Εισήλθαμε, ήδη, στο σωτήριο έτος 2010 και το κλίμα αβεβαιότητας και ανησυχίας στην ελληνική κοινωνία παραμένει, καθώς ο εκτροχιασμός των δημόσιων οικονομικών και τα (εξαιτίας του) σκληρά μέτρα λιτότητας τα οποία προσανατολίζεται να ανακοινώσει η κυβέρνηση του Γιώργου Α. Παπανδρέου, (αναγκασμένη όχι μόνο από τις περιστάσεις αυτές καθ’ αυτές, αλλά και από την πίεση που ασκούν τόσο οι Βρυξέλλες, όσο και οι πάσης φύσεως οικονομικοί οίκοι αξιολογήσεως των διεθνών οικονομιών) δεν επιτρέπουν κανέναν εφησυχασμό για το αύριο.
Το αύριο, το οποίο έχει περιγραφεί με τα πλέον μελανά χρώματα από την κυβέρνηση, αλλά το έχει παραδεχθεί κι η, φέρουσα το δικό της σημαντικότατο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση, μείζων αντιπολίτευση υπό τον κ. Αντώνη Σαμαρά (και ως εκ τούτου σπεύδει να παράσχει την, έστω με επιφυλάξεις και αστερίσκους, συναίνεσή της στην υπό επεξεργασία, από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, οικονομική πολιτική) είναι βέβαιο πως θα σημάνει το τέλος σε πολλές βεβαιότητες, με τις οποίες μάθαμε να ζούμε τα τελευταία χρόνια.
Και τούτο, υπό την προϋπόθεση ότι θα τηρηθούν τα όσα έχει προεκλογικώς και μετεκλογικώς διαβεβαιώσει ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται η ρήξη με την παγιωμένη αντίληψη στην ελληνική κοινωνία για το ρόλο του δημοσίου τομέα, ως ενός χώρου βολέματος και τακτοποιήσεως των, κατά καιρούς και αναλόγως του χρώματος της κυβερνήσεως, «δικών μας παιδιών», η αλλαγή στον τρόπο φορολογήσεως, η ανατροπή στο ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο φαίνεται να έχει προ πολλού καταρρεύσει – και κρατιέται στη ζωή με τεχνητή υποστήριξη, δηλαδή με δανεικά - και φυσικά ο τρόπος με τον οποίο μας είχαν γαλουχήσει να αντιμετωπίζουμε φίλους και εταίρους, δηλαδή, εμείς είμαστε οι μάγκες και οι έξυπνοι και οι άλλοι είναι οι ηλίθιοι (και τα αμερικανάκια – αν και εν προκειμένω αφορά στους Ευρωπαίους) τους οποίους μπορούσαμε να κοροϊδεύουμε ανά πάσα στιγμή, νομίζοντας πως δεν το αντιλαμβάνονται.
«Η ΠΛΑΚΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕ»
Όμως, το 2009 οι Ευρωπαίοι εταίροι και οι διεθνείς δανειστές μας, μας το είπαν κατάμουτρα:
- «Μάγκες, η πλάκα τελείωσε, το πάρτι τελείωσε και δεν θα πληρώνουμε εμείς τις δικές σας αμαρτίες».
Δηλαδή, δεν μπορείτε να χρεώνεστε για να διαιωνίζουν οι πολιτικοί σας ταγοί την εξουσία τους.
Δηλαδή, είναι καιρός να κάτσετε και να δείτε αν μπορείτε, χωρίς δανεικά και αγύριστα, να κάνετε όσα υπόσχεστε, κοροϊδεύοντας τους πολίτες, για παράδειγμα με διορισμούς στο υπερφορτωμένο σας δημόσιο τομέα, με επιδοτήσεις σε αγρότες και, σε τελευταία ανάλυση, δεν μπορείτε να αντιμετωπίζετε το δημόσιο ταμείο ως προσωπικό μηχανισμό αναδιανομής πλούτου.
Ο υπουργός των Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου δείχνει να έχει λάβει «το μήνυμα» από όλους τους συνομιλητές του τον τελευταίο καιρό, - όταν προσπαθούσε, με διμερείς ή με πολυμερείς διαβουλεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους, με ξένους τραπεζίτες και με εκπροσώπους διεθνών οίκων, οι εκθέσεις των οποίων (κακώς μεν, αλλά έτσι συμβαίνει) καθορίζουν τις δυνατότητες των διεθνών οικονομιών, να πείσει πως η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να τιθασεύσει το δημόσιο έλλειμμα.
