Άιντε και «καλή χώνεψη», που λέει ο λόγος. «Που στο λαιμό να τους κάτσουν», που ξαναλέει, επίσης, ο λόγος. Και μεις να συμφωνήσουμε με το νέο ξέσπασμα Πάγκαλου (να μάθει να μην τον... αγνοεί ο Παπανδρέου, γιατί ο Πάγκαλος δεν συγχωρεί) και όλοι μαζί. Δηλαδή ο κόσμος μαζί με τους πολιτικούς. Όχι, κύριε αντιπρόεδρε και όχι κύριοι της Βουλής γενικώς. Αν κάποιοι τα «φάγανε» ή συνέβαλαν ώστε να κακοφαγωθούν, αυτοί είναι σίγουρα οι πολιτικοί και όχι οι πολίτες, με τον τρόπο τουλάχιστον που το έθεσε ο κ. Πάγκαλος.
Ο οποίος πρέπει να πούμε ότι είπε μια αλήθεια - όπως και πολλές φορές το κάνει με τον δικό του παράδοξο τρόπο - αλλά μέσα από μια γενίκευση, η οποία ισοπεδώνει τους πάντες και τα πάντα. Οι γενικεύσεις είναι φυσικά πολλές φορές εύκολες, αλλά όχι απολύτως συμβατές με τα γεγονότα.
Είπε λοιπόν ότι: «η απάντηση στην κατακραυγή των πολιτών «πώς φάγατε τα λεφτά» είναι ότι «σας διορίσαμε όλα αυτά τα χρόνια στο Δημόσιο. Τα φάγαμε όλοι μαζί σε μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος».
Γενικά είπε αλήθεια. Αλλά η γενικότητα, όπως προείπαμε, αδικεί την πραγματικότητα. Και ας το πιάσουμε ανάποδα το θέμα. Ας το πιάσουμε από την πλευρά των πολιτών. Είναι κοινό μυστικό ότι μεταπολιτευτικά το «όνειρο» κάθε Έλληνα που σέβεται τον εαυτό του θέλει να πληρώνεται καλά και σταθερά, να μην κινδυνεύει ν’ απολυθεί και να δουλεύει όσο γίνεται λιγότερο, είναι να μπει στο Δημόσιο. Και το «όργιο» των προσλήψεων στο Δημόσιο άρχισε τη δεκαετία του ’80, με το που ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ την εξουσία και έκτοτε συνεχίστηκε με αμείωτη (σχεδόν) ένταση και συνεχίζεται ακόμη έχω να σας πω. Διότι, παρά το γενικό σφίξιμο και τις περικοπές, προσλήψεις ημετέρων στο Δημόσιο γίνονται και τώρα από διάφορα πορτοπαράθυρα. Και όσο και να έχουν αλλάξει οι συνθήκες λόγω Μνημονίου και το Δημόσιο να μην είναι πλέον τόσο «συμφέρον» όσο ήταν κατά το παρελθόν, όσο δεν τίθεται θέμα άρσης μονιμότητας - αλλά και εάν ακόμη τεθεί - θα αποτελεί ένα προνομιακό πεδίο αναζήτησης δουλειάς και εργασίας. Γιατί ποτέ, μα ποτέ, όση καλή διάθεση και αν υπάρχει για εξυγίανσή του, δεν θα εξυγιανθεί. Απλώς θα υπάρξουν «μπαλώματα», τα οποία θα επιφέρουν επιμέρους βελτιώσεις.
Ήθελε λοιπόν ο Έλληνας και θέλει να μπει στο Δημόσιο. Το θέλει η μαμά του, το θέλει ο μπαμπάς του, το θέλει και ο ίδιος για να εξασφαλίσει μια σίγουρη θέση εργασίας. Τι κάνει για να μπει στο Δημόσιο; Καταθέτει τα χαρτιά του; Περνάει από επιτροπές; Δίνει εξετάσεις; Μπορεί και να τα κάνει όλα αυτά, αλλά... Αλλά στην Ελλάδα του «μέσου» για να μπεις στο Δημόσιο πού πρέπει να πας; Στον βουλευτή σου, στον παράγοντα τέλος πάντων, ο οποίος θα έχει λόγο να σου κάνει το ρουσφέτι και να σε τρυπώσει στο Δημόσιο. Αφού η σχέση είναι «πελατειακή», ζητάει ο πολίτης, δίνει ο πολιτικός και ούτω πως από το 1980 και δώθε ήρθε και διογκώθηκε το Δημόσιο και έγινε Λερναία Ύδρα και «χίλιοι καλοί (και κακοί) χωράγανε» και «δώσε και μένα μπάρμπα» και πάει λέγοντας. «Απορροφητήρας» της παραμονής των πολιτικών στην εξουσία έγινε το Δημόσιο μέσω των διορισμών. Αλλά...
...Αλλά αν υποθέσουμε ότι οι πολίτες κοιτάνε μόνο την πάρτη τους και τη βολή τους, οι πολιτικοί που είναι υπεύθυνοι, που είναι ταγοί, που ο καημός τους είναι το καλό και η πρόοδος της χώρας, γιατί διορίζουν αβέρτα;
Να μη μας λέει λοιπόν ο κ. Πάγκαλος ότι είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Υπεύθυνοι είναι όντως οι κυβερνώντες από το 1980 και δώθε για το χάλι του Δημοσίου, και πάλι επιμερίζονται οι ευθύνες, αν σκεφτεί κανείς πόσα χρόνια κυβέρνησαν οι μεν και πόσα οι δε. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και φυσικά η Ελλάδα δεν πτώχευσε μόνο, γιατί πτωχευμένη είναι, λόγω του ότι «πάκτωσαν» οι κυβερνώντες με κόσμο το Δημόσιο. Πτώχευσε και για λοιπούς λόγους, που, επίσης, όλο το πολιτικό φάσμα γνωρίζει και σφυρίζει αδιάφορα.
