Ε, αυτό πράγματι, ναι, είναι casus belli. Καλά πάνε κι έρχονται οι κομισάριοι, ελέγχουν, κοιτάζουν με μισό μάτι τους αριθμούς, αποφαίνονται και αποχωρούν. Εύκολο πράγμα είναι. Αριθμούς κοιτάζουν. Δεν κοιτάζουν ανθρώπους. Διότι και οι δυο-τρεις υπάλληλοι και οι δυο-τρεις κυβερνητικοί που γυρίζουν γύρω τους και τους κάνουν τεμενάδες δεν λογίζονται για... άνθρωποι. Για πολίτες, τέλος πάντων. Για «μονάδες» του συστήματος λογίζονται.
Καλά πάνε κι έρχονται λοιπόν, μας υποβαθμίζουν, μας ξεφτιλίζουν (και καλά μας κάνουν με το μυαλό που κουβαλάμε), μας λοιδορούν, ενίοτε μας παρηγορούν («παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του»), και μετά βγαίνουν διάφορα φιρμάνια: κάντε τούτο, κάντε κείνο. «Ρουφήξτε τους το αίμα, σταγόνα να μη μείνει!». Αυτή είναι η κεντρική ιδέα όλων των «συμβούλων» και προτροπών προς την ελληνική κυβέρνηση. Που, δηλαδή, αν θέλουμε να τους φανταστούμε ως βρικόλακες με καλαμάκι, μπορούμε να τους φανταστούμε να μας ρουφάνε άπληστα το αίμα μέχρι να στραγγίξουμε. Ε, κι άμα στραγγίξουμε θα ’χουμε μια υγιή οικονομία και ημιθανείς πολίτες. Ή καθόλου πολίτες γιατί το ρούφηγμα θα πάει μέχρι το μεδούλι.
Τώρα έχουν βάλει για τα καλά στο μάτι και τον 14ο μισθό. Δεν τους φτάνει η καθήλωση μισθών και συντάξεων. Δεν τους φτάνει η περικοπή των επιδομάτων. Δεν τους φτάνει η πάσης φύσεως φοροεπιδρομή. Τώρα θέλουν για να κορέσουν την αχορτασιά τους και τον 14ο μισθό. Δεν τον θέλουν δηλαδή τώρα ακριβώς. Εδώ και κάνα 20ήμερο ή και παραπάνω άρχισε να διαρρέει ως «πιθανότητα», «ως σενάριο», «ως εκδοχή», «ως εναλλακτική», ως το «ύστατο όριο» και η περικοπή του 14ου μισθού. Και φυσικά βγήκαν οι κυβερνητικοί και το διέψευσαν. «Όχι, μας είπαν, τέτοιο πράγμα ούτε που να το συζητάτε». Ε, άμα αρχίζουν οι διαψεύσεις, εμάς είναι να μας ζώνουν τα μαύρα φίδια πανταχόθεν. Έτσι είχαν διαψεύσει και για τους μισθούς και τις συντάξεις, έτσι είχαν διαψεύσει και για την άνοδο των ορίων συνταξιοδότησης και τα είδαμε τα χαΐρια μας. Ό,τι διαψεύδεται είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να γνωρίζουμε ότι θα εφαρμοστεί. Ήρθαν οι «μάγκες» εδώ ως εκπρόσωποι των επιτηρητών μας, έμειναν δυο-τρεις μέρες και με το που έφυγαν τι είπαν; «Κι άλλα μέτρα πρέπει να πάρετε». Δεν το ξέραμε μήπως; Το ξέραμε και το περιμέναμε. Αλλά ο 14ος μισθός είναι casus belli, τελείωσε. Αυτοί οι έξτρα μισθοί του έτους είναι που περιμένουν οι εργαζόμενοι για να καλύψουν διάφορες «τρύπες» και «παράθυρα», για να βολέψουν καταστάσεις και εκκρεμότητες. Ή έστω, βρε αδελφέ, για να προσφέρουν ένα κατιτίς παραπάνω στους ίδιους και τις οικογένειές τους. Πάει, να το κόψουμε κι αυτό; Έτσι που τα πάμε εμείς στο τέλος δεν θα πληρωνόμαστε για την εργασία που προσφέρουμε, θα πληρώνουμε και από πάνω!
Και το καλύτερο απ’ όλα ποιο είναι; Ότι ενώ ασφυκτιά ο τόπος και οι άνθρωποι, ο πρωθυπουργός, προχθές Τετάρτη μάλιστα που είχαν νεκρώσει τα πάντα από την απεργία, έβγαινε με συνέντευξή του (από Βραζιλία μεριά νομίζω;) και έλεγε ότι «ναι σκληρά τα μέτρα, αλλά έχουμε την κατανόηση των πολιτών». Πού τη βλέπει την κατανόηση; Και, τέλος πάντων, μέχρι ποιου σημείου νομίζει ότι φτάνει; Είπαμε να δείξουμε μια «κατανόηση», αλλά όχι να μας πηγαίνουν και σπρώχνοντας! Για να μην πω τίποτε άλλο!
Τώρα-τώρα θα ’ρθει από Δευτέρα ο Όλι Ρεν να μας βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι οριστικά και αμετάκλητα.
Όταν η «κατανόηση» μεταφράζεται σε κατάφωρη αδικία, τότε προφανώς λειτουργεί ο κοινωνικός αυτοματισμός εν είδει άμυνας «σε μια κατάσταση και χάραξης ορίων».
Πολιτική στήριξη και όχι οικονομική, λέει η κυβέρνηση ότι ζητάει από τους εταίρους. Ε λοιπόν ας πιέσει να «αγοράσει» και περισσότερο χρόνο. Τόσα ταξίδια πέρα-δώθε να πιάσουν και τόπο. Άμα στραγγίξουν οι άνθρωποι και χαίρει άκρας υγείας η οικονομία, τι νόημα θα έχει όλο αυτό εντέλει; Να είμαστε και σοβαροί.