Κι αν ο αμερικανικός οίκος Moody’ s δεν μας έδειξε ευθέως τα δόντια του, προχωρώντας απλώς σε μια «βελούδινη», όπως απεκλήθη, υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας και έδιωξε προσωρινά τους φόβους μιας ενδεχόμενης ταχείας καταρρεύσεως, δεν σημαίνει πως τα δύσκολα πέρασαν, αλλά απλώς πήραμε ως χώρα, ελέω ίσως και των εορτών, μια κάποια ανάσα, με προσωρινή αναστολή της αγωνίας μας, αλλά το πρόβλημά μας παραμένει οξύ και θα επανέλθει με ένταση τούτες τις ημέρες, οπότε θα εισέλθει στην τελική ευθεία η κατάρτιση του «Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης», το οποίο ουσιαστικά θα οδηγήσει σε αναθεώρηση τον άρτι ψηφισθέντα προϋπολογισμό και θα αποτελέσει το νέο ορόσημο για τη χειμαζόμενη και πολλαπλώς επιτηρούμενη ελληνική οικονομία.
«ΔΙΚΑΙΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ;»
Ο πρωθυπουργός Γ. Α. Παπανδρέου μιλώντας στη Βουλή επί του προϋπολογισμού έστειλε μήνυμα τερματισμού του δημοσιονομικού εκτροχιασμού με «δίκαιες ανατροπές», που θα αποτυπωθούν τόσο στο φορολογικό νομοσχέδιο, όσο και στο Πρόγραμμα Σταθερότητας που θα αποστείλει η κυβέρνηση στην Ε.Ε. προς έγκριση.
«Δεν αρκούν ούτε τα παυσίπονα για τα προβλήματα, ούτε να κάνουμε τα καλά παιδιά έναντι των διεθνών οίκων», ήταν η φράση που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός, ο οποίος επέμεινε πως «το μεγαλύτερο έλλειμμα, είναι αυτό της αξιοπιστίας και το μεγαλύτερο χρέος μας είναι να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη, την εμπιστοσύνη των εταίρων μας, την εμπιστοσύνη στις ίδιες μας τις δυνάμεις».
Είναι προφανές πως ο Γ. Α. Παπανδρέου έχει (εκτός απροόπτου) ανάψει το πράσινο φως για δέσμη συγκεκριμένων μέτρων στο πεδίο μισθών, συντάξεων, έμμεσων φόρων, ενώ βαθιά θα είναι και η σχεδιαζόμενη τομή στο φορολογικό σύστημα.
Που σημαίνει ένα αυστηρό δημοσιονομικό πλαίσιο - το οποίο, ως λέγεται, δεν θα έχει τα ακραία χαρακτηριστικά της ιρλανδικής συνταγής – προκειμένου να γίνει αποδεκτό από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά και τις αγορές.
Ωστόσο, προσώρας, υπάρχει ασάφεια καθώς πέραν του Υπουργού των Οικονομικών και οι κ.κ. Ραγκούσης, Χρυσοχοΐδης, αλλά και ο Ευ. Βενιζέλος, φρονούν ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να λάβει άμεσα τις όποιες επώδυνες αποφάσεις, πλην, όμως, φαίνεται πως δεν έχουν καμφθεί οι ενστάσεις άλλων στελεχών, που επιμένουν για την ανάγκη να υλοποιηθούν τα προεκλογικώς υπεσχημένα.
Συν τοις άλλοις, όμως, υπάρχει πρόβλημα με τον υπουργό Εργασίας Ανδρέα Λοβέρδο, ο οποίος επισήμανε πως απαιτούνται κινήσεις με απώτατο ορίζοντα το επόμενο τρίμηνο, οι δε σχέσεις του με το Μέγαρο Μαξίμου θεωρούνται εύθραυστες, αν σκεφθεί κανείς πως ήταν έτοιμος να υποβάλει παραίτηση, με αφορμή το γεγονός ότι δεν ενημερώθηκε για την πρόταση του Γιώργου Ανωμερίτη αναφορικά με τη χρυσοφόρο εθελουσία έξοδο των εργαζομένων στον ΟΛΠ.
Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ
Από την άλλη πλευρά, ο αρχηγός της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς προσπαθεί να ισορροπήσει σε τεντωμένο σχοινί, καθώς «θέλει και δεν θέλει» να αποστασιοποιηθεί πλήρως από την ασκηθείσα (καταστροφική, όπως εκ των πραγμάτων απεδείχθη) πολιτική των κυβερνήσεων Καραμανλή, για προφανείς λόγους εσωτερικών συσχετισμών στο κόμμα του και ως εκ τούτου επιχειρεί αφενός να μην διολισθήσει στον αντιπολιτευτικό λαϊκισμό και ταυτόχρονα να αναπτύξει έναν σταθερό αντιπολιτευτικό βηματισμό, ο οποίος θα οδηγήσει σταδιακά σε ανάταξη της εικόνας της μείζονος αντιπολιτεύσεως και θα του επιτρέψει να φιλοτεχνήσει και το δικό του ηγετικό προφίλ.
