«Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του». Αυτό μας είπε με δυο λόγια ο ΔουΝουΤους, Ντομινίκ Στρος Καν, και το εννοώ. Γιατί, ούτως ή άλλως, ως «γιατρός» μας ήρθε εδώ. Μας είπε δηλαδή - ανάμεσα στα πολλά άλλα - ότι και όταν μας δίνει πολλές φορές κάποια θεραπεία ο γιατρός, μπορεί να μην μας αρέσει, να μας ενοχλεί, αλλά την ακολουθούμε γιατί έτσι ξέρουμε ότι θα σωθούμε. Κατά την ίδια έννοια, λοιπόν, αυτός είναι ο θεράπων ιατρός μας, ο οποίος μας μπουκώνει στο λάβδανο, ας πούμε, το οποίο δεν μας αρέσει και μας αηδιάζει, αλλά τι να κάνουμε (;) το παίρνουμε για να μας ανακουφίσει, ως «άρρωστοι» που είμαστε.
Βέβαια, είπε και κάτι άλλο. Ότι εμείς ήμασταν ήδη «άρρωστοι» και αυτός ήρθε να μας σώσει. Δεν μας... αρρώστησε αυτός. Άλλοι είναι αυτοί που μας «αρρώστησαν» χρόνια και χρόνια τώρα και βρεθήκαμε με το ένα πόδι στον τάφο. Όλοι αυτοί οι «άλλοι», πάντως, εξακολουθούν να σφυρίζουν αδιάφορα και να λένε διάφορες «σωτήριες» μεγαλοστομίες.
Επίσης, ο Ντομινίκ, επίδοξος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, επίσης, αφού μας επαίνεσε που είμαστε ανθεκτικοί στα δεινά που περνάμε ως λαός και «ζήτω μας» και «μπράβο μας», φρόντισε να μας κάνει σαφές ότι τα δύσκολα δεν πέρασαν, ακόμη έχουμε μέλλον. Και όταν κάποιος δημοσιογράφος τον ρώτησε τι εννοεί ακριβώς και αν αυτό σημαίνει ότι μας περιμένουν και άλλα μέτρα, έσπευσε να το «μαζέψει». Είπε ότι μάλλον θα φταίνε τα αγγλικά του, δεν εννοούσε τίποτα τέτοιο, αλλά ότι είμαστε στο μέσον μιας διαδικασίας και έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας μέχρι να ολοκληρωθεί. Τώρα βέβαια, αν θέλουμε το πιστεύουμε. Διότι κάθε φορά που μας λένε ότι δεν θα πάρουν άλλα μέτρα, στη γωνία ακριβώς μας... παίρνουν τα μέτρα για μια ακόμη φορά. Οπότε δεν ξέρουμε αν φταίνε τ’ αγγλικά του, όπως είπε. Παίζεται.
Επίσης, προέβλεψε ότι εκεί κατά το 2012 θ’ αρχίσουμε να βλέπουμε στοιχεία ανάκαμψης και ανάπτυξης, αν τη... σκαπουλάρουμε το 2011. Και μας είπε ότι αυτός ήταν εκ των πρώτων υπέρ της περίφημης αυτής επιμήκυνσης, για την οποία τόσος λόγος γίνεται και τόσα λογοπαίγνια έχουν, επίσης, γίνει.
Έτσι λοιπόν που τον βλέπει και τον ακούει να μιλάει κανείς, ήρεμο, ευγενή, χαμηλότονο, ίσα που μπορεί να πει: «μα τι καλός άνθρωπος είναι αυτός και τι υποχρέωση του έχουμε που μας κάνει τέτοια χάρη». Και, αν βέβαια τον δει κανείς σε σύγκριση με την Μέρκελ, σίγουρα «καλό και πονετικό άνθρωπο» θα τον πει. Το πραγματικό σκληρό πρόσωπο του Δ.Ν.Τ., όμως, πέραν του ότι το νιώθουμε καθημερινά στην πράξη, κατά τις χθεσινές του επαφές και επισκέψεις φάνηκε πεντακάθαρα στη συνάντηση που είχε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όταν ο κ. Παπούλιας επανέλαβε και στο διευθυντή του Δ.Ν.Τ. ότι θα πρέπει να προστατευτούν οι πιο ευάλωτες κοινωνικά ομάδες και θα πρέπει να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και οι έχοντες, ο Ντομινίκ σχολίασε: «ναι, βεβαίως θα πρέπει να προστατευτούν όσο γίνεται οι κοινωνικά ευάλωτοι, αλλά θα πρέπει, επίσης, να συνεισφέρουν γιατί αυτό το θέμα αφορά στο σύνολο της κοινωνίας». Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πει κανείς κάτι σκληρό και να δείξει ανυποχώρητος, διατηρώντας ταυτόχρονα την ευγένεια και την... κατανόησή του.
Επίσης, ούτε λίγο ούτε πολύ, έκανε και ανοιχτή παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα της χώρας (άλλωστε δανειστής μας είναι, ό,τι θέλει μπορεί να λέει και να κάνει), ζητώντας για λογαριασμό του Γ. Παπανδρέου πολιτική συναίνεση. Γιατί, όπως είπε, το θέμα δεν είναι η πολιτική αντιπαράθεση των κομμάτων, το θέμα είναι εθνικό. Βέβαια, αν λάβουμε υπόψη «τι» απάντησαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, η έκκληση - παρέμβαση δεν έπιασε τόπο, αλλά εκείνος έτσι κι αλλιώς την έκανε. Να ’ναι καλά ο άνθρωπος! Πάντα τέτοια να μας λέει, να παίρνουμε τα πάνω μας οι Έλληνες ασθενείς.
