Έχουν περάσει πολλά χρόνια και ακόμα δεν έφυγαν από τη μνήμη μου τα λόγια μιας κυρίας, μητέρα μαθήτριας, που είχαμε σε σχολείο της Λάρισας, στο οποίο υπηρετούσα, τότε ως καθηγητής.
Ακούστε λοιπόν τι έλεγε αυτή η γυναίκα για τον αμετακίνητο στόχο της κόρης της. «Θα πρέπει να σπουδάσω οπωσδήποτε, γιατί δεν θέλω η ταυτότητά μου να γράφει, σαν τη δική σου, Οικιακά... Το θεωρώ πολύ υποτιμητικό, το καταλαβαίνεις;..».
Πράγματι ο προφορικός και ο γραπτός χαρακτηρισμός της γυναίκας ως νοικοκυράς, ως ασχολούμενης αποκλειστικά με τα της οικογενείας της, άρχισε να εμφανίζει σημάδια απαξίωσης εδώ και πολλά χρόνια από σήμερα. Στις μέρες μας η λέξη «Οικιακά» δεν υπάρχει, σχεδόν, πουθενά γραμμένη στα έγγραφα εκείνα που υποδηλώνουν την ενασχόληση της σύγχρονης γυναίκας. Έχει, μάλλον, εκλείψει από τον χαρακτηρισμό των τωρινών επαγγελμάτων. Υπάρχει μόνον στο λεξιλόγιο για να θυμίζει εκτός της ορθογραφικής και ερμηνευτικής σημασίας και τον μουσειακό της πλέον χαρακτήρα. Που αποτυπώνει την ανεκτίμητη γυναικεία προσφορά, στον ευλογημένο θεσμό της οικογένειας.
Και όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί η σημερινή γυναίκα – θύμα των σύγχρονων απαιτήσεων και αναγκών – από τη μια έχει βγει από το σπίτι της και από την άλλη, στο πρόσωπό της, απαξιώθηκε πολύ η φυσική της αποστολή με αποτέλεσμα ως κοινωνία να έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας.
Αυτόν που οδηγεί σ’ έναν βασικό σκοπό. Στη μη διατάραξη της οικογενειακής ζωής. Στη γέννηση και προπάντων στη στήριξη της ζωής. Το σημειώνω ιδιαίτερα αυτό, γιατί σήμερα θεωρείται πολύ στερημένο το όμορφο αυτό γνώρισμα της γυναίκας να κάνει παιδιά. Ένα γνώρισμα θεϊκό κι ευλογημένο από το δημιουργό του κόσμου.
Αυτή η «στέρηση» δυστυχώς παρέσυρε τη γυναίκα σε δραστηριότητες, οι οποίες μπορεί να της πρόσφεραν αίγλη και δόξα μέσα στο χώρο της παραγωγής, όχι βεβαίως απαραίτητα και την εσωτερική καλλιέργεια και μόρφωση. Ο σκοπός της γυναικείας αυτής φυγής από το σπίτι και η εισβολή της σε διάφορους χώρους δουλειάς ήταν, όπως και παραπάνω τονίσαμε, να βοηθήσει αυτό και στη συνέχεια να γίνει ανεξάρτητη οικονομικά με όλες τις γνωστές παρενέργειες αυτής της πράξης. Έτσι σήμερα φτάσαμε στο σημείο να λιγοστεύουν όλο και περισσότερο οι γυναίκες νοικοκυρές. Αυτές που μένουν στο σπίτι κάνοντας καθημερινή πράξη τη σπουδαία αρετή της θυσίας και της προσφοράς.
Ποιοι από μας μπορούν να ξεχάσουν τις μανάδες τους και τα νοικοκυριά τα οποία στήριξαν; Τότε που ζούσαν όλοι μαζί, παππούδες και γιαγιές; Τότε που η φροντίδα των παιδιών και κυρίως των ηλικιωμένων ήταν ο κανόνας; Ήταν μια συνειδητή πράξη προσφοράς; Ο σκοπός της ζωής των Ελληνίδων νοικοκυρών και μανάδων του χθες; Απόσταγμα της βαθιάς χριστιανικής αγάπης; Αυτή που μορφώνει και καταξιώνει τον άνθρωπο στο διάβα αυτής της ζωής;
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο αγώνας των νοικοκυρών του καιρού εκείνου ήταν περισσότερο βαρύς από ό,τι φαίνεται. Κι αυτό, γιατί οι οικογένειες τότε ήσαν πολυμελείς. Οι γυναίκες γεννούσαν πολλά παιδιά. Και όμως οι ίδιες τα ανάτρεφαν και η γνώμη τους είχε βαρύνουσα σημασία όχι μόνο στη δική τους οικογένεια, αλλά και των απογόνων.