Ο Α. Σαμαράς αρχικώς είχε την πρόθεση να προσφέρει ένα πλαίσιο συναινέσεως στην κυβέρνηση, θεωρώντας ότι αυτό απαιτεί η συγκυρία, χωρίς δε να περνά στην αντίθετη θέση, εμφανίζεται έντονα δυσαρεστημένος με τους κυβερνητικούς χειρισμούς, ιδιαίτερα στην οικονομία, αλλά και στη μεταναστευτική πολιτική, ανεβάζοντας τους τόνους της κριτικής, χωρίς να μειώνεται ουσιωδώς ο ορίζοντας των συναινέσεων.
Αξιοσημείωτο είναι πως στη συζήτηση επί του προϋπολογισμού τα στελέχη της ΝΔ υιοθέτησαν την κατά της Ελλάδος κινδυνολογία των ποικίλων διεθνών οίκων περί απειλής χρεοκοπίας της χώρας και προέβαλαν τη θέση ότι πρόκειται για «εθνικό θέμα», ώστε μαζί με την κυβέρνηση να δικαιολογήσουν τη στήριξη σκληρών αντιλαϊκών μέτρων.
Άλλωστε, παρά τις όποιες αντιπολιτευτικές κορόνες, η ΝΔ πιέζει διαρκώς την κυβέρνηση να πάρει «συγκεκριμένα μέτρα», διαβεβαιώνοντας ότι θα τα ψηφίσει.
«Το έχουμε αποδείξει ήδη αυτό, όταν έχουν ψηφιστεί στη Βουλή 4 νομοσχέδια, εκ των οποίων τα 2 εμείς τα υπερψηφίσαμε, που σημαίνει ότι υπερψηφίζουμε όλες τις προτάσεις της κυβέρνησης», δήλωσε ο Γραμματέας της ΚΟ της ΝΔ Γιάννης Τραγάκης, εδώ υπήρξε ουσιαστικά αποδοχή των εξαγγελιών του Ανδρέα Λοβέρδου για αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση, καθώς τονίστηκε πως η κυβέρνηση πρέπει να απαλλάξει τις επιχειρήσεις από τις εργοδοτικές εισφορές, αλλά και από τα φορολογικά και άλλα βάρη.
Η κριτική που ασκεί η ΝΔ επικεντρώνεται στην «καθυστέρηση» και την «αναποφασιστικότητα» της κυβερνήσεως, στην οποία αποδίδει την ...οργή των ξένων αγορών.
Ορισμένοι αναλυτές ισχυρίζονται πως λειτουργεί, έστω ατύπως, ένας α λα Γερμανία «μεγάλος συνασπισμός εξουσίας», που προωθεί σκληρά μέτρα λιτότητας, τα οποία πλήττουν τα λαϊκά στρώματα, όπως, άλλωστε, έχει συμβεί σε πολλές χώρες - μέλη της Ε.Ε.
Εν προκειμένω, δεν θεωρείται διόλου τυχαία, ανεξαρτήτως της αφετηριακής της λογικής, η πρόταση του Κώστα Μητσοτάκη, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, για το σχηματισμό κυβερνήσεως «εθνικής ανάγκης», υπό το Γ. Α. Παπανδρέου και τη συμμετοχή των κ. Σημίτη, Λουκά Παπαδήμου, Αλέκου Παπαδόπουλου και Γιώργου Παπακωνσταντίνου, κυβέρνηση την οποία θα στηρίξει η ΝΔ, ώστε να λάβει αμέσως «τα πρώτα αναγκαία μέτρα» και να αλλάξει «δραματικά προς το καλύτερο το κλίμα στις διεθνείς αγορές και την ενωμένη Ευρώπη».
Είναι προφανές πως η πρόταση Μητσοτάκη υποκρύπτει το μεγάλο φόβο των εταίρων του εγχωρίου δικομματισμού για τη δραματική τροπή που έχουν λάβει τα πράγματα και τον κίνδυνο να υπάρξουν ρήξεις και ανατροπές, καθώς αν η κατάσταση συνεχισθεί θα καταστεί αναπόφευκτη μια κοινωνική έκρηξη.
Η κατάσταση της οικονομίας έχει φτάσει στο «μη περαιτέρω» και ως εκ τούτου απαιτούνται πολιτικές που θα συντελέσουν στην ανάκαμψή της, πολιτικές, όμως, που θα υλοποιηθούν εις βάρος των χαμηλών και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, πολιτικές που δεν θα πλήξουν, για πολλοστή φορά την κοινωνία και την κοινωνική συνοχή.-
