Εάν ρίξουμε μια ματιά από το 1950 μέχρι σήμερα, θα διαπιστώσουμε ότι η χώρα μας, ουδέποτε απέκτησε ένα μόνιμο εκλογικό σύστημα όπως ισχύει σήμερα, σε όλες τις χώρες του Δυτικού κόσμου, αλλά τούτο είναι συνήθως απόρροια συγκυριών, μικροκομματικών συμφερόντων και άλλων παραμφερών ζυμώσεων, που βόλευε και εξυπηρετούσε πάντοτε το εκάστοτε κυβερνών κόμμα. Στις εκλογές π.χ. του 1956 ίσχυε το λεγόμενο τριφασικό. (Απλή Αναλογική – Ενισχυμένη – πλειοψηφικό), όπου η τότε Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ) αν και ήλθε δεύτερο κόμμα με το 47,08% έλαβε 165 έδρες (το 55% των εδρών), ενώ η Δημοκρατική Ένωση υπό τον αείμνηστον Γεώργιο Παπανδρέου το 48,15% (το 45% των εδρών) και με 25.000 ψήφους περισσότερους πήρε 35 έδρες λιγότερες ήτοι σύνολον 135. Ο δε αείμνηστος Κων/νος Καραμανλής παρότι δεύτερο κόμμα, σχημάτισε αυτοδύναμη κυβέρνηση με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 165 έδρες. Επρόκειτο για μια καθαρή ελληνική πατέντα της εποχής εκείνης.
Τον εκλογικό νόμο, που θέλει να θεσπίσει για τη χώρα μας ο κ. Παπανδρέου είναι το λεγόμενο, ή παραλλαγή αυτού, Γερμανικό Σύστημα. Τούτο σημαίνει ότι οι 180 βουλευτές θα εκλέγονται σε αντίστοιχες μονοεδρικές περιφέρειες και οι υπόλοιποι 120 πανελλαδικά με λίστα όπως γίνεται σήμερα με το ψηφοδέλτιο της Επικρατείας. Για να ισχύσει άμεσα από τις επόμενες εκλογές πρέπει να ψηφισθεί με την πλειοψηφία των 2/3 (200), του όλου αριθμού των βουλευτών. Συνεπώς για να εξασφαλισθεί αυτή η πλειοψηφία, θα πρέπει να συμπράξει προς τούτο και η ΝΔ, που όπως δήλωσε ο πρόεδρός της, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να συναινέσει, σε κάτι τέτοιο.
Η παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος, που μαστίζει και βασανίζει τη χώρα μας, δεν είναι απόρροια του εκλογικού νόμου, που ισχύει αλλά η καρδιά και η ρίζα του προβλήματος αυτού, έγκειται στον τρόπο εκλογής και λειτουργίας του βουλευτή, που τείνει να γίνει στην πατρίδα μας, κληρονομικό δικαίωμα, προίκα και προνόμιο των ισχυρών και της καθεστηκυίας τάξης της χώρας μας. Συνεπώς ο τρόπος επιλογής των υποψήφιων βουλευτών, πρέπει να τεθεί εξ υπαρχής και από μηδενική βάση. Ο σημερινός είναι ξεπερασμένος και αναχρονιστικός, δημιουργεί, συντηρεί και παράγει από μόνος του, το υφιστάμενο πελατειακό και ρουσφετολογικό κράτος.
Σίγουρα η χώρα μας, χρειάζεται και απαιτείται να αποκτήσει ένα νέο εκλογικό νόμο, που θα είναι προϊόν όσο το δυνατόν μεγαλύτερης συναίνεσης, όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου και θα στοχεύει, στην ουσιαστική αναβάθμιση του ρόλου του βουλευτή και κατ’ επέκταση του Κοινοβουλίου, για να καταστεί έτσι πραγματικός ναός της Δημοκρατίας. Παράλληλα πρέπει να τεθεί επί τάπητος από μηδενική βάση ο αναγκαίος αριθμός των βουλευτών, που απαιτείται για την εύρυθμη λειτουργία του κοινοβουλίου. Πιστεύω απόλυτα ότι ο αριθμός των 151 βουλευτών έναντι 300 είναι υπέρ αρκετός, για τις ανάγκες και για τα μεγέθη της χώρας μας.
Ο τρόπος των αμοιβών του βουλευτού πρέπει να αλλάξει. Να αποδεσμευθούν οι αμοιβές τους απ’ αυτές του προέδρου του Αρείου Πάγου και επομένως επιβάλλεται να καταργηθεί το Ζ΄ ψήφισμα της Βουλής του 1964 και 1974, που ορίζει τούτο. Άλλη είναι η δουλειά του ενός (πρόεδρος του Αρείου Πάγου) και τελείως διαφορετική το έργο και η αποστολή του βουλευτού. Να διπλασιασθούν ενδεχομένως οι αμοιβές του, παράλληλα, όμως να αρθούν όλα τα προνόμια, που σήμερα του παρέχονται και προκαλούν τον Έλληνα φορολογούμενο. Να γίνει δραστική μείωση τούτων σε πρώτη φάση σε 200, που είναι συμβατή και βατή με το άρθρο 51 του Συντάγματος και αργότερα σε 151. Σήμερα αντιστοιχούν 36.000 κάτοικοι ανά βουλευτή. Στη Γερμανία 120.000, στη Γαλλία 121.000, στην Ολλανδία 100.000 και στην Τουρκία 145.000.
Συζήτηση για το νέο εκλογικό νόμο, για ευνοήτους λόγους, πρέπει να γίνει, μετά την ψήφιση και την ισχύ (1-1-2011) του νέου διοικητικού χάρτη της χώρας «Καλλικράτης» και να είναι συνδεδεμένος με αυτόν ως προς τις εκλογικές περιφέρειες κ.λπ. Οι βουλευτές να εκλέγονται για πέντε συνεχή χρόνια αντί για τέσσερα, που ορίζει το άρθρο 53 του Συντάγματος, οψέποτε αυτό αναθεωρηθεί.
Αυτές πιστεύω κατά την ταπεινή μου γνώμη, μπορούν να χαρακτηρισθούν και να γίνουν ασμένως αποδεκτές από τον ελληνικό λαό, ως γενναίες μεταρρυθμίσεις, για να απαλλαγεί η χώρα μας, μια για πάντα από τη σημερινή παθογένεια, του πολιτικού μας συστήματος, που κρατούν τον τόπο μας συνέχεια στην υποανάπτυξη, στη μιζέρια και στην καθυστέρηση. Κύριε πρωθυπουργέ για να πετύχετε στο έργο σας, δεν χρειάζεται μόνο γενναιότητα και αποφασιστικότητα, αλλά πάνω απ’ όλα και πρώτα, να απαλλαγείτε άμεσα από το σύνδρομο της επανεκλογής σας και του διαβόητου πολιτικού κόστους, που διακατέχει συνήθως και μονίμως συλλήβδην τους Έλληνες πολιτικούς.
