Η ελληνική κοινωνία παρακολούθησε για μια ακόμη φορά, μία ακόμη μάχη αστυνομικών και κακοποιών με την τραγική κατάληξη του θανάσιμου τραυματισμού (δολοφονίας), ενός νεαρού άνδρα, ο οποίος δούλευε ως εργάτης για το μεροκάματο, προκειμένου να ζήσει την οικογένειά του. Τα όσα διαδραμματίστηκαν στον τόπο της συμπλοκής στον Βύρωνα Αττικής, όλοι τα παρακολουθήσαμε από τα Μ.Μ.Ε. και ο καθένας έχει διαμορφώσει την προσωπική του άποψη.
Δεν θα αναφερθώ στις συνθήκες της ένοπλης συμπλοκής, για πράξεις οι οποίες θα απασχολήσουν τις Αστυνομικές και Δικαστικές Αρχές.
Θα αναφερθώ στην κοινωνική διάσταση του θέματος, το οποίο εκτιμώ ότι «προκαλεί την κοινωνία», την οποία προβληματίζει, φοβίζει και προδιαθέτει κατ ανάλογο τρόπο τα αντανακλαστικά της.
Θα σταθώ ιδιαίτερα σε εκείνο το σημείο το οποίο, φανερά η ενδόμυχα στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι πολίτες το σκέπτονται, άλλοι το φωνάζουν, άλλοι το ψιθυρίζουν, άλλοι το δαιμονοποιούν και άλλοι το αποφεύγουν.
Οι ισχύουσες διατάξεις του Νόμου, όρισαν - με το σκεπτικό της ανθρώπινης μεταχείρισης και ομαλής επανένταξης στην κοινωνία των κρατουμένων στα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας- ότι οι κρατούμενοι για ποινικά αδικήματα, θα μπορούν να λαμβάνουν ολιγοήμερες άδειες, να απολύονται υπό όρους και να εκτίουν μικρότερες ποινές, -από τις επιβληθείσες- εάν εμπίπτουν στις ευεργετικές προϋποθέσεις του Νόμου, οι οποίες λίγο-πολύ είναι γνωστές. Στην πραγματικότητα όμως παρακολουθούμε ότι «απολαμβάνουν» των ευεργετικών διατάξεων, επικαλούμενοι το δικαίωμά τους προς αυτό, έγκλειστοι, οι οποίοι έχουν διαπράξει σωρεία ειδεχθών εγκλημάτων και εξερχόμενοι των φυλακών, είναι σχεδόν ή απόλυτα βέβαιο ότι θα επαναλάβουν κατά τον ίδιο τρόπο τις εγκληματικές και αντικοινωνικές τους πράξεις, όπως λ.χ. «κατ’ επάγγελμα και καθ’ έξιν» εγκλήματα κατά της ζωής, βιασμούς, ένοπλες ληστείες και εμπόριο ναρκωτικών ουσιών.
Στις εν λόγω περιπτώσεις, μήπως η Πολιτεία έπιβάλλεται να επανεξετάσει και αναθεωρήσει τη «χαλαρότητα» των προαναφερθεισών ευεργετικών διατάξεων και για όσους εξ αυτών βαρύνονται με σωρεία εγκλημάτων βίας; Μήπως η ισόβια κάθειρξη πρέπει να εννοείται στην πράξη και όχι στον τύπο; Μήπως το καθεστώς των -χωρίς εξαίρεση- αδειών πρέπει να επανεξεταστεί; Αναφέρομαι βέβαια μόνο για τις παραπάνω περιπτώσεις και όχι για το σύνολο των κρατουμένων. Μήπως το καθεστώς της ουσιαστικής ατιμωρησίας στη χώρα μας υποθάλπτει την ανεξέλεγκτη δράση ντόπιων και αλλοδαπών εγκληματικών συμμοριών;
Πιστεύω απόλυτα ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες δεν είναι θιασώτες και υποστηρικτές της «εκδίκησης του Κράτους». Είναι όμως υποστηρικτές της κοινωνικής γαλήνης, του αισθήματος ασφάλειας και της προστασίας της ζωής, της τιμής και της περιουσίας τους.
Ο αρμόδιος υπουργός Προστασίας του Πολίτη, στην παρούσα περίπτωση, μα αίσθημα κοινωνικής ευαισθησίας ας δώσει - άμεσα και χωρίς προϋποθέσεις- την ελληνική ιθαγένεια στην άτυχη σύζυγο και στο παιδί του θανάσιμα τραυματισθέντα αλλοδαπού (Αλβανού), που σε κακή τύχη των πραγμάτων βρέθηκε στο στόχαστρο των συμπατριωτών του δραπετών -από χρήση άδειας...- και εφαρμόσει σε ισχύ τη σχετική διάταξη του νόμου, για την κατ’ εξαίρεση πρόσληψη της άπορης συζύγου σε κάποια εργασιακή θέση στο υπουργείο, γιατί ο νεκρός σύζυγός της
υπήρξε θύμα εγκληματικής ενέργειας.
Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο θα έχει τη θετική επικρότηση του συνόλου της κοινής γνώμης.
