Τι πρόγραμμα σταθερότητας; Και τι αγωνία αν θα το κάνουν αποδεκτό οι εταίροι ή δεν θα το κάνουν; Εδώ αποσταθεροποιηθήκαμε ως χώρα, ως πολίτες, ως οντότητες. Εδώ έχει γίνει «φίλε έφυγε ο Στράτος και παρέλυσε το κράτος», που λέει και το λαϊκό άσμα για το χαμό του Στράτου Διονυσίου. Ποιος έχει χρόνο και μυαλό να κόπτεται για το πρόγραμμα σταθερότητας, όταν αποσταθεροποιούνται σταθερές εθνικές αξίες, αρχές και ιδανικά; Όταν χωρίζουν ο Λάτσιος με τη Μενεγάκη;! Όταν από την Παρασκευή ζούμε όλοι, θέλοντας και μη, στη φρενίτιδα αυτής της... εθνικής τραγωδίας με τις ανυπολόγιστες συνέπειες! Όταν έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα η πίστη μας στην οικογένεια και τα τηλεοπτικά ιδεώδη; Όταν γκρεμίζονται τα είδωλα; Όταν εκθρονίζονται «βασίλισσες»; Όταν σημαίνει γενικός συναγερμός; Όταν βγαίνουν έκτακτες εκδόσεις μετά το «πολεμικό ανακοινωθέν» του χωρισμού για να καλύψουν το κοσμοϊστορικό συμβάν; Όταν αλλάζουν θεματολογία τηλεοπτικές εκπομπές ή βγαίνουν άλλες εκτάκτως να σταθούν με «υπευθυνότητα και σοβαρότητα» απέναντι στο υψηλό εθνικό καθήκον της «αντικειμενικής» ενημέρωσης του πολίτη. Όταν τρέχουν τα κρόουλ στην τηλεόραση να μας ενημερώνουν λεπτό προς λεπτό για τις εξελίξεις σχετικά με το «μείζον» αυτό θέμα της ελληνικής πραγματικότητας από το οποίο εξαρτάται η καθημερινή μας διαβίωση και επιβίωση! Η ίδια μας η ύπαρξη θα έλεγον! Παρότι κινδυνεύω να φανώ υπερβολική, αν και δεν το φοβάμαι και τόσο με όλα τα «τέρατα» που έχουν λεχθεί.
Τόσοι «ειδήμονες» αίφνης επί του «Λατσιομενεγάκιου» διαζυγίου. Πόσοι εραστές της κλειδαρότρυπας; Πόσοι ωτακουστές; Πόσοι «φίλοι» του ζεύγους; Πόσοι καλά γνωρίζοντες, λες κι έχουν βάλει κοριούς στο σπίτι και αναπαράγουν διαλόγους, ψυχικές καταστάσεις, αντιδράσεις, αποφάσεις; Τι απίστευτη γελοιότης; Τι ξεφτίλα είναι αυτή που ζούμε; Και δεν λέω που «ζουν» - το ζεύγος δηλαδή - παρότι κανείς δεν αξίζει τέτοιο «κανιβαλισμό» και πολύ περισσότερο εκείνα τα κακόμοιρα τα παιδιά. Όταν όμως κάποιοι έχουν μάθει να χρησιμοποιούν τα μίντια και να ζουν από αυτά και με αυτά, τότε θα πρέπει να είναι και προετοιμασμένοι να δεχθούν τις συνέπειες της αδηφαγίας τους, όχι μόνο εκεί που τους συμφέρει και εκεί που επιθυμούν.
Λέω λοιπόν πού «ζούμε» και που προφανώς είμαστε «άξιοι» να ζήσουμε. Γιατί αν δεν το ζήταγε ο οργανισμός μας δεν θα μας το έδιναν σε τόσο μεγάλες και συνεχείς δόσεις. «Πουλάει» και το «πουλάνε». Το «πουλάνε» και το «αγοράζουμε» και το καταπίνουμε και αμάσητο επιπλέον. Σκέτη ιλαροτραγωδία. Για το «επίπεδο». Ποιο «επίπεδο»; Για τη νοοτροπία. Για το ξεκατίνιασμα. Για το κουτσομπολιό μέχρι τελικής πτώσης. Για τη νοοτροπία. Για την κακία. Για την υποκρισία.
Το δράμα εν προκειμένω δεν είναι ότι χώρισαν ένας Λάτσιος και μία Μενεγάκη (πέρα από το διαπροσωπικό και οικογενειακό ζήτημα που οι ίδιοι αντιμετωπίζουν). Το δράμα είναι «εθνικό» επειδή μια χώρα ολόκληρη, ή, εν πάση περιπτώσει στη συντριπτική της πλειοψηφία, ασχολείται με αυτό ωσάν να ήρθαν τα ύστερα του κόσμου. Και το ερώτημα είναι όλη αυτή η «υστερία» τι δείχνει για όλους εκείνους, για όλους εμάς που το έχουμε αναδείξει σε μέγιστο υπαρξιακό ζήτημα. Ποιοι είμαστε; Πού βρισκόμαστε; Πού πάμε; Και γιατί να υπάρχουμε ενδεχομένως από δω και πέρα, αφού ο γάμος αυτός δεν θα υπάρχει.
Όντως αν το δει κανείς έτσι πρόκειται για εθνική... φαρσοκωμωδία. Αριστοφάνεια. Κάτι σε «Όρνιθες», ίσως, γιατί ταιριάζει και το όνομα. Κοινώς «κότες».
