Ένα ερώτημα πλανιέται πάνω από τη χώρα το τελευταίο χρονικό διάστημα. «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο»; Τον κυβερνά η εκλεγμένη κυβέρνηση και μάλιστα η έχουσα (τυπικά τουλάχιστον) νωπή τη λαϊκή εντολή ( έστω κι αν αυτή η εντολή επί της ουσίας παραβιάστηκε βάναυσα, καθώς είναι δεδομένο ότι η σημερινή κυβέρνηση την έλαβε, αφού είχε υποσχεθεί άλλα πράγματα στον ελληνικό λαό, επί τη βάση της περιβόητης φράσεως του Γ. Α. Παπανδρέου ότι «λεφτά υπάρχουν»);
Τον κυβερνά η Τρόικα, δηλαδή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που έχουν στείλει τους τεχνοκράτες εκπροσώπους τους στην Αθήνα και ελέγχουν τα πάντα από Ταμεία μέχρι και Υπουργούς;
Η μεν κυβέρνηση, επειδή έτσι τη βόλευε επικοινωνιακά, έλαβε τα μέτρα που έλαβε και διέλυσε κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, αλλά και τα όποια κοινωνικά και οικονομικά κεκτημένα (σ.σ. φυσικά αυτά τα κεκτημένα δεν ήταν όλα δίκαια), λέγοντάς στον ελληνικό λαό πως «δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, αφού αυτά επιβάλλονται από το Μνημόνιο» με την Τρόικα.
Οι δε εκπρόσωποι της Τρόικας (που θα αποκτήσουν δικό τους γραφείο στην Αθήνα το Φθινόπωρο) μας απάντησαν πως «εμείς σας λέμε ποιοι είναι οι αριθμοί, πως το ταμείο είναι άδειο, αλλά τα μέτρα τα λαμβάνει η κυβέρνησή σας».
Δηλαδή, το έτερον ερώτημα που αναδεικνύεται είναι ποιος κοροϊδεύει ποιον;
Μαθήματα Ιστορίας...
Ωστόσο, το μείζον δεν είναι το ποιος κοροϊδεύει ποιόν, αλλά ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο.
Το ερώτημα το είχε θέσει και τη δεκαετία του ’60 – έτσι τουλάχιστον μας λέει η Ιστορία – ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος, αφού κατάλαβε ότι είχε χάσει τελείως τον έλεγχο, όταν δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης από το παρακράτος και το Παλάτι, αν και προφανώς γνώριζε την επικυριαρχία στη χώρα τόσο των Αμερικανών, όσο και του παρακράτους και του Παλατιού.
Κι επειδή το γνώριζε καλώς, φρόντισε στη δεκαετία του ’70 να μας πει πως «η Ελλάς ανήκει εις την Δύσιν», φράση που αφ’ εαυτής εμπεριέχει αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας, για να λάβει, την ίδια εποχή, την «απάντηση» του Ανδρέα Παπανδρέου ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».
Όπως τα πράγματα δεν είναι –ούτε φυσικά ποτέ ήταν – έτσι.
Η ένταξη της Ελλάδος στην Ε.Ε. και δη στον σκληρό της πυρήνα, την Ο.Ν.Ε. (με την κατάργηση και του εθνικού νομίσματος) σημαίνει, ούτως ή άλλως, ότι η εθνική κυριαρχία ήταν περιορισμένη, όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. (παρά τα εθνικά παιγνίδια που παίζουν, για λογαριασμό τους, οι λεγόμενες ατμομηχανές της Ενώσεως, η Γαλλία και η Γερμανία).
Τριάντα χρόνια δε μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, το Δεκέμβριο του 2009, ο υιός του, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου ανακοίνωνε ότι πρέπει να ληφθούν αυστηρά οικονομικά μέτρα διότι «απειλείται η εθνική κυριαρχία» και εννοούσε αυτό που δεν αποφεύχθηκε τελικά, το διεθνή οικονομικό έλεγχο της χώρας.
