Οι «Γερμανοί ξανάρχονται» παρέα με τους Γάλλους! Ο Γαλλογερμανικός άξονας ξαναχτύπησε, για μία ακόμη φορά, στην Ε.Ε., δείχνοντας με τη στάση του αυτό που κατά βάσιν πιστεύει: ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι «τσιφλίκι» του και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Διότι, ως γνωστόν, η Γερμανία και η Γαλλία θεωρούνται ότι είναι οι δύο βασικοί πυλώνες ίδρυσης της Ε.Ε. και διότι, βεβαίως, το «μεγάλο ταμείο» μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. το έχει κυρίως και πρωτίστως η Γερμανία και δευτερευόντως η Γαλλία, Οπόποτε...
...Οπότε η Μέρκελ, για μία ακόμη φορά, έχοντας την υπεροψία του πρώτου, και ο Σαρκοζί από κοντά, που στην προκειμένη περίπτωση τα συμφέροντά του συμπίπτουν, επιχείρησαν, μέσω μιας διαδικασίας τού στιλ «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», να περάσουν τα δικά τους «καλά και συμφέροντα», θέτοντας απεχθείς και αντιδημοκρατικούς επίσης όρους, έναντι των οποίων ξεσηκώθηκαν - και δικαίως - οι υπόλοιποι.
Αυτά που συζητήθηκαν τώρα στη Σύνοδο στις Βρυξέλλες τα είχε ξαναπεί, βεβαίως, η Μέρκελ, όχι σε ανύποπτο, αλλά σε εντελώς «ύποπτο» χρόνο, όταν με αφορμή το ελληνικό χάλι δημιουργήθηκε όπως δημιουργήθηκε ο μηχανισμός στήριξης, στον οποίο εμείς προσφύγαμε με τα Μνημόνια, τα μαστίγια και τα λοιπά βασανιστήρια που προβλέπονται. Είχε και τότε πει και ξαναπεί ότι θα πρέπει να επιβάλλονται κυρώσεις στις χώρες που δεν είναι συνεπείς και κατά βάσιν δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει και άδικο, για να είμαστε και ειλικρινείς. Όμως, η Άνγκελα - παρ’ ότι στο εσωτερικό της χώρας της τα πάει από το κακό στο χειρότερο - φαίνεται ότι δεν σταματάει πουθενά. Συνεπικουρούμενη και από τον Γάλλο πρόεδρο, πήγε στις Βρυξέλλες, ζήτησε αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας «εδώ και τώρα». Και μιλάμε για μια συνθήκη η οποία έκανε χρόνια και ζαμάνια να υιοθετηθεί, εν τέλει, μετά το φιάσκο του Ευρωσυντάγματος και τη μακρά περίοδο εσωστρέφειας, που αυτό οδήγησε την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή, παρ’ ότι η Άνγκελα δεν θα τη γνωρίζει την έκφραση «βάλ’ τα να τ’ αρμέξουμε». Να ξεκινήσουν φτου κι απ’ την αρχή οι εταίροι να αναθεωρούν τη Συνθήκη της Λισαβόνας και να περάσουν άλλα τρία τέρμινα μέχρι να έρθει σε λογαριασμό η Ε.Ε. και να βρει μια σχετική ισορροπία. Εδώ και με τη Συνθήκη της Λισαβόνας και πάλι «ανισόρροπη» τη λες, πόσο μάλλον...
Εκεί «πάτησαν» και οι λοιποί εταίροι, οι οποίοι πάτησαν πόδι στην επιχειρούμενη επέλαση του γαλλογερμανικού άξονα, ανθιστάμενοι ηρωικώς, που λέει ο λόγος. Άλλωστε, το «τρικ» της ιστορίας είναι ότι οι Γερμανοί και οι Γάλλοι δεν θέλουν μόνο να επιβάλλονται οικονομικές κυρώσεις στις χώρες που δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους ή που το χρέος ή το έλλειμμα δεν είναι υπερβολικά, αλλά έχουν αυξητικές τάσεις (!), πήγαν και ένα βήμα παραπέρα. Πρότειναν αναστολή του δικαιώματος ψήφου στο Συμβούλιο! «Μούγκα», δηλαδή, για τους απείθαρχους στο Συμβούλιο και να παίζουν μπάλα μόνοι τους. Ευτυχώς που ο πρόεδρος της Κομισιόν και ο πρόεδρος της Ευρωζώνης χαρακτήρισαν εντελώς απαράδεκτη, τόσο επί της ουσίας όσο και επί της διαδικασίας, την πρόταση. Επί της ουσίας, διότι η αναστολή της ψήφου, έστω και αν είναι περιορισμένη και δεν αφορά σε όλες τις αποφάσεις, αφαιρεί την εθνική κυριαρχία ενός κράτους - μέλους, το οποίο δεν θα έχει τη δυνατότητα να εμποδίσει μια κοινοτική απόφαση επιζήμια για τα συμφέροντά του. Ενώ, σε ό,τι αφορά στη διαδικασία, είναι ένα εξαιρετικά χρονοβόρο και αμφιβόλου αποτελέσματος ζήτημα. Περιττό να πούμε, βεβαίως, ότι αυτό το θέμα των «πολιτικών κυρώσεων» αφορά στην Ελλάδα πρώτη και καλύτερη, γιατί είμαστε και οι μόνοι που έχουν προσφύγει προς το παρόν στο μηχανισμό στήριξης, που άλλωστε εξαιτίας μας δημιουργήθηκε. Προς το παρόν, ο «κίνδυνος» αποσοβήθηκε, βέβαια, αλλά...
Τώρα, για τις «οικονομικές κυρώσεις», στις οποίες η Σύνοδος Κορυφής έδωσε το «πράσινο φως», δεν το συζητούμε. Τις αισθανόμαστε προ πολλού στο πετσί μας.
