Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)
Η εικόνα του ελληνικού κοινοβουλίου με τις αλλεπάλληλες βρισιές, ακατονόμαστες εκφράσεις μεταξύ των βουλευτών αλλά και τους παραλίγο προπηλακισμούς δεν δείχνει απλά την χρεοκοπία του πολιτικού λόγου αλλά και την εμφάνιση ενός δημόσιου χώρου σε αποσύνθεση – κάτι που ούτως ή άλλως συναντά κανείς καθημερινά σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής επικράτειας – την κατάντια του κοινοβουλευτισμού που με τα κόμματα- φορείς του ολιγαρχικού μοντέλου διακυβέρνησης επιχειρεί να επιβληθεί στους πολίτες, αλλά και την προκλητική αδιαφορία απέναντι στον αποκαμωμένο θεατή, που ελπίζει μάταια σε κάτι διαφορετικό μετά από τόσα χρόνια καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου. Δεν είναι τόσο ότι η χώρα βρίσκεται σε παρατεταμένη ύφεση, όσο το ότι κατά την διάρκεια αυτής της ύφεσης ακόμη και αυτοί που ευαγγελίζονται «καλύτερες ημέρες» δεν το πιστεύουν ούτε και οι ίδιοι, καθώς τις τύχες τις καθορίζουν άλλοι «εκτός της χώρας».
Και όμως, τις τύχες αυτές τις καθορίζουν οι πολίτες, απλά δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ή απλά το θεωρούν μακρινό όνειρο μέσα στην ιδιωτική τους σφαίρα. Η απόλυτη απομόνωση και αδιαφορία απέναντι στα κοινά ακόμη και την μοναδική μέρα που θεωρούνται πως είναι ελεύθεροι – την ημέρα των εκλογών – η υποβάθμιση των δυνατοτήτων τους αλλά και η ηττοπαθής στάση που γεννά η υπερκατανάλωση ακόμη και τις εποχές της γενικευμένης στέρησης, όταν το ίδιο το σύστημα βρίσκει τους τρόπους για να προσελκύσει ακόμη και τον πιο φτωχό στο όνομα της καλοπέρασης, όλα αυτά αποτελούν τον πυρήνα του καλόβολου υπαναχωρητικού και αναίμακτου σχολιασμού της πολιτικής επικαιρότητας στο όνομα της ελεύθερης τάχα διακίνησης ιδεών στην αστική δημοκρατία.
Το ελληνικό κοινοβούλιο δεν θα μπορούσε να μην μιμηθεί τα κοινοβούλια άλλων υποτιθέμενων «υπανάπτυκτων χωρών», οι βουλευτές των οποίων λύνουν τις διαφορές τους με γρονθοκοπήματα και βρισιές. Η ώρα αυτή μάλλον έφτασε και για το δικό μας, που δεν είναι κάτι άλλο παρά μια ακόμη κορυφαία στιγμή σήψης και παρακμής της υποτιθέμενης δημοκρατίας. Πρόκειται για ένα κοινοβούλιο, οι άρχοντες του οποίου ενώ κατηγορούν με μανία τους όποιους κουκουλοφόρους στο όνομα της διατήρησης της έννομης τάξης, την ίδια στιγμή αξιώνουν χωρίς κουκούλες να επιτεθούν ο ένας στον άλλο στο όνομα του δικαίου.
Οι στιγμές αυτές είναι όντως μοναδικές καθώς προσφέρεται μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία στους πολίτες να αποδομήσουν αλλά και να αποκαθηλώσουν παράλληλα τους κοινοβουλευτικούς τους μέντορες, είτε αυτούς που στέκονται σε μια γωνιά και απολαμβάνουν το θέαμα έχοντας εξασφαλισμένο τον παχυλό μισθό, είτε εκείνους που εκ του ασφαλούς εκτονώνονται σε δημόσια θέα, αναμιμνησκόμενοι τα ιστορικά κιτάπια του Κολοσσαίου της Ρώμης. Οι πολίτες πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι οι εκπρόσωποί τους δεν γνωρίζουν κανένα όριο μπροστά στην γοητεία της άσκησης εξουσίας στο όνομα εκατομμυρίων ανθρώπων. Γιατί το ελληνικό κοινοβούλιο θα έπρεπε να αποτελούσε εξαίρεση; Σαν να καλεί το δίκαιο τους πολίτες να πάρουν θέση στα τεκταινόμενα, σα να αναζητείται μια βαθιά τομή στην ανθρώπινη σκέψη μετά από παρόμοιες εικόνες, η ευκαιρία για μια ακόμη απόρριψη της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ίσως και πάλι να σπαταληθεί.
Ίσως για μια ακόμη φορά οι πολίτες να μην δουν ή να βλέπουν αλλά να μην μπορούν να αντιδράσουν, πιστεύοντας για μια ακόμη φορά πως χρειάζονται καθοδηγητές. Το πιο πιθανό είναι ο προεξάρχων κοινοβουλευτισμός να τους έχει εγκλωβίσει στα κλασσικά διλήμματα του τύπου «δεν θα βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα». Η ιδιωτική σφαίρα που για την αρχαία Αθήνα ήταν υπόθεση «των μη ίσων» και οι δημόσιες υποθέσεις χαρακτηριστικό της Ισοπολιτείας, αυτή η μοιραία ιδιώτευση στο όνομα του περιορισμού της ελευθερίας στους τέσσερις τοίχους βασιλεύει και πάλι διότι πολύ απλά οι ολιγαρχίες επέβαλλαν δια της ψευδοδημοκρατίας την ηθική τους.
Έτσι ώστε να φαίνεταιλογική κάθε είδους κατάντια εντός της κοινοβουλευτικής αρένας και να εκλαμβάνεται ως απόρροια της κρίσης της εκάστοτε πολιτικής διακυβέρνησης και όχι της παρακμής του όλου συστήματος. Και όλα αυτά για να μην ξεσηκωθούν οι μάζες και να μην θεωρήσουν ότι υπάρχουν περιθώρια εντός 2015 για αυτοοργάνωση και αυτοπειθαρχία. Το κόλπο είναι γνωστό από παλιά. Θυμώνουν οι βουλευτές μεταξύ τους και ο πολίτης νομίζει πως προασπίζονται με πάθος την δημοκρατία. Γρονθοκοπούνται και υβρίζονται μεταξύ τους οι εκπρόσωποί του και εκείνος δεν πιστεύει πως η όλη εικόνα είναι απόρροια της άτακτης υποχώρησης της ισότητας στην κοινωνία. Τουναντίον πείθεται στο τέλος μέχρι και στο ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται»! Ακόμη και αν αυτό φιλτράρεται καταλλήλως μέσα από οχετό ακατονόμαστων συμπεριφορών και ύβρεων κατά της Ισοπολιτείας. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο στις φιλελεύθερες ολιγαρχίες.
