* Της Ηρούς Διώτη, βουλευτή Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ
Το «Which side are you on;» («με ποια πλευρά είστε;» στα ελληνικά) είναι ένα αμερικάνικο εργατικό τραγούδι, που μπορεί να ακούστηκε πρόσφατα σε διαφήμιση ποτού πολυεθνικής εταιρίας, αλλά γράφτηκε στις μεγάλες απεργίες των ανθρακωρύχων της κομητείας του Χάρλαν στο Κεντάκι τη δεκαετία του ‘30. Από τότε χρησιμοποιήθηκε ως ύμνος των εργατών, ενώ τραγουδήθηκε από τον Pete Seeger κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘60, όπου το τραγούδι επιστρατεύτηκε στους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα στην Αμερική.
Αυτό το τραγούδι και στην Ελλάδα είναι επικίνδυνα επίκαιρο. Πριν κάποιους μήνες, με πρόσχημα τη σωτηρία της χώρας και με το εκβιαστικό δίλημμα «δανεισμός -με ό,τι αυτός συνεπάγεται για τις λαϊκές κατακτήσεις και τα κοινωνικά κι εργασιακά δικαιώματα- ή πτώχευση», η κυβέρνηση έσυρε τη χώρα στο Μνημόνιο και στον έλεγχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Σήμερα, εκβιαστικά και πάλι, με την ελπίδα ότι τα μέτρα θα περάσουν χωρίς λαϊκές αντιδράσεις, έφερε προς ψήφιση με τη διαδικασία του κατεπείγοντος ένα νομοσχέδιο-ωδή στο Μεσαίωνα. Ενάντια σε κάθε έννοια και κανόνα κοινοβουλευτικής δεοντολογίας, υποβιβάζει τη Βουλή σε όργανο επικύρωσης προειλημμένων αποφάσεων, προσυμφωνημένων με την Τρόικα στο πλαίσιο της εφαρμογής του Μνημονίου.
Στο πολυνομοσχέδιο υπάρχει σειρά ρυθμίσεων που αίφνης μετατρέπουν την Ελλάδα σε Κίνα, ή μάλλον καλύτερα, αντί να μας προβιβάσει σε Δανία του Νότου, όπως προέβλεπε ο πρωθυπουργός, μας υποβιβάζει σε Γουατεμάλα του Βορρά. Η προστασία της εργασίας καταργείται. Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις ακυρώνονται. Οι μισθοί μειώνονται. Αυξάνεται ο ΦΠΑ και μειώνεται η φορολογία των κερδών. Η κυβέρνηση συνεχίζει να κομπάζει για τη «σοσιαλιστική» πολιτική της. Όμως, οι μέχρι πρότινος σύμμαχοί της, οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών της παρατάξεων, της γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη.
Ο πρωθυπουργός τις προάλλες θέλησε να στείλει το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για... ψυχανάλυση, επειδή λέει πάσχει από την ψυχολογία της καταστροφής. Πράγματι ισχύει κάτι τέτοιο ή μήπως η πραγματικότητα καταρρίπτει τον ισχυρισμό αυτό;
Τα νέα έκτακτα μέτρα λαμβάνονται στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, όταν το κόστος εργασίας αποδεδειγμένα δεν ευθύνεται για τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα. Επομένως το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα δεν είναι η βελτίωσή της. Λαμβάνονται με άλλοθι την αποφυγή απολύσεων. Κι όμως, το πολυνομοσχέδιο θα έχει ως αποτέλεσμα την αναδιανομή της εργασίας και της ανεργίας, αφού προηγουμένως έχει επιχειρηθεί με αλλεπάλληλες ρυθμίσεις η διευκόλυνση των απολύσεων. Το μόνο που θα επιφέρουν τα νέα μέτρα είναι ένα νέο φαύλο κύκλο για την οικονομία και τη χώρα.
Το πολυνομοσχέδιο είναι ένας χριστουγεννιάτικος μποναμάς στους μεγαλοεπιχειρηματίες και μόνον, που διαγράφει κι επίσημα το ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό εργατικό δίκαιο. Πάσχουμε λοιπόν εμείς από ψυχολογία της καταστροφής ή η κυβέρνηση από καταστροφικό σύνδρομο, που στρέφεται ενάντια στην κοινωνία;
Οι πολίτες πολύ καλά γνωρίζουν ότι τα νέα μέτρα ούτε δίκαια είναι ούτε αναγκαία, πόσο δε μάλλον αναπόφευκτα. Γι’ αυτό και οργίζονται. Η σημερινή 24ωρη πανεργατική απεργία είναι ο τρόπος των εργαζομένων να πούνε με τον μόνο τρόπο που ξέρουν «Ως εδώ!» και να επιβεβαιώσουν τη ρήση του Χάουαρντ Ζιν: «Δεν χρειάζεται να προβαίνουμε σε μεγάλες, ηρωικές πράξεις για να συμμετέχουμε στη διαδικασία της αλλαγής. Μικρές πράξεις, όταν πολλαπλασιάζονται από εκατομμύρια ανθρώπους, μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο». Υπάρχει πλέον μία διαχωριστική γραμμή μεταξύ της κυβερνητικής πολιτικής και όλης της υπόλοιπης κοινωνίας. Υφίστανται δύο πλευρές των οποίων τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις επ’ ουδενί δεν ταυτίζονται. Και τελικά, όλοι έχουν καταλάβει με ποια πλευρά είναι η κυβέρνηση.
