Είναι κοινό μυστικό, έστω και αν αρνούμαστε να το παραδεχτούμε, ότι, δηλαδή, η Ελλάδα έχει γίνει, αυτήν την περίοδο, ο πειραματικός σωλήνας προκειμένου, εκτός των άλλων, να ελεγχθούν οι αντοχές της ελληνικής κοινωνίας στην κατεύθυνση της δημιουργίας μίας χώρας με φτηνά εργατικά χέρια, καθώς αυτό συνεπάγεται, σε τελική ανάλυση, η βάρβαρη περικοπή των μισθών και η περιστολή του κοινωνικού κράτους.
Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα, που είναι χώρα της ευρωζώνης, σε μια περίοδο κατά την οποία βρίσκεται σε εξέλιξη μια άγρια κόντρα ευρώ – δολαρίου (άλλωστε, αυτό σημαίνει η αντιδικία των ΗΠΑ με την ΕΕ, δηλαδή, με την Άγκελα Μέρκελ) η δε Κίνα (χώρα με φτηνά εργατικά χέρια) έχει εμφανιστεί δυναμικά στο διεθνές, πολιτικό και οικονομικό, προσκήνιο.
Το πλαίσιο για να αναδειχθεί η Ελλάδα σε πειραματικό σωλήνα στην ανωτέρω κατεύθυνση, είναι το περιβόητο Μνημόνιο το οποίο έχει ρίξει στα τάρταρα την ελληνική κοινωνία, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που φρονούν ότι πίσω από την σκληρή στάση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδος ίσως να υποκρύπτεται η πρόθεση του Βερολίνου να σπρώξει την Αθήνα εκτός της ζώνης του ευρώ.
Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ
Μετά το πλαίσιο αυτό, ακολούθησε η προπαγάνδα: Δηλαδή «δεν φταίμε εμείς» για τη σημερινή κατάσταση, «παραλάβαμε καμένη γη» και φυσικά ξεκίνησε η καλλιέργεια φόβου και ανασφάλειας στους πολίτες, επί της βάση της λογικής πως το Μνημόνιο είναι η σωτηρία της χώρας από τη χρεοκοπία, καθώς και η επίκληση του πατριωτικού μας καθήκοντος για τη στήριξή του.
Πέραν δε της κυβερνήσεως, το παιγνίδι της προπαγάνδας ανέλαβαν να το παίξουν και πολλά ΜΜΕ, ιδιαίτερα ηλεκτρονικά, αν και ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Λουκάς Παπαδήμος (σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα στο «Βήμα») πιστεύει ότι «ο ρόλος τους στην παρούσα φάση δεν είναι ο καλύτερος, τα θεωρεί σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνα για τη σύγχυση, την υπερβολή στις μεταδόσεις τους και κυρίως για την καλλιέργεια πανικού και τη στρεβλή πληροφόρηση που μεταφέρουν στην κοινή γνώμη».
Κατά το εν λόγω δημοσίευμα, το οποίο φαίνεται πως απηχεί τις απόψεις του πρώην αντιπροέδρου της ΕΚΤ, «οι φακοί της ελληνικής τηλεόρασης είναι υπεραπλουστευτικοί και εξ αυτού του λόγου παραμορφωτικοί και ορισμένες φορές επικίνδυνοι, επειδή δημιουργούν κλίμα και ατμόσφαιρα συγκρουσιακή, χωρίς να φωτίζουν και να αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των συνθηκών».
ΟΡΙΑΚΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ
Ακολούθησαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές, που διεξήχθησαν υπό την πίεση του εκβιαστικού διλήμματος, το οποίο έθεσε ο Γιώργος Α. Παπανδρέου.
Όμως, ένας στους δυο πολίτες επέλεξε την αποχή, όσοι προσήλθαν καταψήφισαν τα λεγόμενα αστικά κόμματα και ενίσχυσαν την Αριστερά (ιδιαίτερα δε το ΚΚΕ) αλλά η κυβέρνηση εκτίμησε (και επιμένει σ’ αυτό, σαν να θέλει να το πιστέψει και η ίδια) πως το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα συνιστά νομιμοποίηση της πολιτικής της, δηλαδή της πολιτικής που (της) υπαγορεύεται από το Μνημόνιο.
«Η κοινωνία, οι πολίτες, γύρισαν την πλάτη τους στον πρωθυπουργό και στην κυβέρνηση, εκφράζοντας την απογοήτευση, την αντίδραση, αλλά και την οργή τους για την πορεία χρεοκοπίας και πολιτικής υποταγής στην οποία οδηγείται η χώρα. Η ανοχή του λαού εξαντλείται, η όποια συναίνεση έχει, ήδη, διαρραγεί και η κοινωνική νομιμοποίηση του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης καθίσταται πλέον οριακή», εκτιμά ο καθηγητής Μενέλαος Γκίβαλος.
ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ
Ωστόσο, ο πρωθυπουργός οφείλει – με βάση το Μνημόνιο - να προχωρήσει σ' ένα δεύτερο επίπεδο συγκρούσεως με την ελληνική κοινωνία, επίπεδο που περιλαμβάνει την ουσιαστική εκχώρηση των ΔΕΚΟ στο ιδιωτικό κεφάλαιο και τη συρρίκνωση των λειτουργιών του κρατικού τομέα και όλο αυτό συνεπάγεται (παρά τις διαψεύσεις σκοπιμότητας) απολύσεις εργαζομένων.
Υπενθυμίζεται ότι αυτό ακριβώς που μέλλει να συμβεί, το περιέγραψε ο Πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος, όταν ουσιαστικά ζήτησε την πλήρη αποδόμηση του κρατικού - δημόσιου τομέα και μαζικές απολύσεις υπαλλήλων, προβάλλοντας το αστείο επιχείρημα ότι για τις μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα ευθύνεται ο κρατικός - δημόσιος τομέας!
Ωστόσο, πέραν όλων των άλλων, ο επικεφαλής των Βιομηχάνων λησμόνησε να μας πει ότι μεγάλο τμήμα του ιδιωτικού τομέα επιβιώνει και κερδοσκοπεί εδώ και δεκαετίες με «δανεικά και αγύριστα».
«Πού διοχετεύθηκαν όλοι αυτοί οι πόροι που εισέρρευσαν από τα κοινοτικά προγράμματα; Ποιο ποσοστό του εθνικού προϊόντος καρπώθηκαν εργολάβοι, προμηθευτές, μονοπωλιακά συγκροτήματα; Πότε κατέβαλαν οι βιομήχανοι, με συνέπεια, φόρους ή εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, όταν οι ίδιοι οι μηχανισμοί του κράτους, σε συνεργασία μαζί τους, τους επέτρεψαν να παρουσιάζουν ελάχιστα κέρδη, ή και να εμφανίζουν ζημιογόνες τις επιχειρήσεις τους επί σειρά ετών; Πού πήγαν στ' αλήθεια τα 30 τρισ. δραχμών που «βούλιαξαν» το χρηματιστήριο και αφάνισαν τις οικονομίες εκατοντάδων χιλιάδων νοικοκυριών; Ποιοι επωφελήθηκαν από τα 25 δισ. των Ολυμπιακών Αγώνων, από τα έργα και τις υποδομές που σήμερα σαπίζουν;», ρωτά ο καθηγητής Γκίβαλος και προσυπογράφει ο γράφων.
«ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ»
Χαρακτηριστικές για το τι μέλλει γενέσθαι είναι δηλώσεις του αρμοδίου υφυπουργού των Οικονομικών Φίλιππου Σαχινίδη, ο οποίος τόνισε στο «Βήμα» (με τον τίτλο «ξαφνικός θάνατος» σε επιχειρήσεις του δημοσίου) της περασμένης Κυριακής: «O κόμπος έφτασε στο χτένι... Ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να συντηρεί πλέον το Δημόσιο. Αυτή είναι η αλήθεια. Εδώ που φτάσαμε ας αποφασίσει το πολιτικό σύστημα τι θέλει. Ο δημόσιος τομέας είναι υπερτροφικός, μίζερος, δεν εξυπηρετεί τον πολίτη και, το κυριότερο, δεν υπάρχουν πλέον τα χρήματα να τον συντηρούμε».
Η δε εφημερίδα έγραψε:
«Σε αιφνίδιο θάνατο θα οδηγηθούν το 2011 εκατοντάδες φορείς του Δημοσίου- Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου που λειτουργούν ως «δορυφόροι» σε υπουργεία, περιφέρειες και δήμους- καθώς ο προϋπολογισμός έκλεισε χωρίς να προβλέπει την καταβολή εγγυήσεων για τη δανειοδότησή τους από τις τράπεζες. Η κυβέρνηση υπό το βάρος του δημόσιου χρέους που «τρέχει» προς τα 348 δισ. ευρώ και την ασφυκτική πίεση της τρόικας κλείνει το παράθυρο του δανεισμού και πλέον όσοι φορείς δεν έχουν ίδια έσοδα θα οδηγηθούν στο κλείσιμο. Το ίδιο ισχύει και για μεγάλους οργανισμούς- όπως η Εργατική Εστία που απορροφάται από τον ΟΕΚ - ενώ σειρά παίρνουν ΤΕΙ και αργότερα περιφερειακά νοσοκομεία».
ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΣΥΝΕΝΟΧΩΝ
Έτσι, όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, έχουμε το (παρά τους πανηγυρισμούς) δυσμενές εκλογικό αποτέλεσμα, την αδυναμία υλοποιήσεως των επιταγών του Μνημονίου και το δεύτερο επίπεδο συγκρούσεως με την κοινωνία (και τον εξ αυτής της συγκρούσεως κίνδυνο κοινωνικής εκρήξεως) που υποχρεώνουν την κυβέρνηση σε αναζήτηση συνενόχων για την υλοποίηση των σχεδιασμών που (της έχουν) επιβληθεί για τη χώρα.
