Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι ο Κωστής Χατζηδάκης είναι ένας πολιτικός ήπιων τόνων, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης. Δεν ανήκει στην κατηγορία εκείνων των πολιτικών που αρέσκονται σε κορώνες και μεγαλοστομίες, δεν είναι ακραίος στις θέσεις του, δεν έχει παρωπίδες και έχει πάντα μια διάθεση συναίνεσης. Και αυτό το ’χουμε κατ’ επανάληψη διαπιστώσει από την πορεία του πολιτικού του βίου, από τις δηλώσεις του και από την παρουσία του σε διάφορα τηλεοπτικά πάνελ.
Αυτός λοιπόν ο πολιτικός ήπιων τόνων, που διαθέτει το λεγόμενο «ευρωπαϊκό προφίλ», έμελλε να είναι το εξιλαστήριο θύμα της μανίας των εξεγερμένων πολιτών και των απωθημένων που είχαν αυτούς τους ταραγμένους καιρούς απέναντι στην πολιτική και τους πολιτικούς. Οι εικόνες του πρώην υπουργού αιμόφυρτου, μετά από μανιώδη επίθεση «αγνώστων», να προσπαθεί να διαφύγει έκαναν βεβαίως το γύρο του κόσμου και αμαύρωσαν, για μια ακόμη φορά με το χειρότερο τρόπο τον αγώνα και το νόημα της αντίδρασης όλων αυτών των ανθρώπων που βγήκαν στους δρόμους να «πολεμήσουν» με το μόνο μέσο που διαθέτουν, όχι απλά για τη διατήρηση των κεκτημένων τους, αλλά για τη διατήρηση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης.
Θα μου πείτε τώρα, αν ο πολιτικός δεν ήταν ο ήπιων τόνων Χατζηδάκης και ήταν κάποιος άλλος που έχει προκαλέσει το κοινό αίσθημα κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα μπορούσε η συγκεκριμένη πράξη να είναι «δικαιολογημένη». Σε καμία περίπτωση. Γιατί δεν είναι θέμα προσώπου. Ο κ. Χατζηδάκης ήταν απλώς ο «άτυχος» της ιστορίας. Βρέθηκε τη λάθος στιγμή στο λάθος τόπο και αναδείχθηκε σε «μάρτυρα» τελικώς. Γιατί, όσοι μεθοδευμένα ή αυθόρμητα - γιατί κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι ακριβώς συνέβη - προέβησαν σε βιαιοπραγίες κατά του πρώην υπουργού, αυτό πέτυχαν. Και το άλλο βέβαια που «πέτυχαν» ήταν να υποβαθμίσουν την κινητοποίηση συγκεντρώνοντας την προσοχή και όλα τα φώτα της δημοσιότητας στο συγκεκριμένο θλιβερό περιστατικό.
Σε περιόδους όπως η συγκεκριμένη, για όσους το ξεχνούν, δεν κρίνονται μόνο οι πολιτικοί, κρίνονται και οι πολίτες. Αν και αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει σε κάθε περίοδο, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Τώρα όμως, περισσότερο από ποτέ, όλοι περνάμε κρίση και είμαστε υπό κρίση. Και, σε καμία περίπτωση ούτε το «δίκιο» του καθενός εξυπηρετείται με βιαιοπραγίες, ούτε τα αιτήματα «προωθούνται», ούτε βεβαίως περνάμε «μηνύματα» που δικαιώνουν τους στόχους.
Οι ηγεσίες των κομμάτων έσπευσαν (αυτό έλειπε δα!) να καταδικάσουν την επίθεση κατά Χατζιδάκη. Αυτό ήταν το πολιτικά ορθό και όχι μόνο. Από κει και πέρα όμως, θα πρέπει ν’ αναλογιστούν τις ευθύνες που έχουν όχι μετά την εκδήλωση ενός θλιβερού ή και τραγικού συμβάντος, αλλά αυτές που φέρουν πριν την εκδήλωση τέτοιων περιστατικών. Γιατί μπορεί να μην «οπλίζουν» το χέρι που πετάει την πέτρα ή που επιτίθεται σε έναν άνθρωπο, αλλά ο τρόπος που απευθύνεται ή «χειρίζεται» κανείς τα πλήθη πολλές φορές εξωθεί σε καταστάσεις. Καθότι η αντίληψη των πολιτών περί των «μηνυμάτων» που λαμβάνουν δεν είναι η ίδια ή ερμηνεύεται κατά το δοκούν.
Ας ελπίσουμε, γιατί κάθε φορά ελπίδες εκφράζουμε ότι άλλα τέτοια δεν θα δούμε. Δυστυχώς όμως, κάθε φορά συμβαίνει κάτι που μας διαψεύδει με ένα θλιβερό τρόπο. Και μην ξεχνάμε ότι πριν κάποιους μήνες είχαμε και ανθρώπινα θύματα. Να μην ξεχνάμε.
