Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Σύνδεσμος Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων
Οι τρομοκρατικές οργανώσεις στην Ελλάδα, καθώς φαίνεται, όχι απλά δεν έχουν εξαλειφθεί αλλά ο νέος κύκλος μετά την εξάρθρωση της 17Ν είναι πιο αιματηρός και απρόβλεπτος. Οι οργανώσεις επαναστατικής βίας, ως είθισται να αποκαλούνται, έχουν από καιρό ανασυνταχτεί και επιχειρούν να διεκδικήσουν η κάθε μία με τον τρόπο της την αρχηγία στο ένοπλο αντάρτικο πόλης, με αιματηρά χτυπήματα και πρακτικές πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα. Με την πρώτη ματιά στις προκηρύξεις – εξαιρουμένου ίσως του Επαναστατικού Αγώνα που κανείς δεν ξέρει το κατά πόσο έχει εξαρθρωθεί – βλέπουμε έναν νέο τρόπο γραφής και πρακτικές επιχειρηματολογίας που στο μεγαλύτερο μέρος τους επιχειρούν ανεπιτυχώς να δικαιολογήσουν τις όποιες ενέργειες. Το νέο κύμα ένοπλης βίας που για πρώτη φορά άγγιξε τον δημοσιογραφικό κόσμο με την εκτέλεση του Σωκράτη Γκιόλια, θέτει επί τάπητος πολλά θέματα, αρχής γενομένης από τι και ποιους εξυπηρετεί μια τέτοια ενέργεια, που μπορεί να οδηγήσει και τι αντίκτυπο δημιουργεί στην υπόλοιπη Ευρώπη για μια χώρα που παραπαίει από ώρα σε ώρα, εβρισκόμενη οριακά σε πτώχευση. Η νέα αυτή ενέργεια της «Σέχτας Επαναστατών» καταδεικνύει για μια ακόμη φορά το κατά πόσο η ελληνική κοινωνία ούσα βυθισμένη στη διαφθορά, αφήνει χώρο για γένεση ή διαιώνιση του αντάρτικου πόλης, με πρακτικές μίσους και εκδίκησης απέναντι σε ένα κράτος, που με τους θεσμούς του έχει ήδη προκαλέσει την αντιπαράθεση με τις κοινωνικές τάξεις. Και το ζητούμενο είναι πόσα θύματα θα υπάρξουν ακόμη από όλες τις πλευρές, πόσο αίμα θα χυθεί στο βωμό της συγκρουσιακής λογικής του κράτους και των ενόπλων οραματιστών της ατομικιστικής βίας. Επίσης ένα θέμα είναι και το κατά πόσο οι λογικές της ένοπλης αντιπαράθεσης μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες ξεσηκωμού έστω και ενός μικρού τμήματος του κόσμου, που έχει από καιρό πάρει τους δρόμους με το κεντρικό σύνθημα πως όλοι οι πολιτικοί και αυτοί που τους καλύπτουν είναι «κλέφτες». Οι εκτελέσεις λοιπόν και πάλι στο προσκήνιο από οργανώσεις που χτυπούν στο όνομα της «επανάστασης» και του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με την εξουσία και τους υπηρέτες της. Πόσο όμως αυτές οι ενέργειες δεν επιφέρουν συνακόλουθα κρατική καταστολή και πολλές παρενέργειες στην καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών; Πόσο αφήνουν ασυγκίνητους τους πολίτες που βλέπουν πως ο νέος κύκλος βίας με αφαίρεση ζωών ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και όριο ανοχής; Η βία και οι εκτελέσεις με περίστροφα προϋποθέτουν την ύπαρξη ατόμων αποφασισμένων να σκοτώσουν στο όνομα ενός γενικού και αόριστου «δικαίου». Πατώντας τη σκανδάλη και αφαιρώντας μια ζωή, το μόνο που μένει, είναι μια θλιβερή εικόνα, με τους συμμετέχοντες να εκτελούν όποιον και όποτε θέλουν. Η εκτέλεση του Σωκράτη Γκιόλια και κατ΄επέκταση το χτύπημα στον δημοσιογραφικό χώρο, αποδεικνύει πως η βία έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού, και δεν κάνει διακρίσεις σε πρόσωπα και ηλικίες. Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά και αυτή τη φορά. Για το «Τρωκτικό» και τη σχέση τύπου, πολιτικής εξουσίας και επιχειρηματιών. Για τον Τριανταφυλλόπουλο, τον Κοντομηνά, τον Μπόμπολα και άλλους. Οι «βαρόνοι» της δημοσιογραφίας ξεσπάθωσαν και πάλι καθώς ένιωσαν την απειλή να τους πλησιάζει. Μα πάνω απ΄όλα, για μια ακόμη φορά, έννοιες όπως επανάσταση, εξέγερση, ένοπλη πάλη και αντίσταση παρερμηνεύθηκαν στο όνομα της εξιχνίασης της νέας αυτής υπόθεσης. Θα ακουστούν και άλλα πολλά. Θα γραφτούν και πολλά άλλα άρθρα για το ξέσπασμα της νέας τρομοκρατίας στη χώρα. Το κακό όμως έχει ήδη γίνει. Και πολλοί είναι αυτοί που από τον αντιεξουσιαστικό χώρο και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά θα διαχωρίσουν τη θέση τους από τέτοιου είδους ενέργειες που δεν οδηγούν πουθενά και προπαντός σε κανενός είδους «εξέγερση». Οι οραματιστές της ένοπλης βίας έχουν όμως διαχωρίσει εξαρχής τη θέση τους. Έχουν ακολουθήσει τον δρόμο της βίαιης αντιπαράθεσης με θεσμούς και εκπροσώπους, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, της «καθεστηκυίας τάξης». Τα όπλα ηχούν. Και οι εκτελεσμένοι όπως Γρηγορόπουλος, Φούντας, Βασιλάκης, Γκιόλιας φεύγουν δραματικά από τη ζωή. Και ο διάλογος εξακολουθεί να απουσιάζει παντελώς. Και οι συζητήσεις για τη βία ελαχιστοποιούνται. Και τα κανάλια οργιάζουν. Σβήνουν τη δίψα τους, καταγράφοντας υψηλά νούμερα τηλεθέασης μετά τα όποια πιστολίδια. Που αντικατέστησαν τη λογική σε ένα κράτος που έχει χάσει προ πολλού τον έλεγχο και ένα «περιθώριο» που νοσεί σε ιδέες και ανθεί από μια ασαφή αντεκδίκηση. Ένα κράτος που ετοιμάζει την επόμενή του ενέργεια με οποιοδήποτε κόστος και τίμημα. Προσοχή στα συμπεράσματα που έπονται των όποιων πυροβολισμών και στις αποτιμήσεις της σύγκρουσης σε μια χώρα – ορόσημο της διαλογικής ανεπάρκειας και σύμβολο της διαφθοράς που γεννά την ανεξέλεγκτη βία.
