Του Χρήστου Τσαντήλα
«ΚΑΙ τι να γίνει τώρα βρε παιδιά, τι να κάνουμε...» - είπε η κυβέρνηση με ένα παράπονο - «να, δεν το περιμέναμε, μεγάλη ατυχία, έσπασαν τα νταούλια και δεν χορεύουν όπως νομίζαμε οι αγορές!»
ΕΙΝΑΙ έτσι, ή κάπως έτσι, αυτό που πολύ θα ήθελε να μας πει (μετά κάποιας σιωπηρής, σχετικής συγγνώμης), η ομάδα των αρμοδίων με τα οικονομικά υπουργών, οι οποίοι βλέπουν με μεγάλη ανησυχία, αλλά και «πολιτικό τρόμο» ότι τα πράγματα με τη «συμφωνία» του Ιουνίου, δεν βγαίνουν δυστυχώς, δίχως να υποστεί νέες στερήσεις ο λαός, χωρίς δηλαδή να ματώσει ξανά. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
ΦΟΡΟΚΥΝΗΓΗΤΟ στα λαϊκά στρώματα, φοροαπαλλαγές στα μεγάλα. Χτύπημα των πρόωρων συντάξεων και αύξηση των αντιλαϊκών έμμεσων φόρων. Και πάλι αναμένουμε τα δυσάρεστα, ασχέτως αν αισιοδοξούμε. Η τετράμηνη «ένεση ψυχολογίας», με συνταγή ...Βαρουφάκη και άλλων δυο τριών παλικαριών της κυβέρνησης (οι οποίοι ...έκοψαν ταχύτητα ξαφνικά), δεν λέω, καλό μας έκανε, αν και, όπως τα παιδάκια που τα τάζεις και τα κοροϊδεύεις, αθετώντας αυτά που τους έταξες, θα της το κρατάμε της κυβέρνησης, γινάτι που λέει ο λαός...
«ΟΛΑ τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν» που λέει και το λαϊκό άσμα, κάτι που ήρθε να το επιβεβαιώσει η πρόσφατη «κοκορομαχία» της κυβέρνησης με την αξιωματική αντιπολίτευση στη Βουλή. Και αυτή τη φορά περάσαμε ξυστά από το παγόβουνο. Όπως και τις προηγούμενες. Η πίεση που δέχεται η κυβέρνηση από έξω (αλλά και από... Μέσα – ραδιοσυχνότητες βλέπετε...), είναι πολύ πιθανό να τη γονατίσει, κατά τον Ιούλιο, ώστε να εμπεδώσουμε την ανάγκη επιβολής νέων μνημονίων, ασχέτως αν βαπτίσθηκαν ως «συμφωνίες» και αν οι τροϊκανοί έπαψαν να βάζουν τα πόδια πάνω στα γραφεία των υπουργείων!
ΤΟ πράγμα είναι απλό. Τα θέλουμε ή δεν τα θέλουμε, ώ αντιμνημονιακοί βουλευτές, τα λεφτά των δανειστών; Αν δεν τα θέλουμε, γιατί τότε τόσα χρόνια τα παίρνουμε για να εξασφαλίζουμε τους μισθούς μας; Ουαί υμίν υποκριταί! Πώς γίνεται να δέχεσαι την μισθοδοσία σου από τα δανεικά και ταυτόχρονα να καταγγέλλεις αυτούς που στα δίνουν; Όχι ότι εγώ τους πάω, δηλαδή, τους «επίσημους» τοκογλύφους, αλλά αν συμφωνήσουμε όλοι ότι από δανεικά πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, τότε γιατί αυτοί που ήταν εναντίον των μνημονίων που μας έφερναν τα δανεικά, εισέπρατταν το μισθό τους;
ΤΟ ΚΑΚΟ είναι όμως, ότι ασφαλιστικό και εργασιακά βρίσκονται και πάλι στο επίκεντρο των διαπραγματεύσεων. Αν ενθυμούμαι καλά αυτά τα δύο δεν ήταν τα βασικά χαρτιά του ΣΥΡΙΖΑ που έριξε στο τραπέζι για να αυξήσει το ποσοστό του από το 4% στο 36% και να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Ελλήνων και τις εκλογές; Τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές, δυστυχώς, περιμένουμε ως ζήτουλες έξω από την πόρτα της Ε.Ε. τα λεφτά. Αυτή είναι η θλιβερή αλήθεια...
