Μάλιστα. Μας κυβερνάει ένα κόμμα που έχει την εμπιστοσύνη του 26,7% των πολιτών. Δηλαδή, με το ζόρι περνάει σε προτιμήσεις το 1/4 των πολιτών αυτής της χώρας. Αυτό το κόμμα, λοιπόν, το κυβερνητικό, το αντιπολιτεύεται, ως βασικός πυλώνας αντιπολίτευσης ένα άλλο κόμμα, η Νέα Δημοκρατία, η οποία μαζεύει ένα 22,6%. Και τα δύο μαζί «σούμα» το 50% δεν το φτάνουν, και καταλληλότερος πρωθυπουργός είναι ο «Κανένας» με 37,2%!
Αλλά κανείς τα διαβάζει τα παραπάνω νούμερα, έτσι απλά. Και δεν έχει την φαεινή ιδέα να εντρυφήσει και να αναλύσει, τι θα καταλάβει; Ότι είμαστε μια χώρα που μας κυβερνά μια ισχνή πλειοψηφία, και ο καταλληλότερος πρωθυπουργός που θα μπορούσαμε να έχουμε θα ήταν ο «Κανένας» για να πάμε μπροστά! Κωμικοτραγικό, δε νομίζετε;
Στην πραγματικότητα βέβαια, τα αποτελέσματα της ως άνω μέτρησης που καταγράφηκαν στην εξαμηνιαία έρευνα «Τάσεις» της MRB, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επιβεβαιώνουν τα αποτελέσματα των πρόσφατων αυτοδιοικητικών εκλογών, που μπορεί τα κόμματα να τα ανέγνωσαν όπως το καθένα βολευόταν αλλά... Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι τα μικρά ποσοστά των κομμάτων και η μεγάλη αποχή κατέδειξαν περίτρανα τον ύψιστο βαθμό απαξίωσης της πολιτικής από τους πολίτες. Άλλωστε μη νομίζετε, και κείνοι που άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα δεν το έκαναν γιατί είναι «ξετρελαμένοι» με την ελληνική πολιτική σκηνή, αλλά γιατί προτιμούν να συνδιαμορφώνουν την πορεία των καταστάσεων από το να γυρίζουν αδιάφορα την πλάτη και τελικά να αφήνουν άλλους να αποφασίζουν γι’ αυτούς χωρίς αυτούς.
Το εντυπωσιακό, βέβαια, είναι ότι ενώ γίνεται μεγάλη κουβέντα ότι πλησιάζει το τέλος των μονοκομματικών κυβερνήσεων και τα ποσοστά των μεγάλων κομμάτων εντείνουν μια τέτοια εκτίμηση και προσέγγιση - το 49,2% των ερωτηθέντων απάντησε ότι μια αυτοδύναμη κυβέρνηση είναι αυτή η οποία μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα τα προβλήματα της χώρας έναντι του 45,9% που υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο μπορεί να το πράξει μια κυβέρνηση συνεργασίας.
Πέστε το «συνήθεια», πέστε το «ανασφάλεια», πέστε το επίγνωση του ότι ένας Έλληνας και μόνος του να ‘ναι τα καταφέρνει να μαλώσει με τον εαυτό του, όπως και να έχει μια αυτοδύναμη κυβέρνηση φαντάζει ως πιο «ασφαλής» λύση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Τουλάχιστον ακόμη και τουλάχιστον στο πλαίσιο της συγκεκριμένης μέτρησης. Γιατί, αν τα πράγματα συνεχιστούν με τους ρυθμούς που πάνε τώρα, θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε τι θα «γεννήσουν» οι κάλπες των επόμενων εθνικών εκλογών, οι οποίες (το έχουμε ξαναπεί από τούτη δω τη θέση) δεν αποκλείεται να είναι και την Άνοιξη. Όταν το ζόρι της εκταμίευσης της τέταρτης δόσης του δανείου (γι’ αυτό και η λαίλαπα των νέων μέτρων τώρα) θα είναι τέτοιο, που ενδεχομένως η προσφυγή στις κάλπες θα καταστεί αναγκαστική.
Ενδιαφέρον είναι επίσης ότι το νεότευκτο κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη προς το παρών δεν πιάνει το όριο του 3% προκειμένου να μπορέσει να εισέλθει στην επόμενη Βουλή και να εξυπηρετήσει και τους στόχους της πρώην ΥΠΕΣ για διαπραγμάτευση από προνομιακή θέση σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας στο μέλλον. Όπως το όριο δεν πιάνει και το κόμμα του Φώτη Κούβελη.
Το πιο σημαντικό όμως από όλα τα ευρήματα και το πιο απογοητευτικό έργο είναι ότι η απαισιοδοξία των Ελλήνων πολιτών για το μέλλον τους και το μέλλον της χώρας διαρκώς αυξάνεται, οι προσδοκίες τους από την καθημερινότητα είναι μηδαμινές, η απελπισία για την επιβίωσή τους εμφανής και η ανασφάλεια για το μέλλον έκδηλη. Το 76,5% εκτιμά ότι η χώρα δεν θα μπορέσει να βγει από το τούνελ της ύφεσης και το 50% ότι η ελληνική οικονομία θα χρεοκοπήσει.
Σε μια χώρα που οι πολίτες που σηκώνουν και το βάρος της κατάστασης έχουν παραδοθεί στην απαισιοδοξία και την ανασφάλεια και δεν μπορούν να προγραμματίσουν ή να ονειρεύονται για το «αύριο» αφού παλεύουν να επιβιώσουν «σήμερα», πώς μπορεί να προδιαγράφει κανείς το μέλλον; Και τι να πει σε πολίτες που αμφιβάλλουν αν έχουν «παρόν»;
Ο Αμερικανός ιστορικός Κρίστοφερ Λασκ είχε πει ότι «πραγματικότητα είναι κάτι που αν σταματήσεις να το σκέφτεσαι δεν εξαφανίζεσαι» και ’μεις βιώνουμε μια ζοφερή και επίμονη πραγματικότητα που δεν λέει να εξαφανιστεί με τίποτα.
