* Του Γιάννη Μήτσιου, φυσικού - νομικού
Είναι γνωστό ότι ανάμεσα στις πρώτες ενέργειες για την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης» ήταν και το πάγωμα των πλειστηριασμών για τα κόκκινα στεγαστικά δάνεια. Ετσι είναι λογικό να γίνει, πρέπει να βοηθιούνται όσοι βρίσκονται σε μια άσχημη οικονομική κατάσταση.
Το σύνθημα «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» πόσο σωστό είναι. Όμως, εκτός από τον Αγιο Βασίλη, κανένας άλλος δεν χαρίζει χρήματα και όσα διαγράφονται κάποιοι άλλοι τα πληρώνουν. Πληρώνουν οι καταθέτες των τραπεζών εάν χρεοκοπήσουν, πληρώνει η οικονομία που δεν έχει ρευστότητα, πράγμα που οδηγεί σε λουκέτα και ανεργία, πληρώνουν οι φορολογούμενοι όταν οι τράπεζες διασώζονται από το κράτος για να μην χαθούν οι καταθέσεις. Οσοι έμειναν άνεργοι, όσοι δεν έχουν εισοδήματα και περιουσία. Οσοι έχουν εισοδήματα ελάχιστα που δεν τους επιτρέπουν να πληρώσουν τη δόση τους και χρειάζονται βοήθεια. Οι άλλοι; Οι πολιτικές αποφάσεις δεν είναι ουδέτερες, έχουν πρόσημο και το υπέρ ποίων το δείχνει το ανώτατο όριο.
Χρειάζονται προστασία λένε όσοι έχουν ακίνητη περιουσία 700.000 ευρώ και ετήσιο εισόδημα 70.000 ευρώ. Όταν ανακοινώθηκαν τα νούμερα αυτά αρκετοί έμειναν άναυδοι. Δεν παρατηρήθηκε όμως κανένα κύμα αγανάκτησης στην κοινωνία. Αυτό που θα φαινόταν στον υπόλοιπο κόσμο ταξική επιλογή στην Ελλάδα ονομάζεται μέτρο υπέρ των φτωχών. Εξίσου γενναιόδωρες είναι και οι ρυθμίσεις για τις 100 δόσεις για χρέη προς το δημόσιο: Πληρώνεις κάτι και διαγράφεται άλλο τόσο από το χρέος.
Είναι η καινούργια μορφή περαίωσης. Αυτό που κάναμε επί χρόνια και καταργήσαμε επειδή δεν δημιουργεί φορολογική συνείδηση, επειδή μεταφέρει το βάρος από αυτούς που δεν πληρώνουν σε αυτούς που είναι συνεπείς. Γιατί πάντα κάποιος πληρώνει, όπως συμβαίνει και με τον ΕΝΦΙΑ.
Χρειάζονται 2,5 δισ. βάζουν φόρους 4,5 γιατί ξέρουν ότι οι μισοί δεν θα πληρώσουν. Ετσι για άλλη μια φορά πληρώνουν τα συνήθη υποζύγια πέρα από το γενικότερο κακό που προκαλείται στην οικονομία όπου επαληθεύεται το αξίωμα «το κακό χρήμα σκοτώνει το καλό». Οι επιχειρήσεις που δεν εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους οδηγούν στο κλείσιμο τις συνεπείς. Στον γαλαντόμο αυτό νόμο υπάρχουν και άλλα περίεργα. Οι ευνοϊκές ρυθμίσεις επεκτείνονται και στα χρέη πάνω από ένα εκατομμύριο. Ποιοι χρωστούν εκατομμύρια στο δημόσιο ανενόχλητοι: Είτε αυτοί που έχουν κλείσει τις επιχειρήσεις τους είτε εκείνοι που καταφέρνουν να μην πληρώνουν τις υποχρεώσεις χωρίς να τους ενοχλεί κανένας.
Εκτός από τα μέτρα κοινωνικής σωτηρίας έγινε και η επιστροφή στην κρατική τηλεόραση του 2009. Ποιος θα πληρώσει το κόστος; Οι πολίτες ασφαλώς με αύξηση της εισφοράς. Εχει ανάγκη μια χώρα σε «ανθρωπιστική κρίση» και άλλα κανάλια και ραδιόφωνα; Κρατικά, δημοτικά, κομματικά, εκκλησιαστικά κ.λπ. που το κόστος τους βαραίνει το κράτος; Αν έχουμε «ανθρωπιστική κρίση» τέτοια που πρέπει να δίνουμε δωρεάν ρεύμα στους συμπολίτες μας πώς γίνεται τότε να ακριβαίνουμε τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος και να δίνουμε αυξήσεις σε είδος στους υπαλλήλους της ΔΕΗ;
Με λίγα λόγια αυτή είναι η ιστορία της χώρας μας τα τελευταία χρόνια. Τα ισχυρότερα κοινωνικά στρώματα και επαγγελματικές ομάδες έφτιαξαν έναν εξωτερικό εχθρό, τους «ναζί» οι οποίοι μας επιβάλλουν τη λιτότητα. Δηλαδή που σταμάτησαν να μας δανείζουν. Βέβαια, ναζί μπορεί κάποιος να τους πει, ηλίθιοι, όμως, δεν είναι. Κάποτε θα σταματούσαν να μας δανείζουν. Και έτσι, χωρίς τα δάνεια, το κόστους που συνεπάγεται η διατήρηση του προ της χρεωκοπίας μοντέλου διαβίωσης των πιο προνομιούχων μεταφέρθηκε στα ασθενέστερα στρώματα που πληρώνουν για όλους μέχρι τελικής εκμηδένισης. Οσοι υπερασπίστηκαν τα ασθενέστερα στρώματα ονομάστηκαν μερκελιστές, γερμανοτσολιάδες και προδότες. Οσοι υπερασπίζονται τους κερδισμούς του άδικου και χρεοκοπημένου συστήματος, ονομάστηκαν πατριώτες και φίλοι του λαού. Όπως βλέπουμε όμως τώρα πια όσο και αν αλλάξουμε τη σημασία των λέξεων και την ονομασία των συμφερόντων, η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
