Τις παραμονές των Χριστουγέννων ένα περιστατικό, εκείνο του ξυλοδαρμού του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υπουργού από διαδηλωτές, έριξε τη βαριά σκιά του στην ήδη βεβαρημένη από τις απεργίες και τις διαδηλώσεις ατμόσφαιρα, προκαλώντας αντιφατικές αντιδράσεις.
Μπορεί να μην ήταν πρωτοφανές το γεγονός, εν τούτοις η αγριότητα της επίθεσης των οργισμένων διαδηλωτών, που προβλήθηκε κατά κόρον από τα τηλεοπτικά κανάλια, έγινε αφορμή ποικίλων σχολίων, αν και πολύ γρήγορα το περιστατικό ξεπεράστηκε από την κρίσιμη επικαιρότητα.
Τόσο αυτός καθ΄αυτός ο ξυλοδαρμός του βουλευτή, όσο και ο παραμερισμός του θέματος από τα Μ.Μ.Ε. στη συνέχεια, δίνουν την ευκαιρία μιας ανάλυσης των αιτίων και των αφορμών του φαινομένου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που εκπρόσωποι του πολιτικού μας κόσμου ή και συνδικαλιστές, δέχονται προπηλακισμούς και βίαιες επιθέσεις από αγανακτισμένους πολίτες. Αν και τα περιστατικά δεν είναι συχνά, πάντοτε καταδικάζονται από το πολιτικό σύστημα και από τον Τύπο σαν ενέργειες που δεν συνάδουν με τον ήμερο χαρακτήρα του Έλληνα πολίτη και με την ευγενική φύση του λαού μας.
Είναι αναγκαίο να αναλυθεί και να εξηγηθεί η συμπεριφορά αυτή, σε συνάρτηση με την ογκούμενη αγανάκτηση των πολιτών απέναντι σ΄ ένα πολιτικό σύστημα που δεν εκφράζει πλέον τη λαϊκή βούληση. Διότι η απαξίωση αυτού του πολιτικού συστήματος σχετίζεται με το γεγονός ότι ο σημερινός πολίτης αισθάνεται προδομένος από πολιτικούς άνδρες και από μια εξουσία που στηρίζει με την ψήφο του δεκαετίες τώρα...
Εκφράσθηκε η ανησυχία ότι τα περιστατικά αυτά και το φαινόμενο επιθέσεων εναντίον πολιτικών θα ενταθεί ευθέως ανάλογα με την επίθεση που δέχεται ο λαός μας από την πολιτική ηγεσία. Είναι φανερό ότι παρόμοιες καταστάσεις δεν είναι τυχαίες. Έχουν τις αιτίες τους και οι αγριότητες αυτές απλώς περιμένουν κάθε φορά την αφορμή για να εκδηλωθούν.
Τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει η σημερινή κυβέρνηση με καταιγιστικούς ρυθμούς, έφεραν τον κόσμο στα όρια της αντοχής και της ανοχής του. Τα μόνιμα θύματα αυτών των σκληρών μέτρων, οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι, οι αγρότες, οι διανοούμενοι, φαίνεται ότι αποφάσισαν να αντιστρέψουν τους ρόλους και να πάρουν τη θέση του «θύτη» με θύματα τους πολιτικούς που έφεραν τη χώρα σ΄ αυτή την κατάσταση.
Η βία των πολιτών – έργω και λόγω – είναι απότοκο της πολιτικής βίας που εκπορεύεται από την εξουσία και τα όργανά της. Η βία αυτή όσο κι αν δημιουργεί προσωρινώς άτομα φοβισμένα, υποταγμένα και αποπροσανατολισμένα, λειτουργεί ενίοτε ως «μπούμερανγκ» κατά της εξουσίας όταν τα άτομα φτάνουν στα όριά τους και ξεσπούν με τυφλή βιαιότητα εναντίον δικαίων και αδίκων.
Είναι χαρακτηριστική η γενική διαπίστωση ότι εκείνοι που πρωτοστάτησαν στην επίθεση κατά του πρώην υπουργού και βουλευτή, δεν ήταν κάποιοι «αλήτες» ή κουκουλοφόροι τραμπούκοι, αναρχικοί κ.λπ., ήταν άνθρωποι καθημερινοί, αγανακτισμένοι νοικοκυραίοι, ίσως άνεργοι και πολίτες που κυκλοφορούν δίπλα μας και βιώνουν τη σκληρή πραγματικότητα.
