«Πάρε με επάνω στα βουνά
τι θα με φάει ο κάμπος...»
Κώστας Κρυστάλλης
Ο καύσωνας στο μεγαλείο του. Όπλο του οι καυτερές ακτίνες του, που πυρπολούν δρόμους και σπίτια. Καμίνι οι χώροι δουλειάς. Τα πάντα βουτηγμένα στην αποχαύνωση και τη διάλυση. Και μήπως είναι εύκολο να διατηρηθεί πηγμένο το μυαλό μας; Έχει τη δύναμη ν’ αραδιάσει δυο στρωτές φράσεις, όταν τα πάντα περιδινίζονται, γύρω από το ανηλεές καμίνι; Παίδες εν καμίνω. Μη ψάχνετε τις Γραφές. Εδώ είμαστε.
Μια πόλη σε διάλυση. Σπίτια ερμητικά κλεισμένα. Ασφαλτόδρομοι πυρακτωμένοι. Οι περισσότεροι συμπολίτες μας απέδρασαν σε βουνά και θάλασσες. Όσοι μείναμε, πληρώνουμε φόρο τσουρουφλίσματος. Σακατεμένα γρανάζια μιας δήθεν κρατικής μηχανής. Καταδικασμένοι συνεχιστές, μιας αποδιοργανωμένης ζωής. Ερείπια κινούμενα. Δεν περπατάμε. Σερνόμαστε ατονικοί, αντιπαραγωγικοί. Ανθρώπους που γελούσαν, τώρα τους βλέπεις, συνοφρυωμένους, βλοσυρούς, βαρύθυμους. Ουφ! Ζέστη! Αυτή κυριαρχεί. Ποιος ρωτάει για κόμματα, Δ.Ν.Τ. και κρίση; Πρώτη ματιά στην «Ελευθερία» το μετεωρολογικό δελτίο. Όπως τ’ ανακοινωθέντα, τότε του πολέμου. Θα νικήσει το βοριαδάκι; Θα υποχωρήσει ο υδράργυρος; Θ’ ανασάνουν άνθρωποι και ζώα; Πού είσαι Ανανία να δεις τον δικό μας Ναβουχοδονόσορα;
Στο γραφείο, κάπως τα πράγματα ηρεμούν. Το κλιματιστικό, οι ανεμιστήρες, οι βεντάλιες, τα παγωμένα νερά... Μικρά όπλα ενάντια στον καύσωνα. Τα μάτια κολλημένα στο χαρτοβασίλειο. Μα ο νους πλανάται στην ώρα, που θα την πάρουμε. Την άδεια φυσικά. Ευλογημένη η ώρα. Η οθόνη του Lap-Top στον υπολογιστή, γίνεται ξάφνου βουνό με έλατα και πηγές. Δροσιά κι απόλαυση στο κύμα. Τόπος εξοχής. Γίνεται ταβερνάκι με μαρίδα και ουζάκι «παρ’ αθίν αλώς». Νήδυμος ύπνος αδιατάρακτος. Δίχως το καμίνι του δεινού άστεως. Παράδεισος. Ως τη στιγμή, που χτυπά το τηλέφωνο.
Αυτός μας έλειπε. Ο φίλος μου ο βασανιστής. Ο σαδιστής. Ο χαιρέκακος. «Φεύγω μου λέει. Πήρα να σε χαιρετήσω». Και για πού του λέω; «Θ’ ανέβω στη Ραψάνη, όσο κρατάει ο καύσωνας. Κι ύστερα περιοδεία στα νησιά». Ανελέητα μου θυμίζει το δράμα μου, που δεν μπορώ να φύγω. Χαρά του η οδύνη μου. Ευχαρίστησή του, το ξηροψήσιμό μου. Κι εγώ μένω μόνος, ως η βάτος εν καμίνω καιόμενος και ελπίζων, ο Πανάγαθος να μας δροσίσει.
Το λιοπύρι αβάσταγο. Ζέστη αφόρητη. Ντάλα μεσημέρι και στη στάση λεωφορείων, ουρές. Οι ηλιακτίνες τούτη την ώρα, πυρακτωμένες σαϊτεύουν αλύπητα, τα παραλυμένα σώματά μας. Πού βρίσκεται τόσος ιδρώτας; Πουκάμισο, παντελόνι, εσώρουχα, όλα μούσκεμα. Στο ένα χέρι μια σακκούλα με αναψυκτικά. Με τ’ άλλο κρατώ μια εφημερίδα πάνω από το κεφάλι μου, ασπίδα για υποτυπώδη ίσκιο. Με ποιο χέρι να σκουπίσω τον ιδρώτα, που τον νιώθω να κυλά ποταμηδόν και ριγώ από σιχασιά;
Κάποτε λοιπόν φθάνει το ρημάδι, ανοίγουν οι πόρτες και εν ριπή οφθαλμού, θέσεις καθημένων και ορθίων πλήρεις. «Και έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν». Πατείς με, πατώ σε. Πόσα παρατράγουδα ηθελημένα ή αθέλητα, έγιναν σε παρόμοιες στιγμές; Προκλητικές ηλιοκαμένες πλάτες και θεσπέσια ντεκολτέ, ανάμεσα σε στριμωγμένους επιβάτες. Εδώ ο Διάβολος γελά με τα καμώματα των ταλαιπωρημένων υπηκόων του.
«Ένα βήμα μπροστά παρακαλώ» συνιστά ο οδηγός. Κι άλλο βήμα. Γίναμε σάντουιτς. Ακριβώς μπροστά μου, μία ευειδής κυρία. Προσπαθώ να μην την αγγίξω. Ώρα να κατηγορηθώ και ως εφαψίας! Να γίνω ήρως σκανδάλου. Πίσω μου κολλητός ένας χυμώδης κορίτσαρος, που αμαρτάνει και Άγιο. Κάθε φρενάρισμα του λεωφορείου, προκαλεί κλυδωνισμούς επικίνδυνους. Στιγμές δύσκολες, που σε κάνουν να δυσφορείς. «Κύριε των Δυνάμεων και μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν. – Ένα βήμα παρακαλώ πιο μπρός» η φωνή του οδηγού. Έ, όχι δά! Αρκετά πιά.
Επιτέλους ανοίγει η πόρτα. Είναι η δική μου στάση. Κατεβαίνω με τεντωμένα νεύρα, αλλά και συναισθήματα ανάκατα, παρά την αποχαύνωση. Τελευταίο κουράγιο, όσο να δρασκελίσω τα σκαλιά του σπιτιού μου. Μια κραυγή ανακούφισης, ηχεί σ’ όλο το χώρο. Σωριάζομαι στον καναπέ. Οι αγαπημένοι μου λείπουν. Όλη η άπλα δική μου. Μη θαρρείτε, όμως πως εδώ είναι Παράδεισος! Εδώ θα εγκλωβιστώ ως το βράδυ, που θα τολμήσω να ξεπορτίσω για λίγη δροσιά στο «Φρούριο».
Και φυσικά με μια εσώψυχη ευχή. Ν’ αποδράσει ο τύραννος καύσων το ταχύτερον. Αμήν!
