Ας κάνουμε και μια στάση σε κείνον τον «Κόκκινο Ντάνι». Τον οποίο τον πήρανε αμπάριζα τα γεγονότα και δεν προλάβαμε να σταθούμε στο ξέσπασμα του καταπώς του έπρεπε. Και του ξεσπάσματος και του ιδίου. Ο λόγος βέβαια για τον ευρωβουλευτή Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, οργισμένο νιάτο του 1968 και εκ των πρωταγωνιστών του περίφημου «Μάη του ’68», και ως φάνηκε οργισμένος ακόμη, πλην όμως μεσήλικας, ευρωβουλευτής οικολόγος.
Πέρασε στην Ιστορία, τη δική μας τουλάχιστον ταλαιπωρημένη σύγχρονη Ιστορία, γιατί στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας «μαινόμενος» και με τον Μπαρόζο να τον κοιτάζει σκεπτικός και αποσβολωμένος, ήταν ο πρώτος - που εμφανώς τουλάχιστον - αποδύθηκε σε μια προσπάθεια αφύπνισης συνειδήσεων των Ευρωπαίων σχετικά με το ελληνικό δημοσιονομικό, αλλά και πολιτικό και ευρωπαϊκό και εθνικό, επίσης, πρόβλημα της Ελλάδας.
Ο πράσινος ευρωβουλευτής επιτέθηκε στον πρόεδρο της Κομισιόν κατά την ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, λέγοντας ότι η Επιτροπή επιδίδεται σε νέου τύπου μαθηματικά, ενώ δεν κάνει τίποτε για να δείξει την αλληλεγγύη της Ευρώπης σε χώρες όπως η Ισπανία και η Ελλάδα, που πιέζονται από την οικονομική κρίση. «Ποια είναι η πρωτοβουλία σας για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα; Δεν κάνατε τίποτα», είπε απευθυνόμενος στον Μπαρόζο, ο οποίος τον κοίταζε με εμφανή άβολη διάθεση. «Τι κάνατε για να λυθούν προβλήματα όπως το Κυπριακό;», είπε. Για να επισημάνει ότι το συγκεκριμένο και άλλα διμερή εθνικής φύσεως αναγκάζουν την Ελλάδα να διαθέτει πάνω από το 4% του ΑΕΠ της σε εξοπλισμούς. Και βέβαια στην πραγματικότητα είπε τη «μαγική λέξη». Εμείς το ξέρουμε ότι διαθέτουμε μεγαλύτερα ποσά από το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν για τους εξοπλισμούς κάθε χρόνο απ’ ό,τι διαθέτουμε για την Παιδεία, επί παραδείγματι. Και ξέρουμε, επίσης, παρόλη την κακοδιαχείριση, τη σπατάλη, την αλόγιστη χρήση που έχει γίνει, ότι στην παρούσα κρίσιμη φάση μια δραστική μείωση των πόρων που διατίθενται για τους εξοπλισμούς θα μπορούσε να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του προβλήματος, χωρίς να χρειάζεται οι Έλληνες πολίτες να υποβληθούν σε τόσες πολλές και τόσες πιεστικές οικονομικές θυσίες. Όπως ξέρουμε ότι χώρες πολύ μεγαλύτερες από μας διαθέτουν, αναλογικά, πολύ λιγότερα χρήματα για τους εξοπλισμούς τους. Όμως...
...Όμως εν Ελλάδι καμία κυβέρνηση δεν τολμάει να αναλάβει το κόστος μιας πιθανής μείωσης των εξοπλισμών. Όχι μόνο γιατί η εθνική ανασφάλεια έναντι των τουρκικών ορέξεων είναι διαρκής, αλλά και γιατί στο μεταξύ μια σειρά σχέσεων με άλλες χώρες και επιχειρηματικών συμφερόντων έχει πλεχτεί πάνω στον καμβά των εξοπλισμών, καθιστώντας μας δέσμιους. Ακόμη προχθές και εν μέσω του ανεμοστρόβιλου της χειρότερης δημοσιονομικής κρίσης που διάγει η χώρα, το Πολεμικό Ναυτικό αγόρασε έξι γαλλικές φρεγάτες αντί του ποσού των 2,5 δισ. ευρώ. Και σε... αντάλλαγμα και αυτής της επιχειρηματικής συναλλαγής, αλλά και λοιπών ιδίων, γαλλικών και ευρωπαϊκών συμφερόντων, εμείς «κονομήσαμε» τη στήριξη του Σαρκοζί.
Είναι σαφές ότι εάν είχαμε λύσει τα εθνικά μας προβλήματα με την Τουρκία, δεν θα είχαμε την ανάγκη - υπό το φόβο πιθανού κινδύνου - να επενδύσουμε τόσα λεφτά σε εξοπλισμούς. Όπως είναι εξίσου σαφές και αυτό ακριβώς είπε ευθέως ο κ. Μπεντίτ στον Μπαρόζο και δι’ αυτού σε όλους τους Ευρωπαίους εταίρους, ότι από τη στιγμή που η Ελλάδα δεν είναι απλά «ισότιμο» αλλά εκ των ιδρυτικών μελών της Ε.Ε., το πρόβλημα δεν είναι πλέον «διμερές», αλλά και ευρωπαϊκό και «εταιρικό». Τόσα χρόνια όμως οι αγαπητοί μας «εταίροι» - και με δική μας ευθύνη θα σημειώσω - δεν έχουν αναλάβει μια δυναμική και κάθετη πρωτοβουλία υπέρ του εταίρου τους, της Ελλάδας, για να λυθεί το πρόβλημα. «Χαριεντίζονται» με την Τουρκία και με πολιτικάντικους τρόπους εν τέλει έχουν αναλάβει το ρόλο «Πόντιου Πιλάτου».
Αυτά κατά βάσιν του είπε ο οικολόγος ευρωβουλευτής, και πολύ το χαρήκαμε, που βρέθηκε επιτέλους κάποιος να τους τα πει. Με μια διαφορά: ότι αυτό θα έπρεπε προ πολλού να το έχουν κάνει οι Έλληνες ευρωβουλευτές και οι Έλληνες πολιτικοί που πατάνε το πόδι τους στην Ευρωβουλή. Από την άλλη πάλι, το γεγονός ότι το έκανε εν τέλει ένας Γάλλος, έχει και την ιδιαίτερη αξία του και την ιδιαίτερη βαρύτητά του, γιατί ο όποιος Έλληνας πολιτικός θα μπορούσε να θεωρηθεί απλά ότι μεροληπτεί και θα έχανε τη βαρύτητά της η παρέμβαση.
Είτε έτσι όμως, είτε αλλιώς, η αλήθεια των πραγμάτων και των λεγομένων του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, όπως και της πολιτικής στάσης του, δεν αλλάζει.
