Ενώ οδεύουμε προς τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου, ορισμένες πολιτικές δυνάμεις, αντί να προτάσσουν τα πραγματικά διακυβεύματα αυτής της αναμέτρησης, επιλέγουν το αδιέξοδο ψευδοδίλλημα «με τα κόμματα του μνημονίου ή με εμάς;».
Και ας είναι γνωστό ότι, η αξιωματική αντιπολίτευση είναι εκείνη που ευθύνεται κυρίως –και όχι μόνο αυτή- για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει οικονομικά η χώρα μας. Σήμερα όμως, εμφανίζεται λες και εξαγνίστηκε από την οδυνηρή ήττα των τελευταίων εθνικών εκλογών. Θυμίζει τον αυτουργό, που καταφέρεται εναντίον εκείνων που επιχειρούν να επαναφέρουν στη ζωή έναν οργανισμό, τον οποίο ο ίδιος είχε καταδικάσει προηγουμένως με την πολιτική του. Με άκαιρα όμως και άτοπα επιχειρήματα δεν δίνεις λύσεις στα πραγματικά προβλήματα των τοπικών κοινωνιών. Απλά τα παγιδεύεις. Αποπροσανατολίζεις. Θα προσέθετε μάλιστα κανείς ότι το κεντρικό σύνθημα περί «μνημονίου» ακυρώνει στην πράξη και τις προσπάθειες πολλών ικανών στελεχών με πείρα και γνώση να προτείνουν λύσεις για μια σειρά τοπικών υποθέσεων. Αυτό όμως για τα κεντρικά κομματικά επιτελεία είναι αδιάφορο. Σημασία έχει μόνο το χρώμα που θα βάψει ο χάρτης το βράδυ της Κυριακής των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Ο γράφων έχει σταθεί επικριτικά πολλές φορές και για πολλά σημεία του μνημονίου, αλλά αυτό είναι μιας άλλης τάξης συζήτηση που μπορεί να γίνει κάλλιστα σε άλλη χρονική στιγμή. Η σύνδεση του μνημονίου με την αυτοδιοίκηση εστιάζεται κυρίως στις προβλέψεις για μειώσεις των λειτουργικών δαπανών της αυτοδιοίκησης και στη συρρίκνωση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ). Σε ό,τι αφορά στην ανάγκη για μείωση των λειτουργικών της δαπανών, φαντάζει μάλλον ως λογική στόχευση, αφού εκ των πραγμάτων οι νέοι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) γίνονται λιγότεροι, τα νομικά τους πρόσωπα περιορίζονται, υπηρεσίες που παρήγαγαν μόνο δαπάνες δίχως κοινωνικό έργο καταργούνται και νέες δανειοδοτήσεις θα ελέγχονται προκαταβολικά και με αυστηρούς πλέον όρους. Η μείωση όμως των δαπανών του ΠΔΕ είναι ένα πρόβλημα για δυνατούς λύτες. Γι’ αυτό ίσως η πολιτική είναι πολλές φορές ελκυστική και ενδιαφέρουσα. Όσοι μπήκαν στον κόπο να μελετήσουν το μνημόνιο, θα διαπίστωσαν σίγουρα τη σταθερή αναφορά τόσο του αρχικού, όσο και του αναθεωρημένου κειμένου, στην ανάγκη της χώρας μας να απορροφήσει τους κοινοτικούς πόρους που δικαιούται. Και μάλιστα με μια τάση εμπροσθοβαρή. Κάθε χρόνο και περισσότερα. Αυτό όμως δεν επιτυγχάνεται με αερολογίες, ούτε πολύ περισσότερο με σλόγκαν ολικής άρνησης. Προϋποθέτει σχέδιο, στοχεύσεις, πείρα, γνώσεις και πολλές εργατοώρες. Ως γνωστόν, δικαιούχοι των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων είναι –μεταξύ των άλλων- τόσο οι ΟΤΑ, οι οποίοι είναι πλέον μεγάλοι, αλλά και οι Περιφέρειες. Αυτό είναι άλλωστε το νέο δεδομένο. Μεγάλοι δήμοι, ικανοί να αξιοποιούν ευκαιρίες, σε μία Ευρώπη ισχυρών Περιφερειών. Το αντίδοτο λοιπόν στις μειωμένες δαπάνες του ΠΔΕ είναι το στοίχημα για απορρόφηση των «μαρμαρωμένων» πόρων του ΕΣΠΑ. Και όπως αντιλαμβάνεται κανείς, σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, η προσπάθεια απαιτεί διπλό κόπο και όχι λογικές «αυτόματου πιλότου».
Κατά συνέπεια, αντί οι υποψήφιοι να επαναλαμβάνουν άστοχα και «νερουλιασμένα» ψευδοδιλλήματα, ας παρουσιάσουν στους πολίτες το όραμά τους, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζουν να το υλοποιήσουν. Έτσι, για να μεταφερθεί η κουβέντα στο πραγματικό της γήπεδο.
