνους τους όρκους γάμου που δίνουν οι ξένοι - μας είπε και «Ζήτω η Ελλάς» στα ελληνικά στο τέλος, τι άλλο να θέλουμε εμείς; Παρατηρήσατε πάντως και ο Όλι Ρεν το «καλό κουράγιο» στα ελληνικά μας το ’πε. Ως ένδειξη παρηγοριάς την εκλαμβάνω εγώ αυτή τη σπουδή για την ελληνομάθεια.
Και αφού περάσαμε όμορφα σε Γερμανία, Γαλλία και ΗΠΑ και έχουμε και τη βίζα στο χέρι, και υποτίθεται ότι θα δούμε και «μέτωπο» κατά της κερδοσκοπίας και μπορεί να δούμε και στο απώτερο μέλλον Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο... Αφού έγιναν όλα αυτά ένα απομένει να δούμε: την επόμενη φορά που θα δανειστούμε και θα είναι και σύντομα, 6,2% θα είναι το επιτόκιο; Γιατί άμα είναι 6,2% τίποτα δεν θα ’χουμε κάνει. Μόνοι μας θα χαιρόμαστε με ό,τι θυμόμαστε.
