Εντάξει, ποτέ δεν υπήρξα φωστήρας στα μαθηματικά αλλά μια προσθεσούλα πάντα την κατάφερνα και μάλιστα με σχετική άνεση. Και την κατάφερνα χωρίς καν τη χρήση αριθμητηρίου στο δημοτικό ή ψηφιακών μέσων αργότερα. Τώρα πια έχω χάσει το μέτρημα και μάλλον δεν ευθύνεται γι’ αυτό η μαθηματική μετριότητά μου. Αναφέρομαι στις εκπαιδευτικές επαναστάσεις που έχουν λάβει χώρα στη... χώρα μας τα τελευταία χρόνια και των οποίων το άθροισμα αδυνατώ πια να εντοπίσω. Επανάσταση ο Παπανδρέου, επανάσταση ο Αρσένης, επανάσταση η Γιαννάκου, επανάσταση τώρα (ψηφιακή αυτή) και η Διαμαντοπούλου. Σίγουρα μου διαφεύγουν κι άλλες πολλές. Αυτές είναι οι πιο πρόσφατες. Φταίω εγώ τώρα που αδυνατώ να κάνω τη σούμα και να βγάλω άκρη; Όχι ε; Αν μάλιστα υπήρχε μάθημα για την ιστορία των αλλαγών στην ελληνική εκπαίδευση, θα χρειαζόταν πολύτομο εγχειρίδιο και πού να τη μεταφέρουν την εγκυκλοπαίδεια τα πιτσιρίκια;
Μου κάνει εντύπωση πώς το υπουργείο Παιδείας και με όλες τις πρόσφατες αλλαγές στην ονομασία (μόνο εκεί) των υπουργείων δεν μετονομάστηκε σε «υπουργείο Επανάστασης»! Εκείνο που φαίνεται να αγνοούν οι υπεύθυνοι μπουρλοτιέρηδες επαναστάτες -υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς, φαρισαίοι και άλλοι ειδικοί και ανειδίκευτοι παρατρεχάμενοι- είναι η ιστορία. Και η ιστορία το λέει ξεκάθαρα: Η μόνη επανάσταση που δείχνει να άξιζε τον κόπο (κι αυτό, αν δει κανείς το αποτέλεσμα, ελέγχεται!) σ’ αυτόν τον τόπο ήταν εκείνη του θρυλικού ’21. Και από ό,τι γνωρίζω αυτή δεν ήταν καν εκπαιδευτική. Όλες οι άλλες υπήρξαν οι επαναστάσεις της όπισθεν, αφού το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι οπισθοδρόμηση με τις μπάντες (αυτό δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αλλά πάντα ήθελα να το χρησιμοποιήσω). Γιατί αν γνώριζαν, έστω και ελάχιστα, πού κατέληξαν και τι δεινά πρόσθεσαν στον πολύπαθο εκπαιδευτικό οργανισμό της χώρας μας, θα έκαναν «τουμπεκί» περιμένοντας υπομονετικά να περάσει η σειρά τους και στη θέση τους να έρθουν οι επόμενοι επαναστάτες. Κάτι σαν το «φύγε εσύ, έλα εσύ» ή το «να φύγετε να πάτε αλλού να κάνετε τις επαναστάσεις σας βρωμόπαιδα»!
Αλλά τα πράγματα καθόλου δεν είναι έτσι και ο καθένας που τον διορίζουν υπουργό νομίζει ότι έχει υποχρέωση να επαναστατήσει για να μη χάσουμε τη σειρά. Κάπως έτσι και πάλι βρεθήκαμε στα πρόθυρα μιας ακόμα επανάστασης. Μάλιστα, αυτή φημολογείται ότι θα είναι πολύ μοντέρνα και μέσα στο κλίμα της εποχής και της εξέλιξης. Λένε ότι το σχολείο θα γίνει ψηφιακό. Αυτό εγώ δεν το καταλαβαίνω, γιατί έχω την αίσθηση ότι ήδη το ελληνικό σχολείο, εδώ και χρόνια, είναι το σχολείο της... εικονικής πραγματικότητας. Δηλαδή, καμιά σχέση με την... πραγματική πραγματικότητα!
Το σχολείο θα γίνει διαδραστικό ή αλλιώς αλληλεπιδραστικό. Θα αποκτήσει όλα τα σύγχρονα ψηφιακά καλούδια που μας έχει χαρίσει η επιστήμη και η τεχνολογία. Διαδραστικοί πίνακες θα κατακλύσουν τις αίθουσες, οι μαθητές θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν μαθήματα μέσω του Διαδικτύου, θα διαθέτουν ψηφιακά συγγράμματα... Ο παραδοσιακός μαυροπίνακας και η κιμωλία που γαλούχησαν γενιές και γενιές Ελλήνων θα μας αφήσουν χρόνια και καιρούς. Εννοείται βέβαια, ότι επαναστατική αλλαγή στην εκπαίδευση δεν νοείται χωρίς αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ, οπότε και εκεί επίκεινται αλλαγές που θα βελτιώσουν την κατάσταση, όπως και όλες οι προηγούμενες φαντάζομαι.
