Τώρα δηλαδή εμείς πρέπει να χαρούμε επειδή εδέησαν οι εταίροι (που ο Θεός να τους κάνει) να μας παράσχουν πολιτική στήριξη; Αμ, τι σόι πολιτική στήριξη είναι αυτή που μας στέλνει απευθείας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έτσι και... παραπατήσουμε και που έρχεται και καθυστερημένα, μετά από τόσο καιρό που παραδέρνουμε στα αφρισμένα κύματα της χρεοκοπίας και της κερδοσκοπίας, βεβαίως.
Όχι ότι δεν έχουμε τη φωλιά μας λερωμένη. Και όχι απλώς «λερωμένη». Το χάλι της έχει. Αλλά υποτίθεται ότι αυτή είναι η αρχή της... εταιρικότητας. Οι «εταίροι», το λέει και η λέξη, πρέπει να αλληλοϋποστηρίζονται, να έχουν εκείνη τη φιλοσοφία των Τριών Σωματοφυλάκων: «ένας για όλους και όλοι έναν». Ο οποίος «ένας», εν προκειμένω είναι η ταλαίπωρη Ελλάδα πρωτίστως και δευτερευόντως η Ισπανία και η Πορτογαλία. Ε, το μότο αυτό τώρα το θυμήθηκαν οι εταίροι μας, γιατί είδαν ότι διακυβεύονται και τα του οίκου τους. Μπορεί η Ελλάδα ν’ αποτελεί την αφορμή - και αυτό μας το... κρατάνε σίγουρα - αλλά... εξ αφορμής, το ζήτημα είναι ότι ασκούνται ευρύτερες πιέσεις στο ευρώ, με ευρύτερες συνέπειες για όλους. Έτσι, από την «καλή καρδιά» των Γερμανών και των Γάλλων βασικά - επαναδραστηριοποιήθηκε εκείνος ο περιβόητος «γαλλογερμανικός άξονας», προέκυψε και η πολιτική στήριξη για την Ελλάδα. Έτσι ασαφής και θολή εν αναμονή του τρόπου που θα αντιδράσουν οι αγορές στη «στήριξη» αυτή, οι οποίες πάντως δεν έδειξαν να τρελαίνονται και από τη χαρά τους.
Δίκιο έχει λοιπόν, υπό την έννοια αυτή, που τα ’χωσε στους εταίρους και την καθυστερημένη... εταιρικότητα που μας έδειξαν, μόνο που το έκανε κατόπιν εορτής. Αφού πρώτα έτρεξε δεξιά κι αριστερά και παρακάλεσε, και φίλησε και «κατουρημένες ποδιές», που λέει ο λόγος, και αφού έλαβε αυτή την «πολιτική στήριξη», μετά βγήκε και τους τα ’σουρε. Αλλά τέλος πάντων, η αλήθεια «πριν» ή «μετά» αυτή είναι. Όπως αλήθεια είναι και το άλλο που είπε και που ο καθένας μπορεί να καταλάβει. Ότι, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, ή όπως τα φέραμε για την ακρίβεια, λόγω της οικονομικής κατάστασης αφαιρείται ένα κομμάτι της κυριαρχίας μας.
Και πώς να μην αφαιρείται δηλαδή; Όταν στην πραγματικότητα η Ελλάδα μπαίνει με τα τσαρούχια σε μια περίοδο και βαθιάς και βαριάς και ασήκωτης και παρατεταμένης, κατά τους ειδικούς, επιτήρησης, αλλά βεβαίως και ύφεσης. Και τώρα δεν έχουμε έναν επιτηρητή, αλλά τρεις. Την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και για πρώτη φορά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτό δηλαδή που θέλαμε οπωσδήποτε να αποφύγουμε. Υποτίθεται ότι το Δ.Ν.Τ. θα λειτουργήσει ως πρόσθετος «πόλος εγγύησης» για τη δανειοληπτική ικανότητα της χώρας, αλλά με την προϋπόθεση ότι τα πρόσθετα μέτρα που θα λάβει η κυβέρνηση θα έχουν τη σφραγίδα του Δ.Ν.Τ., αν δεν έχουν «υποδειχθεί» από αυτό. Δηλαδή φανταστείτε ότι γυρίζουμε σε νηπιακή ηλικία και για το παραμικρό από το να πάμε για «πιπί» μέχρι ν’ αγοράσουμε «τσικουλάτα» πρέπει να ζητάμε την άδεια και την αρωγή των επιτηρητών μας. Και φυσικά, στο πλαίσιο αυτής της ασφυξίας, οι πρώτοι και οι μόνοι που δεν θα μπορούν να πάρουν ανάσα θα είναι οι φορολογούμενοι πολίτες. Επιπλέον δε τους είμαστε και «υπόχρεοι» γιατί μας καλύπτουν πολιτικά, ενώ κατά βάση αυτό που κάνουν είναι να καλύπτουν τον... απαυτό τους, προκειμένου να διασφαλίσουν το ευρώ και άλλες κλυδωνιζόμενες ευρωπαϊκές οικονομίες από επιθέσεις αγορών και κερδοσκόπων.
Μαύρο χάλι. Άλλο χρώμα δεν υπάρχει για να περιγράψουμε την κατάσταση.
Ένας Αμερικανός γερουσιαστής, ο Τζέιμς Ντάβινσον, είχε πει: «όσο επιδοτείς τη φτώχεια και την αποτυχία, θα έχεις περισσότερη φτώχεια και περισσότερη αποτυχία». Ε, εμείς από την πολλή «επιδότηση» χρόνια και χρόνια, όλη τη μεταπολίτευση, φτάσαμε στη σημερινή κακομοιριά. Κατακαημένοι εντελώς.
