Ένα από τα αίτια, που οδήγησαν την Πατρίδα μας, σε αυτό το έσχατο σημείο ανυποληψίας και σε αυτή την κατάντια είναι ότι, με την ανοχή όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση (1974) και μετά επέτρεψαν, τον σφιχτό εναγκαλιασμό του κράτους και της κρατικής μηχανής, από τους κομματικούς μηχανισμούς των κομμάτων εξουσίας, οι οποίοι συνεπικουρούμενοι στη συνέχεια και από τον ιδιότυπο και νοσηρό συνδικαλισμό, που επίσης αναπτύχθηκε με τις ευλογίες τους, συγκυβερνούν στην κυριολεξία από κοινού με την εκάστοτε κυβέρνηση αυτή τη χώρα.
Κακά τα ψέματα όποιο κόμμα, έρχεται στην εξουσία, η πρώτη του ενέργεια και πράξη είναι, πώς θα αλώσει την κρατική μηχανή και θα την κάνει δικό της φέουδο, για να τακτοποιήσει, τους ημετέρους και να εξοφλήσει έτσι τις όποιες υποχρεώσεις έχει στους δικούς της ανθρώπους. Δυστυχώς και παρά τις μεγαλοστομίες του σημερινού Πρωθυπουργού ότι, θα επάνδρωνε τη Δημόσια Διοίκηση με τους άριστους και όχι με τους αρεστούς, έκανε όμως ακριβώς το αντίθετο και ό,τι συνέφερε στο κόμμα, που τον στηρίζει και όχι στη χώρα. Αποτέλεσμα τούτου και παρά την υποβολή χιλιάδων βιογραφικών σημειωμάτων από διάφορους υποψηφίους, απ’ όλη τη χώρα, για την επάνδρωση της Δημόσιας Διοίκησης, έγινε όχι από τους άξιους και ικανούς και με αξιοκρατική αξιολόγηση των ουσιαστικών προσόντων ενός εκάστου των κρινομένων, αλλά απ’ όλους εκείνους, που είχαν αξιόλογη κομματική δράση και αυθεντική κομματική ταυτότητα και όπου έγινε το αντίθετο, την επομένη εκπαραθυρώθηκαν.
Ο κ. Καραμανλής ως Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κόρον τόνιζε, συνέχεια στη Βουλή, για την ανάγκη επανίδρυσης του κράτους και ο άνθρωπος είχε δίκιο. Ερχόμενος όμως στην εξουσία το Μάρτιο του 2004 και παρ’ ότι ήταν πανίσχυρος Πρωθυπουργός και κυρίαρχος πολιτικά και διαπιστώνοντας ότι, ήταν όμηρος του κομματικού μηχανισμού, που τον στήριζε και χωρίς αυτόν δεν μπορούσε να κυβερνήσει συμβιβάσθηκε αντί να συγκρουσθεί με τούτον, με αποτέλεσμα να κατακλυσθεί το δημόσιο και ο ευρύτερος δημόσιος τομέας, από τα παιδιά της ΝΔ και στο τέλος έριξε τη χώρα στον γκρεμό και όταν το αντιλήφθηκε έστριψε με τη μέθοδο των πρόωρων εκλογών, ώστε να βγάλει άλλος τα κάστανα από τη φωτιά. Πάντως η ρήση του για την «επανίδρυση του κράτους» παραμένει πάντοτε επίκαιρος. Ποιος όμως θα την κάνει;
Ο συνδικαλισμός όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα στη χώρα μας, κάθε άλλο, παρά βοηθά στην ομαλή λειτουργία του κράτους και στην εργασιακή ειρήνη, που πρέπει να υπάρχει στη σχέση εργοδοσίας και εργαζομένων. Απεναντίας με τις πράξεις του και τις ενέργειές του, δυναμιτίζει αυτή τη σχέση και διώχνει αντί να προσελκύει επενδύσεις, που τόσο έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε η χώρα μας. Για παράδειγμα υπενθυμίζω την αποχώρηση από την Πάτρα το 1990 της εταιρίας «Pirelli», που μετακόμισε στην Τουρκία. Ο συνδικαλισμός όλα αυτά τα χρόνια, αντί να συμβάλλει στην ανάπτυξη της χώρας, έχει μετατραπεί στην κυριολεξία σε στρατό κατοχής. Τρανή απόδειξη είναι τι συμβαίνει σήμερα στο λιμάνι του Πειραιά, όταν μια μικρή ασήμαντη μειοψηφία ροπαλοφόρων έχει καταστήσει τούτο μεσούσης της τουριστικής περιόδου όμηρό της. Ως πρώτο βήμα για την εξυγίανση και αναμόρφωση του συνδικαλισμού είναι όπως με νομοθετική ρύθμιση, οι συνδικαλιστές να μην έχουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι στο αξίωμα του βουλευτού εάν, δεν παρέλθουν τουλάχιστον τρία χρόνια, από της παραίτησής τους από τη συνδικαλιστική τους θέση.
Σε ό,τι αφορά στον κομματισμό και μόνο για τον περιορισμό του, δεν βλέπω άλλη άμεση θεραπεία και όσο και εάν αυτό, συνεχώς το φέρω στη δημοσιότητα, δεν μπορεί να είναι άλλη, από τη δραστική μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300, που ομολογουμένως είναι πάρα πολλοί σε 200, που είναι και συμβατό με το άρθρο 51 του Συντάγματος. Συγχρόνως πρέπει να αλλάξει άρδην ο τρόπος ανάδειξης της υποψηφιότητος των βουλευτών, με προκριματικές εκλογές, γιατί ο σημερινός είναι αναγχρονιστικός και γιατί από μόνος του, δημιουργεί πελατειακές ρουσφετολογικές σχέσεις και αναπαράγει και ενισχύει τη λεγόμενη παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος.
Κύριε Πρωθυπουργέ, η κατάσταση είναι όχι μόνο κρίσιμη αλλά τραγική και εάν δεν ξεκινήσετε αμέσως τη σταδιακή αποκομματικοποίηση του κράτους και την εξυγίανση του συνδικαλισμού και δεν συγκρουσθείτε τώρα, που έχετε ακόμα νωπή τη λαϊκή εντολή, μετωπικά με αυτές τις μειοψηφίες, που δηλώνουν κατηγορηματικά και ξεδιάντροπα ότι, δεν αναγνωρίζουν το Σύνταγμα της χώρας και σκοπός τους είναι να το ανατρέψουν, περιφρονούν τις δικαστικές αποφάσεις, αποκαλούν κουραμπιέδες τους δικαστές και ονειρεύονται ένα καινούριο ΕΑΜ, για να εγκαθιδρύσουν το δικό τους, μονοκομματικό σύστημα, τότε συμβάλλετε και εσείς με την ανοχή σας, όχι μόνο τη διατήρηση αυτού του παραλογισμού, που ακούει στο όνομα. «Νόμος» είναι το δίκιο του εργάτη αλλά και καθίστασθε πλέον συνυπεύθυνος του καθημερινού θεάτρου του παραλόγου, που ζούμε. Τελικά ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο κύριε Πρωθυπουργέ; Εσείς ή το ΠΑΜΕ;
