Καλά το είπε προχθές ο πρόεδρος της Ν.Δ. Αντώνης Σαμαράς, στο πλαίσιο της τηλεοπτικής του συνέντευξης το παράδειγμα με τον «υπάλληλο Γιάννη», η απόλυση του οποίου έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις σε όλο το οικονομικό σύστημα. Καταρχήν γιατί χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα της καθημερινότητας, έγινε πιο κατανοητή η επιχειρηματολογία του και, κατά δεύτερον, διότι το όνομα που επέλεξε (ελέω Πρετεντέρη που έκανε τη συνέντευξη), ταιριάζει και με εκείνο το ωραιότατο «τ’ είχες Γιάννη μ’, τ’ είχα πάντα». Το οποίο με τη σειρά του ταιριάζει και μια χαρά με την προεκλογική περίοδο που διάγουμε αυτή τη στιγμή. Διότι κατ’ ουσίαν σε κάθε προεκλογική περίοδο επαναλαμβάνονται περίπου τα ίδια - με μικρές παραλλαγές και ιδιαιτερότητες - ανάλογα με την περίπτωση.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση πάντως, παρότι τυπικά διανύουμε την τελευταία εβδομάδα των εκλογών (συν η επόμενη με τις επαναληπτικές στις περισσότερες περιπτώσεις), ως χώρα έχουμε μπει σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Τους ρυθμούς έδωσε και επισήμως ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου με τη διακαναλική, ακολουθεί η αξιωματική αντιπολίτευση, και, φυσικά, θέλοντας και μη, τα μικρά κόμματα. Ούτως, πριν καλά-καλά φτάσουμε στις εκλογές της Κυριακής, πριν τελειώσουμε με το θέμα των περιφερειακών και αυτοδιοικητικών εκλογών, τις έχουμε ήδη προσπεράσει και στο τραπέζι «πέφτουν» ημερομηνίες για εθνικές εκλογές. Και φυσικά εικασίες για το «πότε» μπορεί να πάει ή να μην πάει ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου σε πρόωρες εθνικές εκλογές, αφού είναι και ο μόνος που μπορεί να τις κηρύξει. Και αφού σε κάθε ομιλία του πλέον, ανοιχτά και ξεκάθαρα, μετά τη διακαναλική, προβάλλει ως «φόβητρο» την προκήρυξη πρόωρων, σε μια προσπάθεια να συσπειρώσει την εκλογική του βάση και ν’ αποφύγει ένα αποτέλεσμα περιφερειακών εκλογών το οποίο δεν θα μπορεί να δικαιολογήσει κατά κανένα τρόπο.
Το σίγουρο είναι, ανεξάρτητα από το «αν» ο Γ. Παπανδρέου θα πάει σε πρόωρες τον Δεκέμβριο (πράγμα, κατά τη γνώμη μου, απίθανο) ή κατά την άνοιξη, μεταξύ τρίτης και τέταρτης δόσης, αν δει ότι δεν μπορεί ν’ αντεπεξέλθει, το σίγουρο είναι λοιπόν ότι έχουμε μπει σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Και από παρατεταμένη προεκλογική περίοδο σ’ αυτή τη χώρα έχουμε πικρή πείρα, γιατί μόλις πρόσφατα εξήλθαμε από μια τέτοια. Όπως όλοι θυμόμαστε, μέχρι να φτάσουμε στις προηγούμενες εθνικές εκλογές, είχε περάσει ένα διάστημα δέκα μηνών περίπου. Από τα Χριστούγεννα που είχαν προηγηθεί, είχε ξεκινήσει η τότε αντιπολίτευση, νυν κυβέρνηση, να ζητάει εκλογές και να επαναλαμβάνει το αίτημα για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, μία ή και δύο φορές το μήνα. Σαν δοσολογία για θεραπεία, ας πούμε. Με αποτέλεσμα, να πλέκονται διαρκώς σενάρια για πρόωρες εκλογές, να συζητιούνται ημερομηνίες από μήνα σε μήνα και βεβαίως ένα τέτοιο κλίμα να μην προσφέρει σε τίποτα στην επίλυση των διαφόρων προβλημάτων. Αντιθέτως τα επέτεινε.
Τώρα βεβαίως, είναι ελαφρώς διαφορετικά τα πράγματα, με την έννοια του ότι η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση δεν «λυσσάει» για εκλογές και δεν βιάζεται να μας... σώσει εκ νέου, όπως μας «σώζει» η νυν κυβέρνηση. Προφανώς γιατί αισθάνεται ότι δεν έχει έλθει το πλήρωμα του χρόνου για να διεκδικήσει με ασφάλεια μια εκλογική νίκη. Μετά τις περιφερειακές εκλογές θα ξέρει ακριβώς τι απίδια πιάνει ο σάκος. Αλλά...
...Αλλά, όταν με ευθύνη των ίδιων των κυβερνώντων ξεκινάει και εκτρέφεται μια συζήτηση περί πρόωρων εθνικών εκλογών, το βέβαιο είναι ότι δεν θα σταματήσει. Ούτε η σεναριολογία, ούτε οι ημερομηνίες, ούτε και οι αρνητικές επιπτώσεις («πόσες ακόμη;» θα μπορούσε να αναρωτηθεί βεβαίως κανείς) στην καθημερινότητα. «Οι εκλογές τελειώνουν. Ζήτω οι εκλογές!» με δυο λόγια.
