Του Κώστα Σπανού
Πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια μεγάλων και σκληρών θυσιών του ελληνικού λαού και βρισκόμαστε ακόμα στο να μιλάμε για την απόλυτη ανάγκη μιας μεγάλης και αποδοτικής παραγωγικής ανάπτυξης που θα σώσει τη ταλαίπωρη χώρα μας. Εξακολουθούμε δυστυχώς να εισάγουμε το 75% περίπου των αναγκών μας, ενώ οι πολυπόθητες εξαγωγές μας παραμένουν ακόμα στάσιμες σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα.
Είναι καιρός πλέον να αφήσουν οι πολιτικοί μας τις άχρηστες αντιπαλότητες και τις μεταξύ τους ατέλειωτες φλυαρίες για τα μνημόνια και τα αντιμνημόνια, για την τρόικα και τους θεσμούς, για το σωστό ή το λάθος «μίγμα» της πολιτικής που θα πρέπει να εφαρμοστεί για την ανάπτυξη της χώρας και να σηκώσουν επί τέλους τα μανίκια τους για να δουλέψουν λιγάκι. Αρκούν τα έξι χρόνια της άγονης πολυλογίας τους και των αναποτελεσματικών κομματικών διαπληκτισμών και αντιπαραθέσεων. Φτάνει πιά, Βαρεθήκαμε. Ας αφήσουν κατά μέρος τα παχιά και μεγάλα λόγια για το ότι στοχεύουν δήθεν να κάνουν την Ελλάδα χώρα υψηλής τεχνολογίας με καινοτόμες εφαρμογές, εταιρείες και επιχειρήσεις. Η Ελλάδα, το ξέρουν πως δεν μπορεί αυτομάτως να μεταβληθεί σε …silicon valley (!!!). Να συμμαζέψουν πρώτα τα ελληνικά πανεπιστήμια και ας μη ζουν στα σύννεφα και παίρνουν τα μυαλά τους αέρα .
Το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν ως ένα πρώτο αποφασιστικό βήμα προς την αναζωογόνηση της χώρας, θα ήταν να κοιτάξουν να αναπτύξουν αμέσως τους πρωτογενείς εκείνους τομείς, που μπορούμε από μόνοι μας να διαχειριστούμε, χάρις κυρίως στα άφθονα και σπάνια δώρα που μας χάρισε απλόχερα η ελληνική φύση και στην πολύτιμη εμπειρία που κληρονομήσαμε. Όπως κάναμε μόνοι μας αξιοσημείωτη πρόοδο στον Τουρισμό (χάρις βέβαια και στις μοναδικές φυσικές ομορφιές της χώρας μας), θα μπορούσαμε το ίδιο να κάνουμε και με τους τομείς της Γεωργίας, της Αλιείας και της Κτηνοτροφίας, γιατί κι εδώ η φύση μας χάρισε πολλά σπάνια και αξιοζήλευτα πλεονεκτήματα. ‘Έχουμε τις πλέον ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες, πολύ εύφορα εδάφη και αρκετά καλά ποτιστικά νερά, άριστους καλλιεργητές και γεωπόνους και μπορούμε –αν το θελήσουμε στα σοβαρά- να αναπτύξουμε πολλές μεγάλες και προσοδοφόρες γεωργικές καλλιέργειες και διαφόρων ειδών επιχειρήσεις κτηνοτροφικών προϊόντων. Να επεκταθούμε στην βιοκαλλιέργεια, στην υδροκαλλιέργεια και στα σύγχρονα θερμοκήπια για να παράγουμε περισσότερα πρώιμα και ποιοτικά προϊόντα. Να επεκταθούμε στην παραγωγή των ήδη φημισμένων ελληνικών προϊόντων, της φέτας και του γιαουρτιού, που ζητούνται πολύ στις διεθνείς αγορές. Έχουμε επίσης και τις απέραντες πλούσιες σε ποιοτικό περιεχόμενο θάλασσές μας και τους ικανούς αλιείς και επιχειρηματίες για να αναπτύξουμε περαιτέρω και τον τομέα της αλιείας. Τα νοστιμότατα ελληνικά φρέσκα ψάρια και θαλασσινά, είναι ήδη γνωστά και περιζήτητα στις ξένες αγορές και αν αναπτύξουμε και εκσυγχρονίσουμε σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό την ιχθυοκαλλιέργεια και την επεξεργασία των κατεψυγμένων, θα μπορούσαμε να γίνουμε οι μεγαλύτεροι και καλύτεροι τροφοδότες των χωρών της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής.
