Για να ξεφύγουμε πράγματι, από τη δίνη... των ποικίλων αδιεξόδων που σήμερα περιήλθαμε ως χώρα και κοινωνία και να αντιστραφούν τα εις βάρος μας υπάρχοντα δεδομένα, πρέπει πρωτίστως να συμφωνήσουμε σ’ αυτά: α) Να προσγειωθούμε στη νέα διεθνή πραγματικότητα με τις συνταρακτικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. β) Να κάνουμε εμπεριστατωμένα και σε βάθος (ηγεσίες και λαός) την αυτοκριτική μας. γ) Να ομονοήσουμε – σε μέγιστο βαθμό – λόγω εθνικής ανάγκης, κόμματα, φορείς, κοινωνικές και λοιπές δυνάμεις, πολίτες. δ) Να πούμε κάποιες αλήθειες (τα ψέματα δεν έχουν θέση... πλέον) όσο πικρές... κι αν είναι. ε) Να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες για τον «κατήφορο... της συμφοράς» του τόπου. Ακολουθώντας τον παραπάνω συλλογισμό με τις προεκτάσεις του, ευελπιστούμε πώς θα εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για το σύνολο του πολιτικού κόσμου, αλλά και για το λαό. Άποψή μας, ότι οι κατ’ ευθείαν ένθεν και ένθεν βολές, με αντιπαραθέσεις, οξύτητες, διαξιφισμούς, ακραίες προκλήσεις, σκοπιμότητες κ.λπ. μεταξύ των πολιτικών στη Βουλή, δεν οδηγούν πουθενά.
Το μόνο που κερδίζεται (αν αυτό, λέγεται κέρδος...) είναι το όφελος της «επικοινωνίας και των εντυπώσεων» - όσων διαπληκτίζονται και αντιμάχονται – μπροστά στη θέα του κοινού και τίποτα περισσότερο. Νομίζουμε, ότι αυτές οι «πρακτικές» διαμάχης του παρελθόντος, είναι και ατελέσφορες και καταδικαστέες από τους πολίτες. Πόσο μάλλον, στην παρούσα χρονική συγκυρία, που οι κοινωνικές και εθνικές ανάγκες επιτάσσουν εγρήγορση, συνοχή, επαγρύπνηση και ομοψυχία, όλων των δυνάμεων της χώρας όσο ποτέ άλλοτε. Να θυμίσουμε άλλωστε, διότι οι πολιτικοί μας εύκολα ξεχνούν... ή δεν θέλουν να παραδεχτούν..., ότι «μονοκομματικές» κυβερνήσεις δεν παρέλασαν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι σήμερα που έφεραν την πατρίδα μας στο «χείλος του γκρεμού», εθνικού, πολιτικού, κοινωνικού; Τίποτα δεν θα αλλάξει στη χώρα προς το καλύτερο, με το «σάπιο... και διαβρωμένο...» σημερινό πολιτικό μας σύστημα πολλών δεκαετιών. Ένα «πολιτικό σύστημα», πλήρως αποτυχημένο να λύσει προβλήματα της κοινωνίας και αποκομμένο από τα συμφέροντα του λαού και του έθνους.