Η επιθετικότητα ενός έξαλλου πλήθους κατά του συγκεκριμένου πολιτικού που προπηλακίστηκε, δεν είχε φυσικά τα χαρακτηριστικά εκδικητικότητας εναντίον του, αλλά εξέφραζε την αγανάκτηση των πολιτών για την κατάντια του πολιτικού κόσμου. Οποιοσδήποτε πολιτικός των δύο κομμάτων εξουσίας και να βρισκόταν στη θέση του θα είχε την ίδια τύχη. Η τυφλή βία δεν χτυπάει πρόσωπα, αλλά τάξεις. Στην περίπτωσή μας στόχος ήταν και είναι η τάξη των πολιτικών.
Αλλά ακόμα πιο επικίνδυνη είναι η ανεκδήλωτη βία που κρύβεται στην υποβόσκουσα αγανάκτηση των πολιτών. Όλη αυτή η δυσαρέσκεια που συσσωρεύεται στην κοινωνία εξαιτίας άδικων μέτρων κατά των ίδιων πάντοτε τάξεων, μισθωτών, συνταξιούχων, μικροεπαγγελματιών και τελευταίως και εναντίον του επιστημονικού κόσμου, είναι πολύ πιθανόν να εκφραστεί κάποτε με βιαιότητα.
Υπάρχει πλεόνασμα δυσαρέσκειας που εκρήγνηται κάθε τόσο με καμένα αυτοκίνητα και άλλες μορφές αυτοκαταστροφικής βίας, που πολλές φορές δεν έχουν και λογική. Είναι συναισθήματα που συνδέονται με το πρωτόγονο στοιχείο της ανασφάλειας. Και που δεν είναι άλλο από το να είσαι έρμαιο πολιτικών επιλογών οι οποίες σου στερούν την ελπίδα για το μέλλον το δικό σου και των παιδιών σου. Για το μέλλον της γενιάς που έρχεται.
Είναι επόμενο να αντιμετωπίσουν τη λαϊκή αντίδραση με κάποια αφορμή, αυτοί που θεωρούνται υπεύθυνοι για τα εκατομμύρια φτωχούς, για την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των χαμηλόμισθων, την εξαθλίωση των συνταξιούχων, για τη μάστιγα της ανεργίας, για τη νέα γενιά εργαζομένων που παίρνουν αμοιβές πείνας, που εργάζονται εξοντωτικά με ωράριο λάστιχο, έρμαια της εργοδοτικής αυθαιρεσίας με την απειλή της απόλυσης.
Η ανασφάλεια και τα αδιέξοδα οδηγούν στο φόβο και στη βία και όσο η πολιτική εξουσία θα εξακολουθεί να εμμένει στην άσκηση μιας αδιέξοδης πολιτικής, τόσο σε κοινωνικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο, τόσο η λαϊκή οργή θα βρίσκει διέξοδο σε ακρότητες.
Δεν είναι να απορεί κανείς που τα Μ.Μ.Ε. δεν έδωσαν συνέχεια σ΄ αυτή την υπόθεση, ενώ δόθηκε η εντύπωση ότι και οι αστυνομικές αρχές δεν ασχολήθηκαν - τουλάχιστον εμφανώς- ιδιαίτερα, με την ανακάλυψη και σύλληψη των δραστών της επίθεσης κατά του βουλευτή και πρώην υπουργού.
Ίσως σ΄ αυτό να συνέβαλε και η σκέψη μήπως το συγκεκριμένο περιστατικό λειτουργήσει αντανακλαστικά και αποτελέσει αφορμή να μιμηθούν κι άλλοι παρόμοιες ενέργειες, με επιθέσεις σε βάρος πολιτικών προσώπων. Βέβαια ο ίδιος ο παθών βουλευτής δεν θέλησε να διωχθούν οι δράστες. Η ατιμωρησία όμως προκαλεί την ασυδοσία, εκτός κι αν η απουσία αυτεπάγγελτης δίωξης κατά των άγνωστων δραστών οφείλεται και στο ότι θεωρήθηκε ότι τελούσαν «εν βρασμώ ψυχής»...
ΝΙΚ. ΝΑΚΟΣ
