Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών εξετάσεων κάθε χρόνο μου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Μια, πώς να το πω; Χαρμολύπη!!! Ναι αυτή είναι η σωστή έκφραση. Το συγκεκριμένο γεγονός έχει ένα θετικό και πολλά αρνητικά. Κι αφού το θετικό είναι ένα και μοναδικό, λέω να ξεκινήσω από αυτό για να τελειώνω γρήγορα και παστρικά από την πρώτη κιόλας παράγραφο, ώστε να καταπιαστώ με τα αρνητικά στις υπόλοιπες, μπας και καταφέρω να εκτονωθώ. Λοιπόν, το θετικό είναι ότι η ανακοίνωση της βαθμολογίας των μαθητών σηματοδοτεί και επίσημα την έναρξη των διακοπών μου!!!
Μέχρι εδώ όλα (δηλαδή ένα μόνο) καλά! Γιατί από το σημείο αυτό και μέχρι να ετοιμάσω και την τελευταία βαλίτσα με αντηλιακά, μπρατσάκια, κρέμες προσώπου, μπανιερά, βατραχοπέδιλα, πετσέτες θαλάσσης, πετσέτες βουνού και ό,τι άλλο χρειάζεται ο... μέσος άνθρωπος στις διακοπές του, έχω την αίσθηση ότι μεσολαβούν ένα εκατομμύριο βασανιστικά έτη. Το αισθάνομαι κάθε χρόνο και τίποτα δεν με κάνει αισιόδοξο ότι θα το αποφύγω φέτος. Κάτι σαν το Γολγοθά. Όλο πίκρα κι εμείς τελείως μαζοχιστικά τον γιορτάζουμε κάθε χρόνο!
Το χειρότερο από τα χειρότερα όλων είναι για μένα η κοινωνική έκφανση του γεγονότος. Όσα άτομα γνωρίζω σε διάστημα τριών ημερών μετά την ανακοίνωση των βαθμών, δεν τα γνωρίζω όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Εκεί που είχες να κάνεις με ένα παιδί, με έναν άντε δυο γονείς, ξαφνικά έχεις να κάνεις με στρατιές ολόκληρες συγγενών και φίλων της οικογενείας. Όλοι αυτοί κάνουν την εμφάνισή τους όπως τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Και να ο θείος του υποψηφίου με το μικρό ξαδερφάκι που ακόμα του τρέχουν οι μύξες από παντού και το οποίο «μετά από λίγα χρόνια θα το έχετε κι αυτό μαθητή». Και να η γιαγιά με την κρεατοελιά όλο τρίχα που φτύνοντας για να μη με πιάσει ποτέ το κακό το μάτι μού εύχεται «να είσαι καλά παλικάρι μου για το καλό που μας έκανες», λες κι έγραψα εγώ πανελλαδικές κι όχι ο εγγονός ή η εγγονή. Και να η μεγαλύτερη αδερφή που δεν σπούδασε, γιατί αλλού το είχε το μυαλό της όταν ήταν μαθήτρια, αλλά δεν της έκατσε και «μήπως χρειάζεστε στο φροντιστήριο κάποιο άτομο που δεν σκαμπάζει από τίποτα;»!!! Και να ήμουν από εκείνους που επιδιώκουν σαχλοκοινωνικές αηδίες να το αντέξω αλλά εγώ ο καημένος βρίσκομαι τόσο μακριά από ό,τι οι περισσότεροι θεωρούν «κοινωνικό» όσο και ο πλανήτης Ποσειδώνας από τον Ήλιο (4,5 δισεκατομμύρια km).
Έστω ότι και φέτος θα καταφέρω να αντέξω αυτή την έκρηξη κοινωνικότητας και την απεραντοσύνη της χαράς που θα εκδηλωθεί γύρω μου. Αυτό δεν είναι το μόνο εφιαλτικό που με περιμένει. Αν ήταν μόνο αυτό, θα μιλούσα για περίπατο της Κοκκινοσκουφίτσας στο δάσος, αφού ο κυνηγός έχει φάει λάχανο τον κακό το λύκο. Αλλά είπαμε, Γολγοθάς. Γιατί μετά το πέρας των γνωριμιών, των αγκαλιών και των ξεματιασμάτων έπεται αυτό το ρημάδι το μηχανογραφικό του υποψηφίου κι αυτό δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Κάποτε μπορεί να ήταν. Σήμερα όχι! Και δεν είναι γιατί σήμερα τα δεδομένα σπουδών και εργασίας έχουν γίνει πιο περίπλοκα και δυσνόητα κι από ομιλία του πρωθυπουργού μας.
