Η πρωτοβουλία ήταν φυσικά συμβολική. Και αξιέπαινη για εκείνους που τη σκέφτηκαν και την υλοποίησαν. Και πρωτότυπη επίσης γιατί είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο σε Ορθόδοξο Ναό στην Ελλάδα, τουλάχιστον.
Οσοι από μας είχαμε την τύχη και την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ανάλογες συναυλίες σε καθολικούς καθεδρικούς ναούς στο εξωτερικό, έχουμε αισθανθεί τη δύναμη υποβολής που ασκεί ένας τέτοιος χώρος όταν ξεχύνεται εκκλησιαστική ή κλασική μουσική ή χορωδίες ερμηνεύουν με μοναδικό τρόπο εκκλησιαστικά, ως επί το πλείστον έργα, ιδιαίτερα τέτοιες μέρες κοντά στα Χριστούγεννα: Είναι πραγματικά μία ξεχωριστή και ώρες - ώρες «απόκοσμη» θα μπορούσε να πει κανείς εμπειρία.
Τώρα στον Αγιο Παντελεήμονα δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς ήταν ακριβώς το κλίμα και η αίσθηση που άφησε στους τυχερούς που παρακολούθησαν τη συναυλία. Όπως, σε κάθε περίπτωση όμως, στην προκειμένη περίπτωση αυτό που είχε σημασία ήταν ο συμβολισμός.
Με τη σύμπραξη της Εκκλησίας και του Μεγάρου Μουσικής, επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος ναός, ο οποίος όπως μάθαμε είναι και από τους μεγαλύτερους - για την ακρίβεια ο μεγαλύτερος των Βαλκανίων - και βρίσκεται σε μία πολύπαθη συνοικία της Αθήνας. Οπου τα φαινόμενα ρατσισμού, αλλά και η υψηλή εγκληματικότητα και η διαρκής αγανάκτηση των κατοίκων που νιώθουν διαρκώς ανασφαλείς, συνθέτουν τον καμβά της σημερινής ελληνικής κοινωνίας σε υπερθετικό βαθμό.
Και επειδή η μουσική ενώνει, και επειδή και το πνεύμα των ημερών είναι τέτοιο, είναι προφανές ότι στόχος ήταν να εκπέμψει αυτή η ξεχωριστή πρωτοβουλία μήνυμα ειρήνης και συνύπαρξης. Και ως ένα βαθμό και πρόσκαιρα τουλάχιστον το πέτυχε. Αν, αυτό μπορεί ν΄ αποτελέσει κριτήριο, λίγοι ήταν αυτοί που αντέδρασαν. Παρότι οξύμωρη η εικόνα: μέσα στο ναό οι εκκλησιαστικοί ήχοι, ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας και πλήθος κόσμου και απ΄ έξω τα ΜΑΤ να διαφυλάττουν την ομαλότητα διεξαγωγής μία μουσικής εκδήλωσης στην ουσία, και μάλιστα με την ενεργό συμβολή της εκκλησίας και παρουσία του ίδιου του Αρχιεπισκόπου. Που, πρέπει να πούμε, ειδικά για την εκκλησία, ότι η παραχώρηση για πρώτη φορά, χριστιανικού ναού προκειμένου να διεξαχθεί μια τέτοια εκδήλωση, την κατατάσσει πρωτοπόρα σε αντίληψη, τουλάχιστον στο συγκεκριμένο θέμα. Όμως…
Όμως το θέμα δεν είναι εκεί. Εκεί είναι ο συμβολισμός του. Το θέμα είναι ότι υπάρχει μία πραγματικότητα που ταλανίζει κυρίως την Αθήνα, και η οποία υπερβαίνει τους «συμβολισμούς». Υπάρχει μία ένταση και έξαψη του ρατσισμού, αυτό είναι γεγονός, αλλά γεγονός είναι επίσης ότι η αδυναμία της πολιτείας να εξασφαλίσει ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης σε «γηγενείς» πολίτες αλλά και γενικότερα, «θρέφει» περαιτέρω τα φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας. Γιατί είναι δικαίωμα του κάθε πολίτη και υποχρέωση της συντεταγμένης πολιτείας να παρέχει συνθήκες καθημερινής ασφαλούς διαβίωσης στους πολίτες της. Και παράλληλα, σε μία εποχή όπως η σημερινή που οι δουλειές λιγοστεύουν και η καθημερινότητα «αγριεύει» επικίνδυνα, η «αποστροφή» προς το «ξένο» είναι η εύκολη λύση παροχέτευσης του θυμού, του φόβου, της ανασφάλειας και φυσικά της άγνοιας ορισμένων ή και πολλών. Το πρόβλημα έχει ρίζες, που αντί να ξεριζώνονται σιγά - σιγά, απλώνονται όλο και περισσότερο με την ανοχή, την αδιαφορία ή και την ανικανότητα βεβαίως της πολιτείας.
Καλά και χρήσιμοι οι συμβολισμοί, τα μηνύματα και οι πρωτοβουλίες. Δεν αρκούν όμως. Τα «μηνύματα» ξεθωριάζουν γρήγορα, η πραγματικότητα που μας περιβάλει μένει.
