«Προσωρινά... βαρβαρότητα. Ο σοσιαλισμός αναβάλλεται λόγω... κρίσης».
Ο τίτλος σε αθηναϊκή εφημερίδα την περασμένη εβδομάδα, και σε σχέση με σχολιασμό για τις δηλώσεις του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, ο οποίος επιχείρησε να δώσει προσωρινό χαρακτήρα στα σκληρά μέτρα που παίρνει η κυβέρνησή του, λέγοντας ότι «το προεκλογικό μας πρόγραμμα δεν ματαιώνεται, αλλά αναβάλλεται λόγω κρίσης»!
Τον βρήκα εξαιρετικά εύστοχο ως τίτλο, χαρακτηριστικό της κατάστασης που επικρατεί, επίκαιρο - και δυστυχώς απ’ όσο μπορούμε να εκτιμήσουμε - «διαχρονικό»! Γιατί, όπως όλα δείχνουν, η... αναβολή του σοσιαλισμού θα τραβήξει επί μακρόν, μέχρι να μπουν (αν μπουν) τα πράγματα σε μια σειρά. Και επειδή αύριο περνάει και από τη Βουλή το εργασιοασφαλιστικό, τι άλλη καλύτερη επίδειξη «βαρβαρότητας», και άκρως χειροπιαστή, θα μπορούσαμε να έχουμε;
Βέβαια, απ’ ό,τι είδαμε χθες, επιχειρούν κάτι αλλαγές της τελευταίας στιγμής, προκειμένου να μας... «χρυσώσουν το χάπι» και να μας παρηγορήσουν, αλλά τι τα θέλετε; «Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του». Αυτή είναι η τραγελαφική πραγματικότητα, την οποία βιώνουμε χωρίς να έχουμε και εναλλακτικές λύσεις. Εκτός πια και αν αποφασίσουμε να... μεταναστεύσουμε και ν’ αλλάξουμε τόπο διαμονής, εργασίας και ασφάλισης.
Είναι πάντως να γελάει και να κλαίει κανείς, πώς όλα τα προεκλογικά συνθήματα του ΠΑΣΟΚ με το που ανέλαβε την εξουσία του γύρισαν μπούμερανγκ. Να γελάει για το «πάθημα» και να «κλαίει» γιατί ατυχώς τις συνέπειες αυτού του «μπούμερανγκ» τις υφίστανται οι πολίτες. Που δικαιολογημένα, σου λέει ο Γ. Παπανδρέου σε συνέντευξή του, αισθάνονται απογοητευμένοι και απαξιώνουν την πολιτική. Γιατί, και τι να πει; Ότι έχουν άδικο οι πολίτες που έχουν υιοθετήσει τη συγκεκριμένη συμπεριφορά; Άιντε και το ’πε. Πώς να το δικαιολογήσει; Και έπειτα διατρέχει τον κίνδυνο να τον... πάρουν με τις πέτρες, όπως έχει ο ίδιος «προφητεύσει» για το σύνολο του πολιτικού κόσμου από βήματος της Βουλής.
Είχαμε λοιπόν εκείνο το περίφημο: «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Ως απεδείχθη, αλλάξαμε δεν αλλάξαμε, το βούλιαγμα δεν το γλιτώναμε. Αλλά εμείς και αλλάξαμε και βουλιάξαμε γιατί θέλαμε να πετύχουμε το «δύο σε ένα». Μετά είχε και αυτό το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», που είχε πει ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου σε προεκλογική του ομιλία. Πώς είναι εκείνο το «πας μη Έλλην βάρβαρος». Εδώ ο δικός μας πρωθυπουργός ήταν της άποψης «πας μη σοσιαλιστής βάρβαρος». Και νάτες-νάτες οι... ομορφιές, κατέφθασαν! Αναβλήθηκε ο σοσιαλισμός επ’ αόριστον, παρότι οι Έλληνες ψήφισαν μια σοσιαλιστική κυβέρνηση και μας έμεινε αμανάτι η βαρβαρότητα, την οποία ζούμε σε όλο της το μεγαλείο. «Το μακρύ-μακρύ μου χέρι μπαίνει μέσα στο πανέρι, μπαίνει μεσημέρι-βράδυ για κανένα παξιμάδι» άδει ο Γ. Παπανδρέου. Μόνο που το μακρύ-μακρύ χέρι του κράτους μπαίνει στις τσέπες των πολιτών και βγαίνει από κάτω στο μπατζάκι, στο παντελόνι εκεί που αρχίζει το παπούτσι, ψάχνοντας για ό,τι ευρώ ήθελε τυχόν διαφύγει.
Και επειδή, τέλος πάντων, σε όλη αυτή την κατάσταση της... βάρβαρης ανισορροπίας χρειάζεται για ψυχολογικούς λόγους να υπάρχουν και κάποια «αντίβαρα», βγαίνει και ο Υποδομών Ρέππας και με επίκεντρο το ασφαλιστικό, λέει προς το υπουργείο Οικονομικών: «Να μην κουνάμε το δάχτυλο στους εργαζόμενους, γιατί θα μας κουνήσουν τα πέντε δάχτυλα κάποια στιγμή». Μα, σας τα κουνάμε ήδη, καλέ μου άνθρωπε, απλώς δεν θέλετε να το δείτε. Πλέον οι Έλληνες όταν θέλουν να... χαιρετήσουν πολιτικό σηκώνουν την ανοιχτή τους παλάμη.
Κατά τ’ άλλα, όμως, «στρατιωτάκια αμίλητα κι ακούνητα» θα είναι λένε κατά την αυριανή ψηφοφορία οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Διότι σου λέει δεν είναι απλά ζήτημα κομματικής πειθαρχίας, είναι ψήφος εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση.
Κι έξω από τη Βουλή οι εργαζόμενοι θα φωνάζουν: «Άβε Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν», στην αρένα ήδη και έτοιμοι να κατασπαραχθούν.
