Περπατώντας στην Ασκληπιού προχθές το βράδυ συνάντησα τυχαία έναν ογδοντάρη Λαρισαίο και πάνω στην κουβέντα, μου εκμυστηρεύτηκε την αγωνία του για το μέλλον της Ελλάδος. Ο τόνος και η χροιά της φωνής του έδειχναν έναν ζεστό και γνήσιο με γενναία ψυχή πατριώτη και όχι κάποιον ψοφοδεή και αδιάφορο ηλικιωμένο που τον νοιάζει μόνο η υγεία και η μακροζωία. Ήταν σαν να μην τον βάραιναν καθόλου τα χρόνια και δήλωνε έτοιμος ακόμη και να πολεμήσει για την Ελλάδα. Θυμήθηκα τον εθνομάρτυρα Γιάννη Μακρυγιάννη να λέει για κάποιον «Λεωνίδα» που έστειλε ο Μαυροκορδάτος να αντιμετωπίσει τα τούρκικα ασκέρια και μόλις τα είδε το έβαλε στα πόδια: «Αμ δεν πολεμάει μωρέ το όνομα, η ψυχή πολεμάει». Η ελληνική ψυχή φαίνεται πως έχει χαθεί μέσα στη χλιδή και την άκρατη κατανάλωση της εποχής που διανύουμε και μας τις επέβαλαν τα οργανωμένα ντόπια και ξένα συμφέροντα. Ο ηλικιωμένος αυτός άνθρωπος με την αγέρωχη ψυχή έμοιαζε με νέο 25 χρονών ζωσμένο στ’ άρματα έτοιμο να ριχτεί στη μάχη που θα τον καλούσε η πατρίδα. Σαράντα οκτώ μήνες πολέμησε για την πατρίδα και τρία αριστεία ανδρείας κοσμούν τα στήθη του.
Μου λέει: «Τρέμω Γιώργο, τρέμω για την Ελλάδα! Διαβάζω όσα κατά διαστήματα γράφεις για τη δική σου αγωνία και μου αρέσουν. Αν τα πιστεύεις, συνέχισε να γράφεις». «Τα πιστεύω όπως κι εσύ, όμως εσύ θα έπρεπε να μιλάς και να γράφεις γιατί οι γνώσεις και οι εμπειρίες σου θα μπορούσαν να συγκινήσουν και να ξυπνήσουν το μυαλό και την ψυχή του Έλληνα που κάποιοι επιτήδειοι φρόντισαν να τα αποκοιμίσουν για να δρουν ανενόχλητοι, να εξουσιάζουν και να πλουτίζουν σε βάρος του».
«Το έχω σκεφτεί αλλά ό,τι κι αν πω δεν πρόκειται να ακουστεί. Δυστυχώς οι περισσότεροι Έλληνες δεν έμαθαν να ακούνε αλλά μόνο να μιλάνε. Κι όποιος δεν έμαθε να ακούει δεν ξέρει και να μιλήσει. Αν μιλήσω, θα πω μεγάλες πικρές αλήθειες που δύσκολα θα κυκλοφορήσουν και δεν θα τις αντέξει ο λαός γιατί έχει συνηθίσει ν’ ακούει μόνο κούφια γλυκόλογα από όλους εκείνους που έχουν συμφέρον να του χαϊδεύουν τ’ αυτιά. Για να προσέξουν όσα θα πεις και να τ’ ακούσει όλη η Ελλάδα ένας τρόπος υπάρχει. Να παραστήσεις τον τρελό, να καβαλήσεις ένα καλάμι και να βγεις στο δρόμο κραυγάζοντας τις αλήθειες σου κι όποιος θέλει ν’ ακούσει ας ακούσει».