Τέλεια δε προσαρμοσμένο, «ζυγισμένο και κατασκευασμένο», υπέρ των αχόρταγων... του πλούτου και κατά των οικονομικά αδύναμων συνανθρώπων μας. Η αλλαγή του, εκ θεμελίων, είναι πια, απαίτηση του κόσμου εδώ και τώρα. Οι πολίτες όμως, απαιτούν και μια σειρά άλλων πραγμάτων όπως επί παραδείγματι, την αλλαγή του τρόπου εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν θέλουν έναν Πρόεδρο, αφενός «διακοσμητικό...» κι αφετέρου «κομματικό», που να μη μπορεί να επιβληθεί των θέσεών του. Τον θεωρούν, δε «αδύναμο, στην υπεράσπιση των συμφερόντων της πολιτικής και κοινωνικής ζωής» της χώρας κι αυτό το δικαιολογούν απόλυτα οι πολίτες διότι βάσει συντάγματος, δεν του παρέχονται «πολιτικές εξουσίες» ή άλλες ενεργείς δραστηριότητες ώστε να έχει κι αυτός ως Πρόεδρος πλέον, «επιρροή» στις αποφάσεις της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Άρα και στις λειτουργίες του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο λαός παρεμβαίνει και αξιώνει θεσμικές αλλαγές από την κυβέρνηση το συντομότερο. Διακατέχεται όμως, ο λαός μας κι από έντονα αισθήματα αδικίας και οργής στα όσα σε βάρος του δρομολογούνται από την κυβέρνηση τελευταίως, με τις καταθέσεις των νομοσχεδίων του φορολογικού και του ασφαλιστικού. Ο μόνιμα «πολύπαθος» αυτός κόσμος... της εργατιάς, των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, ή άλλων εργαζομένων μικρομεσαίας τάξης, βροντοφωνάζει εδώ κι αρκετό καιρό «έλεος»... για την άκρατη επιθετικότητα της κυβέρνησης εναντίον όλων αυτών των κλάδων, που ήδη έχει συρρικνωθεί – προ πολλού – πριν την κρίση ακόμη, το χαμηλό τους εισόδημα. Δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν, τη στάση της κυβέρνησης ως «εχθρική» απέναντί τους – αυτοί οι κλάδοι των εργαζομένων – που, όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι, θέλει κι επιδιώκει τη «μαζικοποίησή τους» με συσσίτια πείνας πλέον. Δηλώνουν «ανυποχώρητοι», με μαζικές ογκώδεις διαδηλώσεις και συνθήματα ενάντια της κυβέρνησης, αν δεν αποσύρει το ταχύτερο τούτα τα «επώδυνα» μέτρα από πάνω τους. Αλλά και άλλοι μικρομεσαίοι εισοδηματίες διαμαρτύρονται και αγανακτούν, όταν καταπατώνται βίαια τα εργασιακά τους δικαιώματα και συμφέροντα. Συμπερασματικά θα πούμε ότι η κυβέρνηση «ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί», για την επιμονή της στη λήψη αποφάσεων διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, χωρίς να λαμβάνει σοβαρά υπόψη της πλέον τις άλλες διαφορετικές θέσεις των κομμάτων που δεν «συμπλέουν» μαζί της. Το αν πιστεύει ότι θα τα καταφέρει να βγει «αλώβητη» μόνη της πια, από το «σκοτεινό τούνελ» της χρεοκοπίας... που περιήλθε η χώρα και εξαιτίας των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, θα είναι για την κυβέρνηση και ρίσκο... και επιτυχία! ταυτόχρονα. Διερωτάται κανείς. Είναι εύκολο να ρισκάρει... μια υπεύθυνη κυβέρνηση τη «ζωή ή το θάνατο» οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, εθνικά, ενός κράτους – έθνους; Λογικά και υπεύθυνα, νομίζουμε όχι. Εάν όμως το αποφασίσει και το πράξει, αδιαφορώντας για τις προκύπτουσες συνέπειες και τύχει να αποτυγχάνει ολοσχερώς η μανιώδης αυτή προσπάθειά της – που το απευχόμαστε εμείς οι απλοί πολίτες – καταλαβαίνει άραγε, τις βαριές ευθύνες που θα έχει επωμισθεί απέναντι σε μια κοινωνία πολιτών, αν τις βροντοφώναζε πολλά αμέτρητα ΟΧΙ... σε τούτη τη σκληράδα των μέτρων της... ; Έστω και την ύστατη στιγμή, θεωρούμε κι εμείς αναγκαίο, πως πρέπει να γίνουν κάποιες βεβαιωτικές τροποποιήσεις υπέρ των μικρομεσαίων – κυρίως – στρωμάτων του λαού, πριν την ψήφιση των νομοσχεδίων στη Βουλή. Ο κόσμος αδημονεί και περιμένει τη σοβαρότητα και υπευθυνότητα της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων, γύρω από τις αλλαγές που θα επέλθουν στο άμεσο μέλλον για την πατρίδα που θα δίνουν ευοίωνες πρακτικές στους πολίτες.
