«Ολα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω». Αυτός είναι αναμφίβολα ο πιο πετυχημένος χαρακτηρισμός για το πολυνομοσχέδιο - σκούπα που περνούσε χθες από τη Βουλή, χωρίς καμία απολύτως συναίνεση από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Νομίζω ότι τον χαρακτηρισμό τον απέδωσε στο Νομοσχέδιο ο εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία ποιος το είπε. Σημασία έχει ότι ταιριάζει «γάντι» στην υπόθεση. Γιατί «σφάζει» όλα τα εργασιακά δικαιώματα συλλήβδην και «μαχαιρώνει» όλους τους εργαζόμενους στο πλαίσιο μιας οργανωμένης επίθεσης η οποία σαφέστατα εμπεριέχει δόλο. Δηλαδή, «αν» λέμε «αν», η υπόθεση παραπέμπονταν στο Δικαστήριο, σίγουρα το έγκλημα θα χαρακτηριζόταν «εκ προμελέτης». Οσο για τους «ενόχους»; Δεν το συζητώ. Πληθώρα. Εντός και εκτός Ελλάδος.
Πραγματικά η χθεσινή ήταν αναμφίβολα μια «μαύρη μέρα» για τα εργασιακά δικαιώματα στην Ελλάδα, ήταν όμως παράλληλα και μια «μαύρη μέρα» για την ίδια τη Δημοκρατία. Γιατί όταν εν μια νυκτί - κυριολεκτικά - καταργούνται δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες στο πλαίσιο λειτουργίας της Δημοκρατίας, τότε χάνει και η ίδια η Δημοκρατία με την αυθαίρετη καταστρατήγησή τους και την κατά το δοκούν «προσαρμογή» τους, σε μια πραγματικότητα, η οποία… Η οποία, έτσι όπως εξελίσσεται μου θυμίζει ένα από τα συνθήματα που κατά καιρούς έχω δει γραμμένα σε τοίχους. Εγραφε: «πραγματικότητα δεν σ΄ έχω πια ανάγκη».
Βέβαια όποιος το ΄γραψε προφανώς εννοούσε τη διαφυγή από την πραγματικότητα με διάφορα «τεχνητά» μέσα. Στην περίπτωση όμως της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας, το σύνθημα «προσαρμόζεται» στο γεγονός ότι δεν έχουμε ανάγκη να ζούμε μία τέτοια πραγματικότητα. Αλλοι μας εξαναγκάζουν. Και επειδή εμείς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε σε «όμορφους κόσμους ονειρικά πλασμένους» μέσα από πρόσκαιρες τεχνητές λύσεις, μένουμε μόνο με την πραγματικότητα που δημιούργησε η αβάσταχτη ελαφρότητα της συνενοχής των πολιτικών και της ανοχής ημών των πολιτών στην Ελλάδα.
Πραγματικά, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που συνέπραξαν χθες για να περάσει το συγκεκριμένο ανοσιούργημα δεν θα πρέπει να είναι καθόλου περήφανοι για εαυτούς. Κάθε άλλο. Συνέδεσαν την ψήφο τους και το όνομά τους, όχι με τη σωτηρία της Ελλάδας, όπως αρέσκεται να λέει ο πρωθυπουργός, αλλά με την «ταφόπλακα» που σφραγίζει την εργασιακή επιστροφή στον Μεσαίωνα. Και δεν ξέρω, πραγματικά, «πως» αύριο - μεθαύριο θα βγουν έξω στον κόσμο να ισχυριστούν ότι αυτοί είναι οι εκπρόσωποι και οι υπερασπιστές των δικαιωμάτων του στη Βουλή των Ελλήνων. Πόσο «θάρρος» ή και πόσο «θράσος» χρειάζεται σε τελευταία ανάλυση, για να παρουσιάζεται κανείς ως υπέρμαχος αρχών, δικαιωμάτων και κεκτημένων τη στιγμή που δεν μπορεί ή δεν θέλει να τα υπερασπίσει.
Βέβαια σε τούτο τον τόπο, και πρώτοι και καλύτεροι οι πολιτικοί, όλοι ποντάρουν στο γεγονός ότι έχουμε «κοντή μνήμη». Γρήγορα ξεχνάμε, γρήγορα απαλείφουμε, εύκολα διαστρεβλώνουμε, και τελείως φυσιολογικά απεκδυόμαστε ευθυνών για τα κακώς κείμενα φορτώνοντας με χαρακτηριστική άνεση τις ευθύνες στους άλλους.
Με όσα όμως συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία ως απόρροια του μνημονίου και των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης, νομίζω ότι και η θεωρία περί «κοντής μνήμης του Ελληνα πολίτη» θα αλλάξει. Και αν δεν αλλάξει, τότε απλώς είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Ωστόσο ο Γ. Παπανδρέου, θα πάρει το νομοσχέδιο υπό μάλης θα φύγει - για μια ακόμη φορά - αφήνοντας πίσω του συντρίμμια, και θα εμφανιστεί «νικητής και τροπαιούχος» στη σύνοδο των Βρυξελλών, έχοντας… κατατροπώσει για μία ακόμη φορά τον «εχθρό».
Τον ελληνικό λαό. Και κει, σαν «καλό παιδί» και «πειθήνιο όργανο» της τρόικας θα… «δώσει τη μάχη»! Βέβαια οι νεκροί και τραυματίες και οι παράπλευρες απώλειες της «μάχης» αυτής θα έχουν μείνει πίσω του, στην Ελλάδα. Ετσι, απλά.