«Ωραία η ιδέα σου, γνήσια ελληνική. Ο Διογένης ο Κυνικός πριν 24 αιώνες απογοητευμένος από τους ανθρώπους της εποχής του γυρνούσε μερόνυχτα μ’ ένα αναμμένο φανάρι. Όταν τον ρώτησαν γιατί το κάνει τους εξήγησε ότι ψάχνει να βρει έναν άνθρωπο. Ναι, ένας άνθρωπος χρειάζεται να βρεθεί σ’ αυτή τη χώρα, σηματωρός και κήρυκας για να εμπνεύσει και καθοδηγήσει αυτό το λαό ώστε να τον βγάλει από την υποκρισία και την απάτη, το λήθαργο της απραξίας και του εφησυχασμού, τη φρενίτιδα του καταναλωτισμού και του εύκολου πλουτισμού πού έχει παραδοθεί άθελά του τόσα χρόνια. Να του δείξει το δύσκολο δρόμο της αρετής. Το δρόμο του φωτός, της καθαρής σκέψης, της ανθρωπιάς, της εντιμότητας, της εργασίας, της ολιγάρκειας, της προστασίας του περιβάλλοντος και κυρίως της αγάπης προς την πατρίδα και το λαό της».
Κοινή είναι η διαπίστωση ότι η σημερινή κατάσταση δεν μας προέκυψε ξαφνικά από κάποιο απρόβλεπτο γεγονός αλλά από την ανευθυνότητα και τη σπατάλη, τη δημαγωγία και τον λαϊκισμό, την υποκρισία και την αρχομανία, την ιδιοτέλεια και την αλαζονεία, την επιπολαιότητα και τη διαφθορά και την κάθε είδους αθέμιτη συναλλαγή αυτών που κυβέρνησαν και κυβερνούν τον τόπο. Ο λαός ακολουθώντας το παράδειγμα των ηγετών του, διαμόρφωσε τη συμπεριφορά του κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους. Η λαϊκή σοφία που λέει ότι το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι επαληθεύεται στο ακέραιο. Όμως το ψάρι είμαστε όλοι, λαός και ηγεσία, είναι η Ελλάδα και δεν πρέπει ούτε μπορούμε να την πετάξουμε στα σκουπίδια.
Όσο υπάρχει ακόμη καιρός οφείλουμε να κάνουμε πράξη αυτό που είπε ο κ. πρωθυπουργός στην ομιλία του στη ΔΕΘ δηλαδή στην απαισιόδοξη διαπίστωση: «Δεν γίνεται τίποτε» να πούμε: «Ναι γίνεται». Αυτό απαιτεί ηγέτες με ισχυρή θέληση και αποφασιστικότητα που καθημερινά να αποδεικνύεται με γενναίες πράξεις που δεν θα στοχεύουν σε κομματικά κι άλλα οφέλη ούτε στη λογική των εδράνων της εξουσίας αλλά στη δημιουργία εθνικής ενότητας και ομοψυχίας με αυστηρή κριτική πράξεων και συμπεριφορών και την ανάληψη στο ακέραιο των ευθυνών εκάστου και όχι της απόσεισης αυτών και τον καταλογισμό στους άλλους. Αν δεν γίνουν αυτά και αφήσουμε να εκραγούν τα συσσωρευμένα προβλήματα οι συνέπειες θα είναι απρόβλεπτες και τραγικές. Ο ηλικιωμένος Λαρισαίος αλλά και όλοι οι Έλληνες που βλέπουν να μην αλλάζει σχεδόν τίποτα στη νοοτροπία και πρακτική των κυβερνώντων τρέμουν για την τύχη των παιδιών τους και της Ελλάδας. Σε μας τους πολίτες εναπόκειται πλέον η ευθύνη για τη σωτηρία της πατρίδας στέλνοντας ηχηρά και ξεκάθαρα μηνύματα σ’ αυτούς που μας κυβερνούν και νοιάζονται μόνο για την εξουσία, ν’ αλλάξουν γρήγορα πορεία και να οδηγήσουν το «καράβι» σε ασφαλή λιμένα και όχι αύτανδρο στο βυθό του Ωκεανού. Να βάλουν τέρμα στα πολιτικά παιχνίδια που οδήγησαν τον τόπο στην κυριολεξία στο χείλος του γκρεμού όπως οι ίδιοι διακηρύσσουν, να αφήσουν κατά μέρος τα «σκληρά ροκ» να ομονοήσουν βάζοντας το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό και ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να βγει η χώρα από την επιτήρηση το συντομότερο δυνατό. Κατόπιν θα έχουν όλο το χρόνο να διαφωνούν για τις ιδεολογικές και προγραμματικές τους θέσεις μιας και η πεμπτουσία της δημοκρατίας είναι η ελευθερία, η διαφωνία και η αντιπαλότητα χωρίς όμως εχθρότητα.
