Α, καλά! Μπορούμε κάλλιστα να την αναγορεύσουμε και σε εθνική εορτή από δω και πέρα. Μία η 25η Μαρτίου για την επανάσταση του ’21, μία η 28η Οκτωβρίου για τους Γερμανούχτεν (όχι η Άνγκελα, τότε δεν ήταν εδώ) και μία τρίτη και καλύτερη η 24η Οκτωβρίου. Διότι την Κυριακή που μας έρχεται είναι... Τι είναι; «Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας»! Και επειδή: με έναν στους 11 να τρώει σε συσσίτιο, 8 στους 10 συνταξιούχους να παίρνουν σύνταξη κάτω από 750 ευρώ και έναν στους 5 να μην πληρώνει ΔΕΗ-ΟΤΕ, δεν υπάρχει περίπτωση να είμαστε στα καλά μας, γι’ αυτό ας το γιορτάσουμε τουλάχιστον να πάει στην ευχή.
Μάλιστα, έχει και ωραίο σύνθημα, το οποίο μας πάει γάντι. Το κεντρικό σύνθημα είναι «Πας καλά; Κάνε μια στάση και άλλαξε στάση!». Πείτε μας τώρα εσείς, σε ποιο σύγχρονο Έλληνα δεν ταιριάζει το ερώτημα: «Πας καλά;». Από τον πρωθυπουργό να πάρουμε μέχρι τον τελευταίο πολίτη. Γιατί το «πας καλά;» έχει και δύο ερμηνείες. Είναι η μία που εννοεί «είσαι στα σωστά σου;», που μια χαρά ταιριάζει στους κυβερνώντες αν κάτσει κανείς και σκεφτεί τι πολιτικές εφαρμόζουν. Που μια χαρά ταιριάζει και στους πολιτικούς γενικότερα, με το μυαλό που κουβαλάνε και το οποίο μας έφτασε μέχρις εδώ. Και που μια χαρά ταιριάζει, επίσης, και σε μας τους πολίτες. Γιατί άμα πηγαίναμε καλά δεν θα κάναμε τέτοιες επιλογές ως ψηφοφόροι, που μας έχουν φέρει στο χείλος της αβύσσου και της... Αναβύσσου μην πω!
Έπειτα είναι και η άλλη ερμηνεία της ερώτησης: «πας καλά;». Δηλαδή, πας καλά στη ζωή σου; Είσαι ευχαριστημένος από την καθημερινότητα, από τη δουλειά σου, από οτιδήποτε τέλος πάντων εμπεριέχεται στον τρόπο που ζει ένας άνθρωπος.
Αυτό το ξεκαθαρίσαμε. Ας αφήσουμε το ερώτημα στην άκρη και ας πιάσουμε το άλλο τμήμα του μηνύματος τώρα. Την προτροπή. «Κάνε μια στάση και άλλαξε στάση»! Ε, και αυτή η φράση βεβαίως επιδέχεται διάφορων ερμηνειών, αλλά η ουσία είναι ότι όλοι έχουμε ενίοτε ανάγκη και από μια στάση αλλά και από αλλαγή στάσης απέναντι σε ανθρώπους και καταστάσεις.
Όλα στη σούμα, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας, αλλά και το κεντρικό της σύνθημα μια χαρά συνάδουν με την ψυχολογική μας κατάσταση ως λαού και συνεπώς την Κυριακή μπορούμε, αντί άλλης στολής, να φορέσουμε εκείνες τις ωραίες άσπρες μπλούζες με τα μακριά μανίκια. Ξέρετε, αυτές που επειδή, τέλος πάντων, τα μανίκια είναι πολύ μακριά - ποια μοδίστρα τις φτιάχνει ήθελα να ’ξερα - για να μην κρέμονται και τα πατάει όποιος τις φοράει να δένουν σταυρωτά και σφιχτά πίσω στην πλάτη. Κι έτσι δεν περδικλώνεται ο άνθρωπος. ΚΙ ύστερα να πιάσουμε όλοι μαζί, με επικεφαλής τους πολιτικούς του τόπου και να κάνουμε παρέλαση υπό τον ήχο του ηρωικού άσματος: «στη Χονολουλού, στη Χονολουλού, εκεί θα πάει η τρέλα, δεν πάει αλλού»... εννοούμε για διακοπές! Γιατί άλλως πώς, παντού κατοικοεδρεύει και εγχωρίως, βεβαίως - βεβαίως του Θεμιστοκλέους.
Τώρα πάλι, έτσι για την εξισορρόπηση της ψυχικής μας υγείας μπορούμε να έχουμε και από καμιά παρηγοριά όταν μαθαίνουμε ότι ο Κάμερον στην Αγγλία καταργεί 490.000 θέσεις εργασίας και όταν στη Γαλλία έχουν βγει όλοι οι Γάλλοι στο δρόμο γιατί θα παίρνουν σύνταξη στα 62. Εμείς με τα 65 τι να πούμε δηλαδή; Είναι όμως μια παρηγοριά όταν ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος σου, αν και απέχεις μακράν κι ότι έχεις και παρέα στο Γολγοθά.
Άντε και... χρόνια μας πολλά!
