Σε περιδίνηση, αναμενόμενη, αλλά σε κάθε περίπτωση «ενοχλητική», φαίνεται ότι έχει μπει η Νέα Δημοκρατία, μετά την ανακοίνωση της δημιουργίας νέου κόμματος από την Ντόρα Μπακογιάννη.
Και όταν λέμε «αναμενόμενη» εννοούμε ότι η αναγγελία κόμματος από την πρώην ΥΠΕΞ ήταν θέμα χρόνου και επίσης ήταν γνωστό στους κόλπους της Ν.Δ. ότι κάποιοι από τους βουλευτές που τη στήριξαν κατά την εσωκομματική μάχη για την προεδρία της Ν.Δ. θα την ακολουθούσαν. Απλά, όπως και οι πληροφορίες ανέφεραν, η ίδια η πρώην ΥΠΕΞ είχε θέσει σε στάση αναμονής αυτούς που επρόκειτο να την ακολουθήσουν, προκειμένου πρώτα να ολοκληρωθούν οι αυτοδιοικητικές εκλογές, που πήραν τελικά και καθαρό πολιτικό χαρακτήρα, προκειμένου να μη «χρεωθεί» η ίδια πιθανές μη καλές επιδόσεις του πρώην κόμματός της, παρότι βεβαίως στις εκλογές αναμίχθηκε, εμμέσως πλην σαφώς. Και, στη συνέχεια, να περάσει η ίδια στην ανακοίνωση δημιουργίας νέου κομματικού σχηματισμού και να αρχίσουν σταδιακά να «αναχωρούν» από την κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ. και οι βουλευτές - υποστηρικτές της, πράγμα το οποίο άρχισε ήδη να συμβαίνει σχεδόν την επαύριον ανακοίνωσης της «Δημοκρατικής Συμμαχίας».
Συνεπώς στη Ν.Δ. δεν ήταν κάτι που δεν περίμεναν. Το ερώτημα δεν ετίθετο σχετικά με το «αν» θα πάνε κάποιοι βουλευτές στην Ντόρα, αλλά ποσοτικά. Δηλαδή «πόσοι» θα είναι αυτοί που τελικά θα φύγουν. Γιατί από τη θεωρία μέχρι την πράξη και μεγάλη απόσταση υπάρχει και πολλή σκέψη για να εγκαταλείψει κανείς τη «σιγουριά» ενός μεγάλου κόμματος και να μεταπηδήσει σε ένα υπό ίδρυση, το μέλλον του οποίου είναι αμφίβολο και αβέβαιο. Χώρια που, υποτίθεται ότι υπάρχει και ένα «συναισθηματικό» δέσιμο με τους περισσοτέρους με ένα χώρο τον οποίο υπηρέτησαν ως τη μέχρι τούδε πολιτική τους ζωή.
Το ζήτημα για τον Αντώνη Σαμαρά είναι ότι οι συγκεκριμένοι κλυδωνισμοί, που μπορούν να οδηγήσουν σε νέο κύκλο εσωστρέφειας, έρχονται σε μια χρονική στιγμή που άλλα πράγματα είχε στο μυαλό του να κάνει προκειμένου και ο ίδιος να εδραιώσει το αρχηγικό του προφίλ μέσα στο κόμμα.
Μπορεί η Ν.Δ. να λέει ότι είναι ευχαριστημένη από το εκλογικό αποτέλεσμα, ότι αύξησε τα ποσοστά της, έκλεισε την «ψαλίδα» και πέτυχε τους στόχους της, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το «μήνυμα» των εκλογών δεν ήταν τόσο σαφές όσο θα ήθελε να είναι. Διότι, ναι μεν, εν πολλοίς επιτεύχθηκαν οι στόχοι που είχε θέσει, αλλά ποσοστιαία δεν έπιασαν το «μέτρο» εκείνο που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιθυμούσε. Η μεγάλη αποχή, αλλά και λοιποί παράγοντες δεν παρήγαγαν εντέλει ένα εκκωφαντικό αντιμνημονιακό μήνυμα, τέτοιο που να μην επιδέχεται αμφισβήτησης. Αντιθέτως, έδωσαν «αέρα» στην κυβέρνηση, αλλά και στο Δ.Ν.Τ. και τη Μέρκελ, οι οποίοι ερμήνευσαν το αποτέλεσμα των εκλογών ως «αποδοχή» του Μνημονίου και των μέτρων της κυβέρνησης.
Ο Α. Σαμαράς, που σκοπεύει να προχωρήσει άμεσα και σε νέες δομικές αλλαγές εντός κόμματος, είχε χρεία ενός πιο ηχηρού μηνύματος για να το χρησιμοποιήσει και στο εσωτερικό του κόμματός του, το οποίο δεν παρήχθη. Και ενώ βρίσκεται σε αυτή τη «μεσοβέζικη» φάση και ετοιμάζεται για αλλαγές, αρχίζουν σιγά-σιγά να φυλλορροούν και βουλευτές της Ν.Δ., «θαμπώνοντας» την εικόνα και δημιουργώντας νέους εσωκομματικούς τριγμούς.
Είναι προφανές ότι σήμερα στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας, θα προσπαθήσει με το καλό ή με το... «άγριο» να μαζέψει τα λουριά των μελών της Κοινοβουλευτικής του ομάδας ή να αναγκάσει όσους ακόμη έχουν τη διάθεση να «αναχωρήσουν» να αναλάβουν τις ευθύνες τους εντός ομάδος. Η συνέχεια θα έχει σίγουρα ενδιαφέρον, μέχρι να παγιωθούν τα πράγματα και να αναχωρήσουν όσοι ακόμη το έχουν κατά νου και κατά... πρόθεση.
Πάντως, παρατηρώντας τις εξελίξεις θα έλεγε κανείς ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται από την ανάποδη. Μετά το 1993 και το 2010. Τότε ο Α. Σαμαράς έφυγε από τη Ν.Δ. και έριξε τον Μητσοτάκη από την κυβέρνηση. Τώρα η κόρη Μητσοτάκη έφυγε από τη Ν.Δ. προκαλώντας «κλυδωνισμούς» στην προεδρία Σαμαρά. Δεν είναι το ίδιο, αλλά είναι ανάλογο. Η «βεντέτα» συνεχίζεται. Αλλά επειδή η ιστορία περιλαμβάνει και «επιστροφές», δεν ξέρουμε πώς θα καταλήξει.
