Μας πήραν μωρά παιδιά απ’ το μαστό της μάνας μας της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μας έμαθαν άλλα. Μας έδωσαν να πιούμε γάλα κονσέρβας. Μας έκοψαν από τις ρίζες. Μας χώρισαν από την παράδοση. Μας απομάκρυναν από το σπίτι μας. Μας έκαμαν αλλοδαπούς στον τόπο μας. Βάλθηκαν να μας ξεμάθουν τη μητρική μας γλώσσα, τη γλώσσα της Ορθοδοξίας, τη μητρική γλώσσα του ανθρώπου. Ποιοι; Όσοι θέλησαν διά της βίας να μας σώσουν οι διαφωτιστές, προπαγανδιστές, Βαυαροί, άθεοι... μέχρι σήμερα. Μαζί μ’ αυτούς όλοι όσοι θεωρήσαμε τα φώτα τους φώτα, τον πολιτισμό τους πρόοδο. Και έτσι στα τυφλά, χωρίς διάκριση πνευματική πήραμε το καθετί απ’ αυτούς σαν ανώτερο, καλύτερο, πολιτισμένο (σε τέχνη, δίκαιο, οργάνωση ζωής, αρχιτεκτονική, μουσική ...) και βασανίζεται το είναι μας. Απορρίπτει ο οργανισμός μας ένα – ένα τα μεταμοσχευθέντα ξένα μέλη. Και συνέχεια μας μεταμοσχεύουν βιαίως νέα.
Δεν είναι η Εκκλησία αυτή που νομίζουμε. Δεν είναι αυτή που χτυπάμε αυτή που βαλθήκαμε να καταστρέψουμε. Δεν έχει σχέση η Ορθοδοξία με «μεσαιωνισμούς», «μυστικισμούς», «κληρικαλισμούς», «σχολαστικισμούς» που ακούμε. Τόσοι δυτικοθρεμμένοι νομίζουν ότι σε Δύση και Ανατολή όλοι οι όροι έχουν το ίδιο περιεχόμενο. Και προσπαθούν να μας ελευθερώσουν από αρρώστιες που δεν περάσαμε. Και μας αρρωσταίνουν με τις θεραπείες τους. Και μας περιπλέκουν με τις λύσεις τους.
Το θέμα το μεγάλο είναι να γνωρίσουμε την Εκκλησία την Ορθόδοξη που αγνοούμε. Τη μία, αμόλυντη, άφθορη, άχραντη καρδιά της. Αυτή που αποτελεί το βαθύτατο και πιο αληθινό είναι μας. Αυτή με την οποία έχουμε πολύ μεγαλύτερη σχέση απ’ ό,τι νομίζουμε. Αυτή που ξέρουμε βαθύτατα χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Αυτή που πάμε ασυνείδητα να βρούμε αρνούμενοί της, γιατί αγνοούμε την αλήθειά της, τη θεανθρωπιά της, τη δόξα της ταπεινώσεώς της.
Ό,τι πολύτιμο ζητούν όλοι οι αληθινοί αναζητητές βρίσκεται στην Ορθοδοξία. Στην πολεμική που γίνεται εναντίον της, η Εκκλησία δεν αντιδρά βεβιασμένα και απερίσκεπτα. Αφήνει ελεύθερα τα πράγματα και τα πάντα οδηγούνται από το Άγιο Πνεύμα.
Η Ορθοδοξία δεν αντιπροσωπεύει μία άποψη, έστω σωστή, έχει την αλήθεια σεσαρκωμένη.
Μέσα στο κλίμα το εύκρατο της Εκκλησίας ο άνθρωπος αποκτάει άλλη αντοχή και μέγεθος. Σαν τη ρίζα που σπάει το βράχο. Σαν το σπόρο που πετάει νέο βλαστάρι. Και με τη θεία Χάρη ο άνθρωπος ξεπερνάει το φράγμα του φθαρτού και κτιστού. Και προχωρεί από την άγνοια στη γνώση. Και η γνώση του φαίνεται λίγη. Και προχωρεί πέρα από τη γνώση. Στην άγνοια την υπερτέρα πάσης γνώσεως. Και προσεύχεται με τον εκκλησιαστικό ποιητή για όλο τον κόσμο, εχθρούς και φίλους, πολέμιους και ειρηνικούς, λέγοντας: «Η Εκκλησία Σου είναι στολισμένη με τα αίματα των Μαρτύρων Σου, που τα φοράει σαν πορφύρα και βύσσον, και με τα αίματα αυτά απευθύνεται με δυνατή φωνή σε σένα Χριστέ ο Θεός: Να καταπέμψεις στο λαό Σου, τους οικτιρμούς Σου, να δωρίσεις στην πολιτεία Σου την ειρήνη, και στις ψυχές μας, να δώσεις τη σωτηρία».
Βλαχάκης Ευάγγελος
συν/χος εκπαιδευτικός
