Τον βρήκα κεφάτο, φαινόταν από το χαμογελαστό πρόσωπό του, αλλά και με καλή συντροφιά. Την κιθάρα του και τον Κώστα Χατζή, τον... άλλο, τον μελωδό, όχι την παράφωνη αφεντιά μου, αλλά τον αφέντη-τροβαδούρο. Σιγοτραγουδούσε τη μπαλάντα:
‘Κάτι τρέχει, κάτι τρέχει,
ξεγελάστηκε τ’ αστέρι,
βγήκε μέρα-μεσημέρι...’
-«Πώς κι έτσι; Συνήθως σε βρίσκω απαισιόδοξο...» τον προκάλεσα.
........................................................
-«Δεν απαντάς! Τι άλλαξε;» επέμεινα.
-«Παραμένω...νταής!» με ξάφνιασε.
-«Όπα!...Εσύ νταής;»
-«Εδώ και καιρό...Εσύ δεν το κατάλαβες!»
-«Ούτε τώρα το καταλαβαίνω...»
-«Ήμουν και παραμένω νταής-Έλληνας, επειδή είμαι απαισιόδοξος...».
Σιώπησε για λίγο, όπως είχε δικαίωμα, και συνέχισε:
-«...Ο απαισιόδοξος ελπίζει πάρα πολύ...Γιατί μόνο αν υπάρχει ελπίδα μπορείς να κάνεις τον νταή, δηλαδή τον απαισιόδοξο...»(*)
-«Μεγάλωσε η συντροφιά...Έχεις καλή υποστήριξη...»
-«Έχω φίλους, καλούς φίλους, ξεχασμένους στα ράφια, πιστούς όμως. Στα δύσκολα αυτοί με θυμούνται...»
-«Τι θα γίνει με το Μνημόνιο; Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα!» προσπάθησα να τον προσγειώσω. Δεν το είχε σε τίποτα να αρχίσει να...ουρανοδρομεί με τους ποιητές. Ξανάπιασε, όμως, την κιθάρα του:
‘Κάποιοι φταίουν, κάποιος φταίει,
αλλά,
εύκολο είναι να το βρεις,
γύφτοι θα είναι ή Εβραίοι, ή ο κύριος ‘Κανείς’...’
-«Αυτόν τον ψάχνουν ακόμα οι αναλυτές» τον διέκοψα. Αποτέλειωσε, όμως, ευσυνείδητα τον στίχο: ‘ή πέντε έξι Αλβανοί...’
-«Τι σε ενοχλεί; Τι σε χαλάει;» αποτολμώ.
-«Κοίτα, η βροντώδης βλακεία του ρατσισμού δεν με ξαφνιάζει. Περιμένω και χειρότερα. Αλλά, η μπαλάντα του Χατζή καταλαγιάζει με τη σάτιρά της τις σκέψεις...Όμως εκείνος ο ‘Κανείς’, ο άφαντος...»
-«Άσε τον αυτόν, σου είπα, τον ψάχνουν τα κομματικά επιτελεία. Αυτόν και τις αιτίες της μεγάλης Αποχής».
-«Τώρα δένει το πράγμα!»
-«Δηλαδή;»
-«Με ρώτησες για το Μνημόνιο...»
-«Ναι»
-«Ε, γι’ αυτό παραμένω...νταής. Αν δεν βρεθεί ο ‘Κανείς’, αν δεν λιγοστέψει η Αποχή τόσο-όσοι είναι μόνο οι αδιάφοροι- το Μνημόνιο δεν αντιμετωπίζεται. Δεν είναι λογιστικό πρόβλημα ή οικονομικός αλγόριθμος. Ούτε η Αποχή είναι αδιαφορία. Όσο δεν φταίει ‘Κανείς’ και ‘Κανείς’ δεν είναι κατάλληλος να κυβερνήσει... Απλό. Εκεί υπάρχει η ελπίδα. Η ελπίδα του αποφασισμένου απαισιόδοξου...»
-«Ο κόσμος, όμως, μου φαίνεται, πως να το πω, μάλλον κουρασμένος...»
-«Λάθος! Διέξοδο, πολιτική διέξοδο ψάχνει κι ας τον δυσκολεύουν...»
-« Θα αντέξει;»
-«Παλιό το ρώτημα. Ένας παλιόφιλος(**) το είχε πει:
‘Μου’ρθε κατακέφαλα,
πήγαινα από δω-προς όνειρο-
κι έβγαινα από κει-προς όνειδος-
πού ν’ άντεχα;’
-«Κι άντεξε; Εμείς θ’ αντέξουμε;»
-«Μην το αποκλείεις. Έχει ξαναγίνει...»
‘Κι άλλες φορές κουρέλι η αντοχή,
κι όμως αποκαλύφθηκε υπεράνθρωπος(***).
Τον άφησα με τους φίλους του κι αναζήτησα τη συντροφιά του αναγνώστη. Πριν χωρίσουμε έπιασε πάλι την κιθάρα του και τον άκουσα να σιγομουρμουρίζει: ‘Τη Ρωμιοσύνη μη την κλαις...’. Σαν ψαλμωδία ακουγόταν...
(*)-Από λόγο της ακαδημαϊκού κ. Κικής Δημουλά (2007).
(**)-Παναγιώτης Κουβελάκης, «Σατιρικά και άλλα».
(***)-Από το ‘Ενός λεπτού μαζί’ της κ. Κικής Δημουλά.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ: Η στήλη των ‘Αντι-Θέσεων’ ξεκίνησε τον Νοέμβρη του 1995. Με αφορμή αυτήν την επέτειο ευχαριστώ την κ. Δανάη Δημητρακοπούλου, την εκδότη της ‘ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ’, αλλά και τους ανθρώπους της εφημερίδας, που φιλοξένησαν με αβρότητα τα κείμενα. Ιδιαίτερα, τους υπομονετικούς αναγνώστες που συντρόφεψαν τη στήλη στις ανησυχίες της, τις...εφηβικές.