Διεθνή οικονομικό έλεγχο είχε η Ελλάδα (με επιτηρητή τον Εδουάρδο Λο) το 1893, όταν το ελληνικό κράτος κήρυξε πτώχευση, αδυνατώντας να αποπληρώσει το δάνειο που είχε συναφθεί από τον Χαρίλαο Τρικούπη με αγγλικές τράπεζες. Ήταν τότε που ο Τρικούπης είχε πει το περιβόητο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και στη συνέχεια δεν εξελέγη ούτε καν βουλευτής.
Ο Εδουάρδος Λο καθιέρωσε τους φόρους του μονοπωλίου στο αλάτι, στα σπίρτα, στο φωτιστικό πετρέλαιο, στο οινόπνευμα και στις τράπουλες, πλήρωνε τις δόσεις του δανείου και ό,τι περίσσευε το άφηνε στην ελληνική οικονομία.
Στις δεκαετίες του ’60 και ΄70 – ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική – είχαμε τις λεγόμενες «μπανανίες» - και έτσι αποκαλούσαν μια χώρα, που ήταν κατ’ επίφαση μόνον δημοκρατία, αλλά στην πραγματικότητα τη διοικούσαν αλλότρια συμφέροντα και ξένες εταιρίες και φυσικά πλήθος ξένων «συμβούλων», επί της ουσίας εντεταλμένων των αλλότριων συμφερόντων και των ξένων εταιριών, που κυβερνούσαν, έχοντας καταστήσει ανδρείκελα τους Προέδρους και τους πρωθυπουργούς.
Οι ξένοι σύμβουλοι
Τις τελευταίες ημέρες, ο πρωθυπουργός, ο οποίος κατά καιρούς προσλαμβάνει ξένους συμβούλους (όπως αυτούς για τις δομικές αλλαγές στην κυβέρνηση και τους λοιπούς 20 – εγχώριους ;- για τη στελέχωση του Μεγάρου Μαξίμου) ανακοίνωσε την πρόσληψη ενός ακόμη.
Πρόκειται, ως γνωστόν, για τον Ιταλό Τομάσο Παντάο Σκιόπα, ο οποίος είχε υποστηρίξει, σε ανύποπτο χρόνο, ότι χώρες της Ευρωζώνης είναι πολιτικά υπεύθυνες για τα προβλήματα της Ελλάδος και ότι η χώρα μας δεν θα πρέπει να αφεθεί μόνη της.
Θεωρείται βέβαιο ότι η δήλωση αυτή του κ. Σκιόπα έπαιξε το ρόλο της ώστε ο πρωθυπουργός να ζητήσει τη βοήθειά του για την όσο το δυνατόν ταχύτερη έξοδο της Ελλάδος από την οικονομική κρίση.
Σύμφωνα δε με την επίσημη ανακοίνωση, ο κ. Σκιόπα «θα παρέχει συμβουλές στον κ. Παπανδρέου σε θέματα πολιτικού σχεδιασμού σχετικά με την εφαρμογή του προγράμματος οικονομικής, δημοσιονομικής και διαρθρωτικής πολιτικής, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης».
Εκτιμάται, πάντως, ότι πέραν των πολλών άλλων αξιωμάτων που συναντά κανείς στο βιογραφικό του, το γεγονός ότι ο κ. Σκιόπα έχει διατελέσει και πρόεδρος της Υπουργικής Επιτροπής του Δ.Ν.Τ. (το 2007 και το 2008), αποτελεί μεγάλο πλεονέκτημα τον Ιταλό πρώην Υπουργό των Οικονομικών.
Ελπίζεται δε από την κυβέρνηση ότι ο κ. Σκιόπα, ως ο άνθρωπος που γνωρίζει όσο λίγοι τις αγορές και τα γρανάζια που κινούν την πολιτική στις Βρυξέλλες, προσλήφθηκε ώστε να αποκαταστήσει την επαφή των Αθηνών με τις ξένες πρωτεύουσες και, κυρίως, για να ανοίξει τις πόρτες των αγορών.
Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που αμφισβητούν τη χρησιμότητά του κ. Σκιόπα για τη χώρα αυτή την περίοδο και, όπως γράφτηκε χαρακτηριστικά, οι κ.κ Σκιόπα και Τζόζεφ Στίγκλιτς (έτερος σύμβουλος – συνομιλητής του πρωθυπουργού – Νόμπελ Οικονομίας) σίγουρα μπορούν να γράψουν βιβλίο, όπου θα επαναδιατυπώσουν τους κανόνες του καπιταλισμού, αλλά αυτό είναι διαφορετικό από το να βοηθάς μια χώρα που βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας.
«Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;»
Για πολλούς αναλυτές, όλα αυτά, δηλαδή Τρόικα και διεθνείς σύμβουλοι, απαντούν στο ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα», όπως το είχε απαντήσει κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όταν τον περασμένο Δεκέμβριο είχε δηλώσει πως «το δημοσιονομικό μας πρόβλημα απειλεί την εθνική κυριαρχία για πρώτη φορά από το 1974».
Δηλαδή αφ’ ης στιγμής για να λύσουμε το δημοσιονομικό πρόβλημα έπρεπε (σύμφωνα με το κυβερνητικό σκεπτικό) να συνομολογήσουμε το Μνημόνιο με την Τρόικα, ουσιαστικά ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεχόταν ότι έχει ....πάει περίπατο η εθνική κυριαρχία και συνεπώς δεν είναι αυτός που κυβερνά, αλλά κάποιοι άλλοι.
Αυτή ακριβώς η εξέλιξη έχει, σύμφωνα με άλλους αναλυτές, κρίσιμες πολιτικές και ιδεολογικές διαστάσεις.
Ο καθηγητής Μενέλαος Γκίβαλος επιμένει ότι η χώρα έχει μετατραπεί σε «πειραματόζωο» και ότι η ραγδαία πτώση του εισοδήματος, η διάλυση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, η ακρίβεια και ο υψηλός πληθωρισμός, η ύφεση και η ανεργία αποτελούν, ήδη, τα πρώτα απτά και μετρήσιμα αποτελέσματα του διεξαγόμενου «πειράματος».
Όμως, όπως υποστηρίζει, βρίσκεται, παράλληλα, σε εξέλιξη ένα πολιτικό και ιδεολογικό «πείραμα», το οποίο τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και οι «εποπτεύοντες μηχανισμοί» δείχνουν να το αγνοούν.
«Το ιστορικό αυτό «πείραμα» επιχειρεί να αποδείξει ότι η εκτελεστική εξουσία, το πολιτικό σύστημα, οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί μιας ευρωπαϊκής χώρας –που ανήκει μάλιστα στον «σκληρό πυρήνα» της ΟΝΕ– μπορούν να «υποβαθμιστούν», ή και να παραμεριστούν, προκειμένου να προωθηθούν και να εφαρμοστούν τα ακραία νεοφιλελεύθερα προγράμματα. Η «δημοκρατία» της ελεύθερης αγοράς και του ακραίου ανταγωνισμού όχι μόνο μπορεί να αντικαταστήσει την κλασική πολιτική δημοκρατία και τους φορείς της, αλλά λειτουργεί τελικώς πιο αποτελεσματικά και επωφελέστερα για τους πολίτες. Αυτό είναι το δόγμα, ο ιδεολογικός πυρήνας, των όσων εξελίσσονται σήμερα μπροστά στα μάτια μας», τονίζει ο Μ. Γκίβαλος.
Σχολιάζει δε την πρόσληψη του Ιταλού συμβούλου, λέγοντας ότι αυτή ίσως να δείχνει ότι το Δ.Ν.Τ. «χρειάζεται έναν «δικό του» άνθρωπο κοντά στον πρωθυπουργό ώστε να αποτρέπει «εισηγήσεις» και «σκέψεις» που αποκλίνουν από τους στόχους –πολιτικούς, ιδεολογικούς, οικονομικούς– του νεοφιλελεύθερου προτύπου».