Γιατί περί αυτού πρόκειται: αναζητείται συνενοχή, η οποία έχει βαφτιστεί συναίνεση.
Στην κατεύθυνση της αναζητήσεως συναινέσεως (συνενοχής) πιέζουν όχι μόνο η ανάγκη, αλλά και οικονομικά και εκδοτικά συμφέροντα, είναι δε χαρακτηριστικό κύριο άρθρο της «Καθημερινής», η οποία χαρακτήρισε «απογοητευτική» τη συμπεριφορά των κ. κ. Παπανδρέου και Σαμαρά μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές: Τον μεν πρώτο, γιατί δεν έκανε καμία ουσιαστική κίνηση για να προωθήσει τη συναίνεση, τον δε δεύτερο γιατί επιμένει στην αντιμνημονιακή του ρητορεία, αλλά και στην εκπροσώπηση της ΝΔ από οπαδούς του ακραίου λαϊκισμού.
Ο πρωθυπουργός Γιώργος Α. Παπανδρέου θέλει λοιπόν συναίνεση.
Ξέρει πως η Αριστερά (δηλαδή το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα συναινέσουν σε τίποτα) και του μένουν οι κ.κ. Σαμαράς και Καρατζαφέρης.
Ίσως η Ντόρα Μπακογιάννη με τη «Δημοκρατική Συμμαχία» της, ίσως ο Φώτης Κουβέλης με την «Δημοκρατική Αριστερά».
Ο Γ. Α. Παπανδρέου προσπαθεί για τα ελάχιστα.
Δηλαδή, αναζητεί τουλάχιστον ενδείξεις κατανοήσεως από την αντιπολίτευση και ανοχή (ιδιαίτερα από την ΝΔ και τον ΛΑΟΣ) στην προώθηση των αποκαλούμενων διαρθρωτικών αλλαγών, ώστε να στείλει ένα θετικό μήνυμα προς το εξωτερικό, στους δανειστές της χώρας.
Παρά τις εκατέρωθεν βολές για το ποιος ευθύνεται για τη σημερινή δραματική κατάσταση της χώρας (αυτό το άγονο και αντιπαραγωγικό blame game μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) επί της ουσίας η αξιωματική αντιπολίτευση συναινεί στις επόμενες κινήσεις του πρωθυπουργού.
«Ποιος εμποδίζει τόσο καιρό τον κ. Παπανδρέου να προχωρήσει στις συγχωνεύσεις Οργανισμών; Ποιος τον εμποδίζει; Ποιος τον εμποδίζει να προχωρήσει σε μετατάξεις πλεονάζοντος προσωπικού του Δημοσίου; Ποιος τον εμποδίζει να προχωρήσει σε γενναίες ιδιωτικοποιήσεις, η ανάγκη των οποίων αποτελεί πάγια θέση και αρχή της ΝΔ; Ποιος τον εμποδίζει να κάνει οικονομίες κλίμακας στο Δημόσιο Τομέα; Ποιος τον εμποδίζει να πάρει συγκεκριμένα μέτρα, που του έχει προτείνει ο Α. Σαμαράς, για την αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου;», δήλωνε προ ημερών ο εκπρόσωπος της ΝΔ Πάνος Παναγιωτόπουλος.
Ο δε Αντώνης Σαμαράς έλεγε στην «Καθημερινή»:
«Μέτρα συγχώνευσης φορέων και περικοπές στις ΔΕΚΟ έχουμε ήδη προτείνει από πέρυσι. Κάποια που έχουν έλθει στη Βουλή ή σε επιτροπές της, τα έχουμε ήδη ψηφίσει. Μερικά μάλιστα τα είχε ξεκινήσει η ΝΔ από την εποχή που ήταν στην κυβέρνηση. Με το ΠΑΣΟΚ στα «κεραμίδια» τότε... Εκείνο, όμως, που δεν θα στηρίξουμε είναι πολιτικές μαζικών απολύσεων» (σ.σ. δηλαδή θα στηρίξει μη μαζικές;)
Και για να σωθούν τα προσχήματα δήλωσε:
«Κάθε συνεννόηση προϋποθέτει και ορισμένα ελάχιστα. Τα οποία σήμερα δεν τα βλέπω. Εκτός αν ως «συνεννόηση» η κυβέρνηση εννοεί την προσχώρησή μας στις δικές τις θέσεις. Κι αυτό, βέβαια, δεν μπορεί να γίνει...».
Προσώρας το σχέδιο «αναζήτηση συναινέσεως» μοιάζει μετέωρο, ιδιαίτερα μετά τις εξελίξεις στη ΝΔ (τις διαγραφές κλπ και τη «γαλάζια» καταγγελία για νέα αποστασία από την οποία ωφελείται το ΠΑΣΟΚ) αλλά είναι βέβαιο πως αν υπάρξει συναίνεση αυτή θα είναι σε μια ακόμη πιο σκληρή πολιτική, με πιο επώδυνα μέτρα και με μεγαλύτερη λιτότητα.