Δεκάδες σχολές, τμήματα, ειδικότητες, ευμετάβλητες προοπτικές, αδιάκοπες ανατροπές και ασύλληπτες λεπτομέρειες καθιστούν τη συμπλήρωση του μηχανογραφικού κομματάκι δύσκολη. Και καλά τα προηγούμενα χρόνια ο κάθε αδαής, συντηρητικός ανεύθυνος που αναλάμβανε την παροχή βοήθειας (μάλλον καταστροφής) στους υποψηφίους είχε την πρόταση έτοιμη: Μια στρατιωτική σχολή ή κάποιο τμήμα που οδηγούσε στη... σίγουρη αγκαλιά του δημοσίου και αυτό ήταν. Σήμερα που -επιτέλους- και η ελληνική κοινωνία είναι αναγκασμένη να προσαρμοστεί στα διεθνή δεδομένα, τι μπορεί να προτείνει στον υποψήφιο και με ποια κριτήρια θα το κάνει ο κάθε άσχετος;
Κι όμως, για κάποιο περίεργο λόγο οι περισσότεροι μαθητές και οι γονείς τους συνεχίζουν να θεωρούν ότι οι καθηγητές που προετοιμάζουν τα παιδιά τους για τις εξετάσεις γνωρίζουν τα πάντα για τις σχολές και τις προοπτικές της αγοράς εργασίας. Τραγικό λάθος! Δηλαδή, η κότα που γεννάει το αυγό ξέρει και να το τηγανίζει ή να το κάνει μαρέγκα; Όχι πείτε μου, είδατε ποτέ κότα να κάνει κάτι τέτοιο; Όχι βέβαια! Η κότα ξέρει να το γεννάει το αυγό και μόνο αυτό. Ούτε να το τηγανίζει ούτε να το βράζει ούτε και να το βάφει το Πάσχα ξέρει! Κάποιος άλλος τα αναλαμβάνει αυτά. Κι αν δεν το καταλάβατε, αυτό σημαίνει εξειδίκευση και σήμερα υφίσταται παντού!
Εγώ βέβαια, προετοιμάζομαι για να αντιμετωπίσω τα όσα έρχονται. Ήδη την έχω την εικόνα ολοζώντανη μπροστά μου. Ο ένας να με ρωτάει ποια σχολή του ταιριάζει, ο άλλος ποια σχολή θα του εξασφαλίσει αποκατάσταση, ο άλλος αν θα τα καταφέρει ακολουθώντας τον τάδε επιστημονικό κλάδο και πάει λέγοντας. Δηλαδή, όλοι αυτοί δεν καταλαβαίνουν ότι εγώ ένας απλός καθηγητής είμαι και τίποτα άλλο; Μπορώ εγώ να αναλάβω την ευθύνη τον προβλέψεων που απαιτούν; Διαθέτω εγώ το απαιτούμενο κληρονομικό χάρισμα ενόρασης και δεν το γνωρίζω ή μήπως το κρατάω κρυφό; Όλοι αυτοί δε χρειάζονται εμένα. Ούτε καν ειδικούς σε θέματα επαγγελματικού προσανατολισμού χρειάζονται. Αυτοί χρειάζονται άλλο πράγμα κι αυτό το πράγμα μπορεί να λέγεται κ. Χορταρέας, κ. Μύριαμ, κ. Τζόσουα, κ. Παγιατάκη και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Τουλάχιστον εγώ όποτε χρειάζομαι κάποια πρόβλεψη ή έστω εξήγηση ενός ονείρου σ’ αυτούς τους ανθρώπους απευθύνομαι και νομίζω ότι και οι υποψήφιοι που δεν ξέρουν ακόμα τι τους γίνεται σ’ αυτούς πρέπει να αποταθούν, αν βέβαια επιθυμούν εγγυημένα αποτελέσματα. Αλλά όλα συνηγορούν ότι τελικά για μια ακόμα χρονιά δεν θα το κάνουν προετοιμάζοντας τον προσωπικό εαρινό εφιάλτη μου! Δεν πειράζει, γιατί αμέσως μετά αρχίζουν οι διακοπές μου!
*Ο κ. Ζάχος εύχεται σε όσους μαθητές
πραγματικά προσπάθησαν καλά αποτελέσματα!
Στους υπολοίπους εύχεται καλό κουράγιο!
http://sotiriszachos.blogspot.com/
