Εφέτος συμπληρώθηκαν 36 ακριβώς χρόνια, από την αποφράδα εκείνη ημέρα, όπου η Τουρκία εκμεταλλευόμενη στο έπακρο, το ανόητο πραξικόπημα, της χούντας των Συνταγματαρχών τη 15η Ιουλίου 1974, εναντίον του νομίμου προέδρου της Κύπρου Μακαρίου, εισέβαλε στη Μεγαλόνησο την 20η Ιουλίου του ίδιου έτους και έκτοτε κατέχει ως γνωστόν αυθαίρετα και παράνομα το 37% του Κυπριακού εδάφους και επέβαλε με την ισχύ των όπλων και τα στρατεύματα κατοχής (45.000 άνδρες) de Facto τη διχοτόμησή της (Κύπρος).
Με την ευκαιρία αυτή και επειδή τέτοιες ημέρες, όχι μόνο, δεν πρέπει να τις ξεχνάμε και να τις περνάμε απαρατήρητες, αλλά απεναντίας πρέπει, να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας, θα κάνω μια σύντομη αναδρομή, πάνω στο Εθνικό μας αυτό θέμα, που ακούει ακόμα στο όνομα «Κυπριακό», όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να μην λησμονούμε και να μην ξεχνούμε την τραγωδία, που βιώνει σήμερα ο Κυπριακός Ελληνισμός και κατ’ επέκταση οι απανταχού Έλληνες.
Ο αρχιτέκτονας της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας καθηγητής 4ος Αχμέτ Νταβούτογλου, σημειώνει κάπου στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος», ότι ακόμα και εάν στην Κύπρο δεν υπήρχε κανένας Τουρκοκύπριος, η Τουρκία πρέπει να συμπεριφέρεται έναντι της Μεγαλονήσου, σαν να υπήρχαν, πάνω σε αυτήν, αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες ομόθρησκοί μας και συμπατριώτες μας. Η Κύπρος για την Τουρκία είναι ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο και ως εκ τούτου, δεν πρόκειται να παραιτηθεί απ’ αυτήν των νομίμων δικαιωμάτων της.
Ο πληθυσμός στα κατεχόμενα είναι περίπου 300.000. Δηλαδή στο 30% έναντι 18% που ήταν προ της εισβολής. Σημειωτέον ότι αρκετές χιλιάδες Τουρκοκυπρίων, έχουν εγκαταλείψει την Κύπρο. Με τη ραγδαία αυξητική τάση της γεννητικότητας των μουσουλμάνων, είναι ζήτημα χρόνου, οι Τουρκοκύπριοι του 18% να γίνουν πλειοψηφία στην Κύπρο, οπότε και ο συσχετισμός του πληθυσμού, να αλλάξει, υπέρ των Τουρκοκυπρίων. Δηλαδή των εποίκων από τα βάθη της Τουρκίας. Οι Ελληνοκύπριοι είναι περίπου 700.000.
Όπως είναι γνωστό, από τον Νοέμβριο του 1983 στα κατεχόμενα έχει συγκροτηθεί και λειτουργεί, η λεγόμενη Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου (ΤΔΒΚ), η οποία μέχρι σήμερα έχει αναγνωριστεί μόνο από την Τουρκία. Παρά ταύτα η κρατική αυτή οντότητα βγαίνει σιγά – σιγά από την απομόνωση και πορεύεται στη διεθνή κοινότητα, με μορφή τύπου Ταϊβάν, η οποία αν και δεν είναι κράτος, ούτε μέλος του ΟΗΕ, έχει όμως εμπορικές σχέσεις, με όλες τις χώρες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της Κίνας, η οποία τη θεωρεί 23η επαρχία της. Συνεπώς και στην Κύπρο ελλοχεύει αυτός ο κίνδυνος της «Ταϊβανοποίησης» με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια δίκαιη λύση του Κυπριακού και την τύχη του Ελληνισμού.
Σταχυολογώντας το Κυπριακό από την έναρξή του το 1954, μέχρι σήμερα, διαπιστώνουμε ότι καθ’ όλη τη διαδρομή του, το Εθνικό Κέντρο δηλαδή η Ελλάδα υπέπεσε σε σωρεία λαθών και παραλείψεων, με αποκορύφωμα το ανόητο πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και έδωσε έτσι την ευκαιρία και τη δικαιολογία, στην Τουρκία, να βάλει εκ νέου πόδι στην Κύπρο, για δεύτερη φορά από το 1572, όταν για πρώτη φορά εισέβαλε σε αυτήν και την κατέκτησε. Έμεινε σε αυτήν μέχρι το 1878, όταν την πούλησε στην Αγγλία και παραιτήθηκε κάθε δικαιώματος επ’ αυτής.
Μην έχουμε αυταπάτες ο χρόνος στο Κυπριακό εργάζεται υπέρ της Τουρκίας και επομένως δεν υπάρχει λόγος να βιαστεί. (Μακάριοι οι κατέχοντες). Σήμερα η Τουρκία προβάλλει και απαιτεί ως λύση την ίδρυση Συνεταιριστικού κράτους. Δηλαδή συνομοσπονδία δύο ισότιμων ανεξαρτήτων κρατών.
Με βάση το Αγγλικό κτηματολόγιο, που ισχύει ακόμα στην Κύπρο η Τουρκοκυπριακή πλευρά κατείχε μέχρι την 20ή-7-1974 το 12% του εδάφους της και όχι το 37%, που βίαια και με την ισχύ των όπλων κατέχει, έκτοτε, αυθαίρετα και παράνομα.
Κάνω αυτές τις επισημάνσεις και επισημαίνω αυτά τα γεγονότα, όχι για να κομίσω «Γλαύκα εις Αθήνας», αλλά την ώρα, που έχουμε τόσα ανοικτά μέτωπα, με τους γείτονές μας και ιδιαίτερα με την «Επιτήδεια ουδέτερη Τουρκία», πρέπει πάνω απ’ όλα και αντί πάσης θυσίας, να ενισχύσουμε το εσωτερικό μέτωπο να γίνει αρραγές, μια γροθιά θα έλεγα και να μην εθελοτυφλούμε, μπροστά στα τεράστια οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά θέματα, που αντιμετωπίζουμε ως Λαός και ως Έθνος.
Το Κυπριακό ακολουθεί δυστυχώς τη μοίρα του Παλαιστινιακού προβλήματος και είναι δυστυχώς και τα δύο μαζί βίοι παράλληλοι (βίαια αλλοίωση των δημογραφικών και εδαφικών στοιχείων των περιοχών αυτών – Κύπρος – Παλαιστίνη).
Συνεπώς «οι καιροί ου μενετοί».
