Φέρτε ψυχολόγους, φέρτε ψυχιάτρους, φέρτε μέντιουμ, φέρτε καφετζούδες, φέρτε κάτι τέλος πάντων το οποίο με τα αστεία ή τα ψέματα, τις αλήθειες ή την ψυχοθεραπεία μπορεί να μας στηρίξει ψυχολογικά και να μας φέρει στα συγκαλά μας. Γιατί...
...Γιατί δεν είμαστε καλά. Δεν πάμε καθόλου καλά. Και μεις, που λέει ο λόγος, να μην το καταλαβαίνουμε γιατί δεν έχει περάσει ακόμη από το ασυνείδητο στο συνειδητό, το έχει καταλάβει το Ευρωβαρόμετρο και αυτό φτάνει και περισσεύει, που λέει ο λόγος. Γιατί, για να καταλήξει στο συμπέρασμα που κατέληξε, κάποιους ρώτησε, κάποιοι απάντησαν, που είναι και αντιπροσωπευτικοί του είδους: «ο Έλληνας πολίτης σήμερα». Και για να το ’χουν αυτοί, πάει! Το ’χουμε και μεις! Είναι και κολλητικό το ρημάδι και διάγουμε εποχή μεγάλης επιδημίας.
Διέγνωσε λοιπόν το Ευρωβαρόμετρο ότι το 75% των Ελλήνων πολιτών βιώνει όλο και περισσότερα αρνητικά συναισθήματα και ότι ούτε λίγο ούτε πολύ ή πάσχουμε από κατάθλιψη ή βρισκόμαστε στο όριο. Όπως διαγνώστηκε από την έρευνα οι Έλληνες έχουν εισέλθει σε φάση... ομαδικής κατάθλιψης μετά την είσοδο του Δ.Ν.Τ. στις ζωές μας και τα μέτρα της κυβέρνησης. Τώρα βέβαια, δεν χρειάζεται να γίνει καν έρευνα για να διαπιστώσει κανείς ότι κινδυνεύουμε από κατάθλιψη. Όταν έχουν περικοπεί ή συμπιεστεί τα εισοδήματα, όταν ανεβαίνουν τα έξοδα και μειώνονται τα έσοδα, όταν μεγαλώνει η ανεργία, όταν καταστρατηγούνται πάγια εργασιακά δικαιώματα, όταν ανεβαίνουν κατακόρυφα τα όρια συνταξιοδότησης, όταν δεν υπάρχει ρευστότητα για να κινηθεί η αγορά, όταν οι επιχειρήσεις οι μικρομεσαίες κλείνουν η μία μετά την άλλη, όταν αισθανόμαστε τη μέγγενη του Δ.Ν.Τ. και έχουμε και τον Στρος Καν να μας κάνει πλάκα και να μας δίνει «συγχαρητήρια», ε, τι; Πολύ θέλουμε για να πάθουμε κατάθλιψη; Το περίεργο θα ήταν να μην παθαίναμε. Γιατί τότε θα πάσχουμε από άλλη νόσο. Της αναισθησίας. Όταν όλα γύρω καταρρέουν, όταν σε κυνηγάει η Εφορία, όταν ανατρέπονται οι προσωπικοί και οικογενειακοί σχεδιασμοί μεσοπρόθεσμα, αλλά και μακροπρόθεσμα, τότε είναι μάλλον απίθανο να μείνει κανείς ατάραχος και να παρακολουθεί. Εκτός βεβαίως από τους πολύ ολίγους, οι οποίοι δεν επηρεάζονται από την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί γιατί ανήκουν στην κάστα των προνομιούχων. Αλλά αυτοί είναι η μειοψηφία και βεβαίως δεν αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα της ελληνικής πραγματικότητας σήμερα. Οπότε...
...Οπότε επιστρέφουμε στην ωραία μας εθνική κατάθλιψη. Πού τα γέλια, πού τα γλέντια, πού οι ξένοιαστοι καβαλάρηδες της ελληνικής καθημερινότητας. Το μόνο που διατηρούμε αμείωτο και πρώτοι και καλύτεροι οι πολιτικοί είναι η διάθεση για καβγά, για σαματά και λοιπές... εκτονωτικές δράσεις, που στην ουσία δεν έχουν και καμία σημασία, αλλά ως διαδικασία εκτόνωσης, χρήσιμη θα την έλεγε κανείς εδώ που έχει φτάσει το πράγμα.
Και σαν να μην μας έφτανε το χάλι μας, έχουμε να υποστούμε και όλο αυτό το εκ των υστέρων... κανάκεμα εκ του εξωτερικού, το οποίο ακούγεται, το λιγότερο σαν κακόγουστο αστείο. Μας... συγχαίρει και μας θαυμάζει ο Στρος Καν μας πλέκει το εγκώμιο η Μέρκελ και βγαίνουν τα ξένα μέσα τώρα, τα ίδια που μας πέρναγαν γενεές δεκατέσσερις και αποφαίνονται ότι : «η Ελλάδα θα τα καταφέρει». Η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει, Έλληνες δεν ξέρουμε αν θα υπάρχουν «όταν» τα καταφέρει και «αν» θα μας έχει φάει η μαρμάγκα του Δ.Ν.Τ. και θα οδηγηθούμε όλοι εις τόπον χλοερόν, εις τόπον αναπαύσεως, με μια επιγραφή παρηγοριάς: «Στρος Καν: μπράβο Έλληνες, τα καταφέρατε».
Εμ, μ’ αυτά και με τούτα, πώς να μην μας πιάσει κατάθλιψη; Έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, είναι να λέμε «τα νεύρα μου, τα χάπια μου και ένα ταξί να φύγω»... εκτός χώρας.
