Αν είναι κάτι, για το οποίο δεν θα πρέπει να νιώθει καθόλου, μα καθόλου, περήφανη η σημερινή κυβέρνηση, είναι, που σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να καταστήσει πέρα για πέρα μελαγχολικό και απαισιόδοξο έναν λαό, ιδιαίτερα αισιόδοξο και χαμογελαστό απ’ τη φύση του.
Δυστυχώς γι’ αυτήν, για πολλοστή φορά χρησιμοποίησε προεκλογικά τη συνθηματολογία, την υποσχεσιολογία και το μανδύα του σοσιαλισμού, προκειμένου παραπλανώντας να επανέλθει για άλλη μια φορά στην εξουσία και να κάνει, εντέλει, τα εντελώς αντίθετα απ’ αυτά, που κατά καιρούς υπόσχονταν.
Ακόμη ηχούν στ’ αυτιά πολλών απ’ τους Έλληνες συνθήματα, παλιά και νέα, όπως: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι», «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Ο λαός δεν ξεχνά, τι σημαίνει δεξιά», «Βυθίσατε το ΧΟΡΑ», «Τιμές Αθηνών και όχι Βρυξελλών», «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «Την κρίση να πληρώσουν, όσοι τη δημιούργησαν».
Εν τούτοις, η ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ συνεχίζουν να είναι εδώ και εμείς πιστοί υπηρέτες του. Οι Αμερικανοί είναι τα αφεντικά μας και οι εντολοδόχοι μας. Οι βάσεις ζουν και βασιλεύουν. Η Δεξιά δεν είναι πλέον στην εξουσία, η πολιτική, όμως, του νεοφιλελευθερισμού και μονεταρισμού είναι εδώ και μάλιστα σκληρή και αδυσώπητη. Το Πίρι Ρέις κάνει έρευνες ανοιχτά του Καστελόριζου, αλλά οι αντιδράσεις πενιχρές, για να μη διασαλεύσουμε την ελληνοτουρκική «φιλία». Οι τιμές συνεχίζουν να είναι Βρυξελλών και τώρα τελευταία και του Δ.Ν.Τ. Η Ελλάδα ανήκει, πλέον, στην τρόικα και οι Έλληνες είναι φόρου υποτελείς στη χώρα τους. Την κρίση, τέλος, την πληρώνουν τα μόνιμα υποζύγια και όχι οι δημιουργοί της.
Μ’ αυτά και άλλα χάθηκε η εμπιστοσύνη και στέγνωσαν οι ελπίδες του λαού. Το κακό είναι ότι η απαισιοδοξία του ενισχύεται ακόμη περισσότερο και απ’ τη διαπίστωση ότι και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο, δεν είναι ικανές σ’ αυτή τη φάση να δώσουν προοπτική και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση για διάφορους λόγους τα έκανε θάλασσα και απέτυχε, πρόσφατα, ως κυβέρνηση να εξυγιάνει το σύστημα και να γίνει ελπιδοφόρα δύναμη. Εκτιμάται, επίσης, ότι παρά τις πρόσφατες αλλαγές στους κόλπους της θέλει πολλή δουλειά ακόμη, για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των πολλών και ν’ αποτελέσει εναλλακτική λύση.
Η αριστερά, γενικότερα, έχει κουράσει με τον ξύλινο λόγο της, τις πολυδιασπάσεις της και την εσωστρέφειά της. Ακόμη και το ορθόδοξο κομμάτι της, το Κ.Κ.Ε, που με συνέπεια συνεχίζει να λειτουργεί ως ενοχλητική φωνή εναντίον της εκάστοτε κυβέρνησης εκφράζοντας πολλές φορές τους καημούς του λαού, έχει να παλέψει με τις εμμονές του και τις αγκυλώσεις του και, κυρίως, με το να πείσει ένα λαό, η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου αρέσκεται μεν να σκέπτεται σοσιαλιστικά, επιθυμεί, όμως, να ζει καπιταλιστικά γι’ αυτό και δε βλέπει τα ποσοστά του να αυξάνονται αισθητά και ν’ αποτελεί αντίπαλο δέος.
Ο ΛΑ.ΟΣ., τέλος, πελαγοδρομεί και προσπαθεί, κατά καιρούς, να ψαρεύει σε θολά νερά, προκειμένου να μακροημερεύσει.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, τα αδιέξοδα του λαού είναι πολλά και μεγάλα. Γι’ αυτό, παρότι πλήττεται ποικιλοτρόπως, αντιδρά σπασμωδικά και με άκαπνα πυρά ως επί το πλείστον και καιροφυλακτεί λουφάζοντας, μια που εξέλιπαν και δεν περιμένει, πλέον, σωτήρες.
Για να επιστρέψει, σιγά – σιγά, ελπιδοφόρο το χαμόγελο στα χείλη του λαού μας, κατά την άποψή μου, μία είναι πλέον η λύση: Nα μην περιμένουμε από άλλους αλλά να πάρουμε ο καθένας μας ξεχωριστά τις τύχες του στα χέρια του ν’ αλλάξουμε νοοτροπία και να κάνουμε τη δική μας επανάσταση κόντρα στη λογική του καναπέ, του φραπέ, του ωχαδελφισμού, του βολέματος και του «σφάξε με αγά μ’, ν’ αγιάσω», κόντρα στη θεοποίηση του ορθολογικού και του τεχνοκρατικού πνεύματος, κόντρα στο μιμητισμό και στη λατρεία του χρήματος, κόντρα στον υλιστικό ευδαιμονισμό και υπερκαταναλωτισμό, κόντρα στην κλεψιά, στην απατεωνιά και εν γένει στον κατήφορο της ηθικής παρακμής.
Αντί για όλα αυτά επιβάλλεται να ξαναθυμηθούμε δοκιμασμένες κλασικές αξίες, όπως π.χ. εργατικότητα, τιμιότητα, αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ανθρωπιά, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, ολιγάρκεια, αποταμίευση, προγραμματισμός, δημιουργία, σεβασμός στην παράδοση, στο θεσμό της οικογένειας και στους νόμους του Κράτους, φιλοπατρία, πίστη στο Θεό με ό,τι αυτή συνεπάγεται, που επέτρεψαν στο λαό μας διαχρονικά ν’ αντιμετωπίζει μ’ επιτυχία, όσους Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες συνάντησε στο δρόμο του. Ο δρόμος θα είναι μακρύς, αλλά είναι ο μόνος που μας απομένει και που αξίζει τον κόπο.