Και αφού δώσαμε net book στα παιδάκια και είδαμε φοβερά αποτελέσματα, είπαμε τώρα να ξοδέψουμε ένα σκασμό λεφτά για διαδραστικούς πίνακες και την παραγωγή ψηφιακών μαθημάτων. Καλά, κανείς από τους υπευθύνους δεν άκουσε ότι η Ε.Ε. ζητάει πίσω τα χρήματα που σπαταλήσαμε για τους μαθητικούς υπολογιστές, επειδή δεν είχαμε προετοιμάσει ούτε τους εκπαιδευτικούς ούτε τις υποδομές; Μάλλον οι Ευρωπαίοι άκουσαν ότι η εφαρμογή που κυριάρχησε στους μαθητικούς υπολογιστές ήταν το πειρατικό «κατέβασμα» της τσόντας που γύρισε η Τζούλια, άντε και κανένα παιχνίδι. Εφαρμογή στο μάθημα δεν βρήκαν. Πυροτέχνημα λαϊκισμού οι μαθητικοί υπολογιστές. Ουσία μηδέν. Κάπως έτσι τα βλέπω να εξελίσσονται τα πράγματα και με τα νέα ψηφιακά μέσα. Την έχω την εικόνα εγώ. Ο διαδραστικός πίνακας τοποθετημένος μπροστά στα παράθυρα εν είδει παραπετάσματος, για να μην μπαίνει το φως του ηλίου και ξυπνάει τους μαθητές. Βλέπω τους ψηφιακούς μαρκαδόρους σε ρόλο σαΐτας στα χεράκια τους. Όσο για τα ψηφιακά μαθήματα, ας μη γράψω καλύτερα τι επισκεψιμότητα θα έχουν από τους μαθητές...
Δηλαδή, πώς το σκέφτονται οι υπεύθυνοι; Θα μπουν διαδραστικοί πίνακες και η ποιότητα του σχολείου θα βελτιωθεί άμεσα; Οι εκπαιδευτικοί είναι έτοιμοι να τους χρησιμοποιήσουν, υπάρχουν έτοιμα προγράμματα που θα στηρίξουν το μάθημα ή το μόνο που θα γίνει είναι να χρησιμοποιούνται όπως και ο μαυροπίνακας αλλά αντί για κιμωλία θα χρησιμοποιείται ψηφιακή γραφίδα ή το... δάχτυλο; Βρε παιδιά, κανένας δεν βρίσκεται να τους σφυρίξει στο αφτί ότι η ποιότητα της εκπαίδευσης εξαρτάται -μάλλον αποκλειστικά- από την ποιότητα, την κατάρτιση, τη διάθεση και την ευθύνη του ανθρώπινου δυναμικού κι όχι από το είδος του πίνακα ή της κιμωλίας; Γιατί αν ο εκπαιδευτικός διαθέτει γνώση (βασικό) και μεράκι (βασικό επίσης), θα την κάνει τη δουλειά του είτε σε μαύρο είτε σε πράσινο είτε σε μπορντό είτε σε ψηφιακό πίνακα.
Αν οι υπεύθυνοι ρωτούσαν έναν εκπαιδευτικό (καλό είναι να αποφύγουν τους συνδικαλιστές) γιατί δεν γίνεται δουλειά στο σχολείο, αυτός θα απαντούσε «γιατί λείπουν οι αλληλεπιδραστικοί πίνακες»; Μα είμαστε με τα καλά μας; Το πρόβλημα δεν βρίσκεται εκεί και το γνωρίζουν ακόμα και οι κουκουβάγιες τόσο οι σοφές όσο και οι ηλίθιες και άρα δεν πρόκειται να λυθεί με τέτοιους τρόπους. Ούτε οι πίνακες ούτε οι κιμωλίες φταίνε. Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι σημερινοί, παραδοσιακοί πίνακες δεν επιδρούν στους μαθητές. Το πρόβλημα είναι ότι συνολικά το σχολείο και μάλλον αρκετοί από τους εκπαιδευτικούς, εδώ και χρόνια, έχουν περιέλθει σε αφασία κι έχουν πάψει να επιδρούν έστω και στο ελάχιστο στους μαθητές.
Ο κ. Ζάχος διδάσκει το μάθημα της Έκθεσης στο φροντιστήριο «άποψη» της Λάρισας. Συγγραφέας των βιβλίων «Εγχειρίδιο Επιβίωσης»
και «Μάθε, Παιδί μου, Γράμματα». http://sotiriszachos.blogspot.com/
