Τα τραγικά γεγονότα πριν συμβούν συνήθως προειδοποιούν δίνοντας σημάδια για να μπορούν να προληφθούν ή τουλάχιστον να σωθούν οι έχοντες νουν και γνώση. Οι Έλληνες πολλές φορές όχι μόνο δεν τα προλαβαίνουμε, αλλά περιέργως τα επιζητούμε για να εκδικηθούμε εκείνους που τα προκάλεσαν. Βέβαια πάντα φταίνε οι άλλοι και ποτέ εμείς! Είναι η λεγόμενη εκδίκηση της γυφτιάς. Για τη σημερινή άθλια οικονομική κατάστασή μας, μας φταίνε κυρίως η παγκόσμια οικονομική κρίση, η Ε.Ε. και το ευρώ. Όμως αν δούμε χωρίς υποκρισίες και στρουθοκαμηλισμούς τα προβλήματά μας, τη μεγαλύτερη ευθύνη τη φέρουμε εμείς οι ίδιοι. Εταίροι μας και μη μας προειδοποιούν για τον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας, οι δανειστές μας, μας θεωρούν αναξιόχρεους και αρνούνται να μας δανείσουν ακόμη και με υψηλά επιτόκια. Όλα τα οικονομικά μεγέθη της χώρας χτυπούν κόκκινο, τα εθνικά μας θέματα βρίσκονται επί ξυρού ακμής λόγω του μειωμένου κύρους διαπραγμάτευσης της χώρας στο εξωτερικό. Η κοινωνική γαλήνη κινδυνεύει ανεπανόρθωτα με τις καθημερινές ληστείες, φόνους, τρομοκρατία, την ανεργία, τις κινητοποιήσεις και τις διεκδικήσεις των διάφορων τάξεων. Οι διάφοροι εργατοπατέρες, αγροτοπατέρες, και μερικοί εθνοπατέρες κόπτονται δήθεν για τα συμφέροντα των εργαζομένων και συγχρόνως τα υπονομεύουν αφού με την υποκριτική τακτική τους έκλεισαν τις επιχειρήσεις ή τις έδιωξαν από την Ελλάδα, κατέστρεψαν την αγροτιά και την εργατιά με απατηλά συνθήματα και φρούδες υποσχέσεις για μια άλλη ανάπτυξη χωρίς θυσίες και μόχθο, εκμετάλλευση και αδικίες. Για όλα φταίει η κοινωνία η άδικη, λες και υπήρξε ποτέ ή θα υπάρξει κοινωνία χωρίς αδικία. Μάταια ο πρόγονός μας ο Μένανδρος μας προειδοποιεί λέγοντας «τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί». Στην ιστορία του Νεοελληνικού Κράτους τα δάνεια και οι καταχρήσεις αυτών αποτέλεσαν και αποτελούν τη μεγάλη μάστιγα. Από της απελευθερώσεως του 1821 οι Lloyd’s μας δάνεισαν με υψηλά επιτόκια σημαντικά ποσά από τα οποία λίγα έφτασαν στα ταμεία του κράτους γιατί τα περισσότερα πήγαν στις μεγάλες προμήθειες και στις τσέπες μερικών επιτηδείων. Η αδυναμία καταβολής των τοκοχρεολυσίων των λεγόμενων αγγλικών δανείων του 1824 και 1825 μας οδήγησαν στην πρώτη πτώχευση του 1827. Η δεύτερη πτώχευση σημειώθηκε το 1843 επί Όθωνα όταν η Ελλάδα δεν μπορούσε να πληρώσει τις δόσεις του δανείου των 60.000.000 γαλλικών φράγκων που είχε χορηγηθεί για την αποπληρωμή των πρώτων αγγλικών δανείων. Ήταν δάνεια για αποπληρωμή δανείων όπως ακριβώς σήμερα. Οι κυβερνήσεις Τρικούπη δανείστηκαν μεγάλα ποσά, τα μόνα που έπιασαν τόπο, για τον εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων και γενικώς των αναγκαίων υποδομών για να φτάσει η χώρα στην τρίτη πτώχευση το 1893 με την ιστορική φράση του Τρικούπη «δυστυχώς κύριοι επτωχεύσαμεν». Η τέταρτη πτώχευση ήταν το 1932 με κυβερνήτη τον Ελ. Βενιζέλο, η οποία οφειλόταν και στη διεθνή οικονομική κρίση του 1929 αλλά άργησε τέσσερα χρόνια. Ας ευχηθούμε να μην επαναληφθεί αυτό στις μέρες μας. Η ιστορία δυστυχώς ή ευτυχώς επαναλαμβάνεται. «Γινόμενα και αεί εσόμενα είδησι διηλλαγμένα» Θουκυδίδης. Σήμερα η Ελλάδα είναι χρεωμένη με υπέρογκα ποσά και εξακολουθεί να δανείζεται με τους πλέον επαχθείς όρους. Το συνολικό χρέος θα φτάσει εφέτος το αστρονομικό ποσό των 360.000.000.000 ευρώ δηλαδή σε δραχμές 122.400.000.000.000, και σε αξία χρυσού όσο είναι τα αποθέματα χρυσού των ΗΠΑ ή ένας χρυσός πύργος του Άϊφελ. Η κυβέρνηση αντί να τιθασεύσει το χρέος αποδίδεται σε