Καλά, εμείς θιχτήκαμε, ανατριχιάσαμε, προσβληθήκαμε, νιώσαμε ότι έχει τρωθεί επί τούτου η εθνική μας υπερηφάνεια γιατί έπιασαν εκεί κάτι Γερμανοί και πήραν το «κορίτσι μας», την Αφροδίτη της Μήλου, και μας το παρουσίασαν σε... άσεμνη πόζα για να μας στείλουν το... εύγλωττο μήνυμά τους. Αλλά...
...Αλλά στο κάτω-κάτω της γραφής, αυτοί Γερμανοί είναι, δεν έχουν και καμιά ειδική ευαισθησία περί την ελληνική ιστορία και τον πολιτισμό. Ας πούμε ότι θα μπορούσαν να έχουν και θα όφειλαν να έχουν, καθότι ο ελληνικός πολιτισμός αποτελεί και λίκνο του παγκόσμιου, αλλά εν πάση περιπτώσει ορισμένα πράγματα δεν γίνονται και με το ζόρι. Ή τα ξέρει και τα νιώθει κανείς ή δεν τα ξέρει ή δεν τα νιώθει. Και σε κάθε περίπτωση χαρακτηρίζεται από τις πράξεις και τις επιλογές του.
Αν όμως δεν μπορούμε να ’χουμε απαιτήσει από τους Γερμανούς και τους λοιπούς Γότθους, Βησιγότθους και Οστρογότθους, έναντι του πολιτισμού μας, μπορούμε και οφείλουμε και είμαστε και υποχρεωμένοι να έχουμε απαιτήσεις από εμάς τους ίδιους. Τους γηγενείς. Και άμα εμείς οι γηγενείς δεν σεβόμαστε τίποτα και δίνουμε κατ’ επανάληψη το «κακό παράδειγμα» τι απαίτηση να έχουμε τέλος πάντων από τους ξένους.
Γράφτηκε την προηγούμενη εβδομάδα, και δεν δόθηκε και η βαρύτητα που έπρεπε, γιατί όλα πλέον γυρίζουν πέριξ της οικονομικής κατάντιας που έχουμε και των συνεπειών της ότι: οι «Financial Times» αυτή τη φορά - γιατί πάντα εξάγουμε το ρεζιλίκι μας προς τα έξω και εκείνοι μας το επιστρέφουν πρωτοσέλιδο - είχαν ένα δημοσίευμα χάρμα οφθαλμών! Το οποίο τι έλεγε; Έλεγε ότι ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Νίκος Χριστοδουλάκης, λίγο μετά την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη τον Μάιο του 2001, είχε προτείνει ακόμη και το ενδεχόμενο «τιτλοποίησης του Παρθενώνα και άλλων αρχαιολογικών χώρων...», ώστε να μειωθεί το δημόσιο χρέος της Ελλάδας! Το άρθρο λέει, αποτέλεσε συνέχεια άλλων δημοσιευμάτων που φιλοξενήθηκαν και φιλοξενούνται στις σελίδες του διεθνούς Τύπου και αφορούν στα χρηματοοικονομικά προϊόντα που εξέτασε η χώρα μας σε μια προσπάθεια να συρρικνωθούν τα μεγάλα χρέη της.
Από πού ν’ αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει με την... καταπληκτική ιδέα του πρώην υπουργού; Από την αστειότητά της; Από την γελοιότητά της; Από τη «σοβαρότητά» της; Από τη φαιδρότητα που τη διακρίνει; Από πού; Από το ρεζιλίκι διεθνώς; Τι να πιάσει και τι ν’ αφήσει κανείς; Εμείς κάνουμε ολόκληρο αγώνα για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από τους Βρετανούς και προτείνουμε να μπει ο Παρθενώνας ολόκληρος ενέχυρο! Πού να ’ρθουν να τον ξεθεμελιώσουν, να τον πάρουν όλο μαζί να τον πάνε στο Λονδίνο με το μυαλό που κουβαλάμε. Λες και είναι ο Παρθενώνας σαν αυτά τα «χρονομερίδια» που είναι της μόδας τα τελευταία χρόνια ν’ ανταλλάσσουν στο πλαίσιο της τουριστικής κίνησης. Να ’ρθουν, ας πούμε, οι Βρετανοί επί παραδείγματι να την πέσουν στον Παρθενώνα, να πάμε εμείς να στρατοπεδεύσουμε κάνα μήνα στο Βρετανικό Μουσείο.
Είπαμε, «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται», αλλά όχι και από τον Παρθενώνα! Αυτό είναι γενικό ξεπούλημα. Το σκεπτικό ήταν, λέει, ότι οι επενδυτικές τράπεζες θα έφερναν χρήματα στο ελληνικό κράτος με αντάλλαγμα τα έσοδα από τα εισιτήρια της Ακρόπολης και άλλων αρχαιολογικών χώρων. «Η ιδέα της τιτλοποίησης βασίστηκε σε μελλοντικά έσοδα από τις πωλήσεις των εισιτηρίων στα έξι εκατομμύρια και πλέον τουρίστες που επισκέπτονται κάθε χρόνο την Ακρόπολη και τα υπόλοιπα αρχαία μνημεία ανά την Ελλάδα». Και, όπως σχολίαζαν διεθνολόγοι, ποτέ στο παρελθόν δεν είχε γίνει γνωστή πρόθεση άλλης ευρωπαϊκής κυβέρνησης να προχωρήσει σε τιτλοποίηση των μνημείων της. Τέτοιο «πρωτότυπο» χάλι μια φορά.
Κι ύστερα μας φταίνε οι Γερμανοί και το δάχτυλο της Αφροδίτης της Μήλου. Αμ καλά το σηκώνει το δάχτυλο, εκ μέρους των λοιπών αρχαίων μνημείων της χώρας, προς εμάς τους γηγενείς.