Και ενώ τότε η γυναίκα έδινε τα πάντα για τη ζωή και την οικογένεια, ταυτόχρονα εστερείτο των βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Δεν ψήφιζε. Δεν συμμετείχε στη λήψη αποφάσεων που την αφορούσαν. Δεν ακουγόταν πουθενά γυναικεία φωνή στη λειτουργία της Δημοκρατίας. Η γυναίκα με λίγα λόγια δεν είχε ίσα δικαιώματα με τον άνδρα. Η τότε κοινωνία της στερούσε την ισότητα της θεϊκής δημιουργίας και αυτής που πηγάζει μέσα από τα ευαγγελικά και αποστολικά κείμενα της χριστιανικής διδασκαλίας.
Το γυναικείο κίνημα που ήρθε στη συνέχεια με σκοπό να δώσει μεγαλύτερη αξία στη γυναίκα δυστυχώς, έχασε τον αρχικό του σκοπό. Και τώρα που είναι για να σταματήσει τον ηθικό διασυρμό της; Την έντυπη και ηλεκτρονική εκμετάλλευση; καθώς και τη γυναίκα θύμα της κάθε λογής διαστροφικής και υλικής χρησιμοποίησης;
Σήμερα δυστυχώς ζούμε μια παρακμιακή κατάσταση σε ό,τι αφορά στη γυναίκα, που δεν υπήρχε παλαιότερα. Τότε που ο σεβασμός απέναντί της ήταν τέτοιος που δεν την εξέθετε για κανένα κέρδος ή προνόμιο. Και ενώ γύρω μας βλέπουμε τόσο απαξιωτικές για τη γυναίκα εικόνες, κανένας αρμόδιος δεν συγκινείται. Δεν αντιδρά στην υποτίμηση και στον ηθικό της ευτελισμό. Σ’ αυτόν που υποτιμά την ίδια τη μάνα μας και νοικοκυρά, όπως εμείς τη γνωρίσαμε και τη νιώσαμε τον παλιό καιρό.
Και η υποτίμηση αυτή ξεκινά από τις μικρές ηλικίες. Από τα παιχνίδια των παιδιών. Αυτά τα τυποποιημένα που αποπροσανατολίζουν τα μικρά παιδιά. Που δεν τα προετοιμάζουν για αυριανές μητέρες, αλλά για αντικείμενα της σύγχρονης καταναλωτικής κοινωνίας.
Δυστυχώς φθάσαμε σε μια εποχή, όπου ο λεγόμενος εκσυγχρονισμός απαξιώνει κάθε τι που προσπαθεί να στηρίξει την ελληνική οικογένεια. Τα χριστιανικά πρότυπα και το πρότυπο της Παναγίας εμπαίζονται. Καλό και ωφέλιμο θεωρείται εκείνο που λειτουργεί ανεξάρτητα από αξίες και πρότυπα. Απελευθερωμένο από οποιαδήποτε ιδεολογία του παρελθόντος. Από οποιαδήποτε πρακτική η οποία θυμίζει το χθες.
Σήμερα υιοθετούμε άλλες συνήθειες στη ζωή μας. Ξενόφερτες. Αυτές που ενώ πολιτικά τις κατηγορούμε και τις καταδικάζουμε, καταναλωτικά όμως τις δεχόμαστε και τις κάνουμε κανόνα της ζωής μας. Οι εισαγόμενες αυτές πρακτικές, όπως είναι φυσικό επηρέασαν και τη γυναίκα. Την άλλαξαν. Της πήραν από πάνω της την αυθεντία. Σ’ αυτό δεν φταίει η ίδια. Φταίει ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα. Ολόκληρη η κοινωνία μας που παραδόθηκε αμαχητί στην ισοπεδωτική εισβολή της ξενόφερτης υποκουλτούρας.
Ευτυχώς, στην πορεία αυτή της απαξίωσης του παρελθόντος υπάρχουν κάποιες φωνές αντίδρασης για να τονίζουν στις νεότερες γενιές, ότι το μέλλον δεν μπορεί να γίνεται καλύτερο, όταν ξεκόβεται τελείως από το παρελθόν.
