Ακούγοντας κανείς τα λόγια του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου περί του νέου νομοσχεδίου για τους μετανάστες, αναρωτιέται εάν αυτά είναι λόγια ενός ανθρώπου που η ουσία του επαγγέλματός του είναι το να διδάσκει την αγάπη και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους... Προφανώς ο μητροπολίτης, όπως και πολλοί ακόμα του σιναφιού του, έχει χάσει παντελώς την ουσία...
Και δεν είναι μόνο αυτό... Δεν είναι δηλαδή απλά, ότι δεν κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνει ως μητροπολίτης, να δείχνει δηλαδή το δρόμο της ενότητας και της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων και των λαών. Το δρόμο της αγάπης και της αλληλεγγύης... Είναι και ότι αντίθετα, κάνει ότι μπορεί για να σπείρει το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία χρησιμοποιώντας την επιρροή που έχει στους πιστούς, τους απλούς ανθρώπους που βομβαρδίζονται καθημερινά από ρατσιστικά μηνύματα και περιμένουν κάποιον να τους πει, ποια στάση πρέπει τελικά να κρατούμε ως άνθρωποι απέναντι στους μετανάστες – αφού ως πολιτεία δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να ξεκαθαρίσουμε... Πότε η «μηδενική ανοχή» και η απειλή νόμων που θα τιμωρούν αυτόν που δίνει χείρα βοηθείας σε ανυπεράσπιστους και χιλιοταλαίπωρους μετανάστες – πρόσφυγες μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν χαρτιά, και πότε η προώθηση νέων νομοσχεδίων που αναγνωρίζουν έστω κάτι, την ιθαγένεια των παιδιών που έχουν γεννηθεί και ζουν στην Ελλάδα, παρόλο που σαφώς δεν επιλύουν, ούτε καν ακουμπούν θα έλεγα το πρόβλημα... Γιατί όλοι θεωρώ ότι αναγνωρίζουμε πως υπάρχει πρόβλημα. Το ζήτημα είναι με ποιον τρόπο το αντιμετωπίζουμε και με ποιον τα βάζουμε τελικά: με τους αδύναμους μετανάστες-πρόσφυγες, ή με την ισχυρή πολιτική των πολέμων του ΝΑΤΟ και των κλειστών από την Ε.Ε. συνόρων για τους «κολασμένους της γης»;
Περιμένει λοιπόν ο απλός ανθρωπάκος, που πάει στην εκκλησία γιατί ακόμα έχει ανάγκη να πιστεύει στο καλό και τη δύναμή του, να ακούσει από το μητροπολίτη μια συμβουλή ως προς το ποια στάση πρέπει να κρατάει ως άνθρωπος στη ζωή του. Και τι ακούει; Ένα ρατσιστικό παραλήρημα που φτάνει ενίοτε και σε σημεία παράνοιας! Γιατί όταν ακούς: «εισάγουμε 2,5 εκατ. μουσουλμάνους για να εξυπηρετήσουμε τα σχέδια της Τουρκίας για τον μελλοντικό εκτουρκισμό της Ελλάδας» (λες και αυτοί που πνίγονται καθημερινά στο Αιγαίο είναι Τούρκοι και δεν είναι οι περισσότεροι από εμπόλεμες περιοχές του Ιράκ, του Αφγανιστάν, του Πακιστάν, της Σομαλίας), ή το επίσης φοβερό «δεν γίνεται από αγάπη το νομοσχέδιο που τακτοποιεί τους μετανάστες, γίνεται από την παρόρμηση της νοοτροπίας και της πεποιθήσεως ότι πρέπει όλοι οι λαοί να αναμειχθούμε και να γίνουμε χωρίς εθνικά διακριτικά και χωρίς την ιστορία την οποία έχουμε» (!), αναρωτιέσαι τι άλλο μπορεί να του συμβαίνει του Άνθιμου, πέρα από μια γενικευμένη κρίση προσωπικότητας και ταυτότητας εθνικής, πολιτικής, πολιτισμικής και επαγγελματικής...
Κάποιος λοιπόν να τον συμμαζέψει τον Άνθιμο και να του εξηγήσει, ότι η ιστορία των Ελλήνων δεν μπορεί να σβηστεί με τον ερχομό ανθρώπων κατατρεγμένων και πεινασμένων που ζητούν τη βοήθειά μας, ίσα- ίσα, έτσι μπορεί να συνεχιστεί, στον δρόμο όπου ο αληθινός ελληνισμός υπήρχε ως τα τώρα. Η ελληνική ψυχή δεν αντέχει άλλες εθνοπαραφροσύνες πάσης φύσεως... Το ελληνικό έθνος είναι αποτελούμενο από τόσο διαφορετικά πολιτισμικά στοιχεία, γι’ αυτό είναι και τόσο πλούσιο. Έλληνας όμως, δεν μπορεί να είσαι όταν δεν είσαι πάνω απ’ όλα Άνθρωπος και δεν μπορεί να είσαι επίσης όταν τα βάζεις με τους αδύναμους επειδή σου είναι εύκολο, και όχι με αυτούς που προκαλούν πολέμους, αθλιότητα και φτώχεια στους λαούς, όσο κι αν τρομάζεις αντιλαμβανόμενος το μέγεθος της δύναμής τους...
* Η Ελένη Ανδριοπούλου είναι μέλος της
Ν.Ε. ΣΥΝ Λάρισας (Τμ. Δικαιωμάτων)
