Πριν από μερικά χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση διενήργησε μια έρευνα προκειμένου να εξακριβώσει τις τρεις κυρίαρχες ιδιότητες των μαθητών των Λυκείων των 15 χωρών – μελών της. Για τους Έλληνες εφήβους διαπιστώθηκε ότι είναι ευφυείς, ευτραφείς και απείθαρχοι.
Έχω τη γνώμη πως αν κάποιος σήμερα υποστηρίξει ότι οι ιδιότητες αυτές αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της μεγάλης πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών δεν θα πέσει έξω. Και δεν είναι απαραίτητο να πραγματοποιήσει καμιά ειδική έρευνα, αρκεί να παρακολουθήσει τη συμπεριφορά και την καθημερινότητα των συμπολιτών του:
Προχθές ο Βρασίδας καθόταν αναπαυτικά σε κάποια καφετέρια και κάπνιζε αρειμανίως. Σε σχετική παρατήρηση που του έγινε απάντησε ότι δικαιούται να κάνει ό,τι γουστάρει. Τα επιχειρήματά του ήταν αποστομωτικά: Όταν οι βουλευτές καπνίζουν πούρα ελεύθερα, ακόμα και στην τηλεόραση, και η Δημοτική Αστυνομία που είναι αρμόδια για την εφαρμογή του νόμου για την απαγόρευση του καπνίσματος κάνει τα στραβά μάτια, εγώ το νόμο τον πετάω στον υπόνομο. Ο καθένας δουλεύει για την πάρτη του. Άλλωστε στη Θεσσαλία ζούμε και η επανάσταση έγινε. Απ’ τους κολίγους περάσαμε στους... ολίγους. Και μην ξεχνάς ότι στο τέλος η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και οι αλήτες οι Τραπεζίτες στο τέλος θα μας τα χαρίσουν τα χρέη, όπως ο Παπαδόπουλος είχε χαρίσει τα χρέη των αγροτών. Να τον ακούτε τον Βρασίδα!
Σε μια χώρα όπου η Ιστορία της είναι κατάμεστη από αγώνες, αγωνιστές και ήρωες, είναι φυσικό ο αγωνιστής να έχει πάρει διαστάσεις θρύλου και μύθου. Όχι μόνον ο ήρωας των εθνικών αγώνων, αλλά και των κοινωνικών, των συνδικαλιστικών, ακόμη και των ποδοσφαιρικών. Ο αθλητής, ο ποδοσφαιριστής είναι λαϊκός ήρωας. Και συχνά επιβραβεύεται. Τα αποτελέσματα των πρόσφατων αυτοδιοικητικών εκλογών βεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Η πλειονότητα σχεδόν των εκλεγέντων περιφερειακών και δημοτικών Συμβούλων αποτελεί αποθέωση της κομματοκρατίας, της ρουσφετολογίας, του νεποτισμού και της μετριότητας. Εκτός από τις άθλιες τηλεοπτικές φιγούρες συναντά κανείς ξοφλημένους αθλητές και «συνταξιούχους» ποδοσφαιριστές. Άνθρωποι με γνώσεις, με εμπειρίες, με ικανότητες, με ήθος και με διάθεση προσφοράς χάθηκαν. Τους έφαγε η μαρμάγκα της αφάνειας, της ανυποληψίας, της καταφρόνιας. Υπάρχουν βέβεια και κάποια αποτελέσματα τα οποία δείχνουν απεγκλωβισμό των πολιτών από τα κομματικά μαντριά, που δημιουργούν αισιοδοξία και προσδοκίες και θα ευχόταν κανένας να έχει συνέχεια.
Θα πρέπει, ωστόσο, να τονιστεί ότι ο έξυπνος Έλληνας εύκολα αυτοευτελίζεται σε εξυπνάκια. Αντί να αναδείξει τα θετικά του στοιχεία, την ευφυία, την εργατικότητα, την εφευρευτικότητα και άλλα χαρίσματα και ταλέντα, αρέσκεται να το παίζει τζάμπα μάγκας, να πουλάει νταηλίκι, να ρέπει προς τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή και την αναξιοκρατία, ακόμη και όταν γίνεται καρπαζοεισπράκτορας και γελοίος. Διατυμπανίζει, όμως, ότι είναι Ελληνάρας, ότι ζει στην ωραιότερη χώρα του κόσμου που κατοικείται από τον εξυπνότερο λαό του κόσμου. Όλοι του οφείλουν, σε κανέναν δεν χρωστάει.
Αναρωτιέται, λοιπόν, κανένας αν ο ίδιος ξέρει τι είναι η πατρίδα του. Τι είναι το Ελληνικό φιλότιμο. Η αγάπη της ομορφιάς, της αξιοπρέπειας, της λευτεριάς και της δημοκρατίας. Να είναι, άραγε αυτή που ξαναγεννιέται απ’ τη στάχτη της, η Ρωμιοσύνη; Ή μήπως το καραγκιοζιλίκι, η κουτοπονηριά και η καπατσοσύνη; Να είναι, άραγε, ο Νεοέλληνας ο γνησιότερος απόγονος του Μεγαλέξανδρου; Ή, μήπως, ο στενότερος συγγενής του Καραγκιόζη;