μαραθώνιο νέου δανεισμού εκλιπαρώντας τους δανειστές για κάπως καλύτερα επιτόκια για να μπορέσουμε ίσως να σταθούμε στα πόδια μας. Θα τα καταφέρουμε άραγε και πότε; Μας προτρέπουν να πάρουμε μέτρα αλλά εμείς αγρόν ή χρήμα αγοράζουμε. Αμήχανοι και άτολμοι πελαγοδρομούμε και αναλωνόμαστε σε ατέρμονες συζητήσεις και φλυαρίες, παριστάνοντας όλοι τους ειδήμονες. Τα μέτρα όσο σκληρά και αν είναι κάποια στιγμή θα τα πάρουμε θέλουμε δεν θέλουμε. Γιατί λοιπόν δεν τα πήραμε χθες να γλιτώσουμε πολλά εκατομμύρια ευρώ σήμερα από τον δανεισμό με δυσβάστακτα επιτόκια; Ό, τι θα εισπράξουμε από τις ιδιωτικοποιήσεις θα τα δώσουμε όλα για το καπέλο των επιτοκίων δανεισμού. Η οικονομία μας βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση από την μεταπολίτευση όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία. Ο πρωθυπουργός της χώρας αμήχανος προειδοποιεί τους πολίτες «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Μέχρι πρόσφατα οι εκάστοτε κυβερνώντες του τόπου έκρυβαν από το λαό αλλά και τους ξένους τα φοβερά ελλείμματα και τις αδυναμίες της οικονομίας για ψηφοθηρικούς λόγους. Τώρα πλέον που τραβήχτηκε το χαλί, γιατί δεν πήγαινε άλλο, και φάνηκαν τα σκουπίδια που έκρυβαν τόσα χρόνια, ήρθαν οι αρμόδιοι της Κομισιόν και του ΔΝΤ και μας έβαλαν τα δυο πόδια στο ένα παπούτσι και καλά κάνανε, γιατί ευτυχώς δεν είμαστε πλέον μόνοι αλλά είμαστε στην Ευρωζώνη και δεν μπορούμε να παίζουμε με το ευρώ. Προσδοκούν ότι κάτι μπορεί να γίνει. Όπερ έδει δείξαι. Εμείς συνεχίζουμε σαν να μη συμβαίνει σχεδόν τίποτα. Καμία από τις κακές μας συνήθειες της αραχτής, αρπαχτής, της ιδιοτέλειάς μας, της όποιας διεκδίκησης, αυθαιρεσίας, της αδιαφορίας για τον διπλανό μας, της μη τήρησης των υποχρεώσεών μας, της πολυτελούς διαβίωσης κ.λ.π. δεν έχουμε αποβάλλει. Αυτά τα γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Πρωθυπουργός αλλά δεν μπορεί και δεν είναι εύκολο να λάβει δραστικά μέτρα για μια οικονομία που μοιάζει με πολυασθενή και κάθε ισχυρό φάρμακο μπορεί ανά πάσα στιγμή να τη σκοτώσει. Πέραν αυτού είναι και το πολιτικό κόστος που κανείς έως σήμερα δεν το έχει αναλάβει. Ο Κ. Καραμανλής και οι συνεργάτες του έδωσαν την «καυτή πατάτα» στον Γ. Παπανδρέου και δραπέτευσαν. Ο λαός βέβαια τους τιμώρησε με την ψήφο του, όμως η κάθαρση- θυσία δεν έγινε και ούριος άνεμος δεν φύσηξε. Άρχισε στη Βουλή, με τη συγκρότηση εξεταστικών επιτροπών, μια διαδικασία κάθαρσης - μαϊμού χωρίς καμία συνέπεια για τους υπεύθυνους των σκανδάλων. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και οι συνδικαλιστές αντί να συνδράμουν στην επούλωση των πληγώ ανοίγουν νέες πληγές. Η κατάσταση μου θυμίζει τα χρόνια πριν τη δικτατορία του ’67 που όλοι ήξεραν ότι έρχεται μα κανείς δεν έκανε τίποτα να την αποτρέψει. Ο καθένας την ήθελε για τους δικούς του λόγους. Ίσως και σήμερα κάποιοι να θέλουν την πτώχευση. Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι δεν αλλάζουμε και ούτε μπορούμε να αλλάξουμε καμία απ’ τις κακές μας συνήθειες και νοοτροπίες, γιατί εύκολα η δημαγωγία, η απάτη, και η αλόγιστη σπατάλη τόσον ετών τις έβαλε στο μυαλό του λαού και τώρα είναι αδύνατον να βγουν με την ευκολία που μπήκαν. Προσπαθεί λοιπόν ο πρωθυπουργός να εφαρμόσει τη μέθοδο του κεραμιδόγατου που οδηγεί με ωραίο τρόπο τη γάτα στην άκρη των κεραμιδιών για να ελέγχει τις κινήσεις της και πετύχει του σκοπού του, δηλαδή εφαρμόζει το σοφό ρητό «ανάγκας και Θεοί πείθονται». Πρέπει όμως να βιαστεί πριν ο γάτος και γάτα βρεθούν στο κενό.
Γεώργιος Ντόβας