Αν άλλοι λαοί, είχαν όλα αυτά τα σπάνια εκλεκτά προσόντα και πλεονεκτήματα, που πολύ πλουσιοπάροχα μας χάρισε η φύση, θα είχαν μεγαλουργήσει, μετατρέποντας τις χώρες τους σε πραγματικά χρυσορυχεία και δεν θα είχαν την ανάγκη να ζητάνε απ’ τους άλλους δανεικά για να ζήσουν, όπως δυστυχώς κάνουμε εμείς, με μεγάλη αδιαντροπιά, αναξιοπρέπεια, έως και δουλοπρέπεια, τα τελευταία 40 χρόνια…
Εκείνο λοιπόν που πρέπει να κάνουμε αμέσως, ύστερα από τα έξι χρόνια της πλήρους απραξίας, είναι η μοναδική και ίσως η πλέον ενδεδειγμένη για την περίπτωσή μας επιβαλλόμενη και επιτακτική ενέργεια. Να ξεκινήσουμε δηλαδή με αυτά που εμείς οι ίδιοι ξέρουμε και μπορούμε να κάνουμε, πολύ καλά και χωρίς μάλιστα να χρειαζόμαστε για αυτό το πρώτο εγχείρημα, πολλές και μεγάλες ξένες επενδύσεις. Να δώσουμε λοιπόν προτεραιότητα και να ρίξουμε όλο μας το βάρος προς μία κατεύθυνση και ένα στόχο. Να επενδύσουμε ως κράτος και ως ιδιώτες ένα μεγάλο μέρος των δυνατοτήτων μας, είτε από τα δικά μας δημόσια έσοδα, είτε από τις επιδοτήσεις του ΕΣΠΑ και άλλων ευρωπαϊκών πηγών, για να αναπτύξουμε πρώτα, οριζόντια και κάθετα, τους πρωτογενείς παραγωγικούς τομείς της Γεωργίας, της Κτηνοτροφίας και της Αλιείας. Να συνδυάσουμε τη δική μας πατροπαράδοτη πείρα με τη σύγχρονη τεχνογνωσία άλλων ξένων και προηγμένων χωρών και να ξεκινήσουμε αποφασιστικά, δυναμικά και με πείσμα για να αποδείξουμε ότι είμαστε άξιοι των δυνατοτήτων της χώρας μας και του ονόματός μας.
Και για να πάρουμε δύναμη και κουράγιο, θα πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε γύρω μας και να δούμε τι γίνεται με κάποιες άλλες μικρές χώρες, που ασχολούνται πολύ επιτυχημένα στους ίδιους αυτούς τομείς, έχοντας όμως αυτές το μειονέκτημα, να αντιμετωπίζουν πολύ δυσμενείς κλιματολογικές συνθήκες.. Θα διαπιστώσουμε ότι κάποιες χώρες, (όπως π.χ. είναι από τη μία μεριά η Ολλανδία και Δανία που βρίσκονται από πλευράς κλίματος σε μια απ’ τις πιο μειονεκτικότερες πολικές ζώνες της γης, και απ’ την άλλη το Ισραήλ, που βρίσκεται κι αυτό σε μια απ’ τις θερμότερες τροπικές ζώνες της Μέσης Ανατολής, με ξερό και άγονο έδαφος και με καθόλου σχεδόν νερό για άρδευση), να είναι ικανές να παράγουν προϊόντα που τα πουλούν πανάκριβα στις αγορές, τη στιγμή που εμείς θα μπορούσαμε να παράγουμε τα ίδια και σε πολύ καλύτερη ποιότητα προϊόντα, καλύπτοντας, όχι μόνο τις ανάγκες μας, αλλά κατακτώντας παράλληλα και τις ξένες αγορές. Άλλο ένα παράδειγμα είναι και η γειτονική Τουρκία, που μας έχει ήδη βάλει γυαλιά και κοντεύει να μας ξεπεράσει, όχι μόνο στην γεωργία και την κτηνοτροφία, αλλά δυστυχώς και στην Αλιεία, προπαντός δε στις ιχθυοκαλλιέργειες…
Το τι χρειάζεται να γίνει και το πώς αυτό πρέπει να γίνει, είναι οι ειδικοί που θα πρέπει να το υποδείξουν. Οι πολιτικοί μας θα πρέπει να ακούσουν τους ειδικούς του κάθε κλάδου, να προτείνουν κι αυτοί την με κάθε τρόπο και μέσο αμέριστη κρατική οικονομική και φορολογική συμπαράσταση, ώστε να προχωρήσουμε άμεσα προς μια ολοκληρωμένη, σύγχρονη και δυναμική ανάπτυξη της πρωτογενούς παραγωγής μας. Να ενισχυθεί και η επαναλειτουργία των εργοστασίων παραγωγής λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων, όπως και η δημιουργία νέων εργοστασίων που θα καλύπτουν τις ανάγκες όλων των κλάδων της παραγωγής μας.
Και κάτι τελευταίο. Ίσως το κράτος θα πρέπει να εκμεταλλευτεί –με την καλή έννοια και προς αμοιβαίο όφελος- το μεγάλο κύμα προσφύγων και μεταναστών και να επιλέξει τους καταλληλότερους που θα ζητήσουν μόνιμη εργασία και μόνιμη διαμονή στη χώρα μας, για να τους προωθήσει στις αγροτικές εκείνες περιφέρειες που έχουν μεγάλη ανάγκη από πρόσθετα εργατικά χέρια ανειδίκευτων εργατών, λύνοντας έτσι κάπως και το πρόβλημα της ζήτησης της φτηνής ανειδίκευτης εργασίας στις πολλές και διαφόρων ειδών γεωργικές καλλιέργειες, στις κτηνοτροφικές απασχολήσεις και στην Αλιεία, ιδίως δε στην ιχθυοκαλλιέργεια.
