Του Γιάννη Θεούλη
επίτιμου δικηγόρου
Στην ομορφότερη χώρα της γης, την πατρίδα μας, που κοσμείται από το μοναδικό παγκόσμιο μνημείο του Παρθενώνα, έχει σπουδαίες αρχαιότητες, εκατοντάδες αρχαίων θεάτρων (σχολείων της αρχαιότητας) και γενικά υπάρχει η κληρονομιά του πολιτισμού μας που δίδαξε τη Δημοκρατία και τις ανθρώπινες αξίες, βρέθηκαν επίορκοι και ανεγκέφαλοι αξιωματικοί του ΙΔΕΑ βοηθούμενοι από το αδύναμο, ανίκανο και διαβρωμένο πολιτικό σύστημα και με την ενθάρρυνση του ξένου παράγοντα βίασαν την Ελληνική Δημοκρατία. Η αποσταθεροποίηση της Δημοκρατίας ξεκίνησε από την επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου στον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζόνσον, ο οποίος δεν πέτυχε τη συνάντηση και συνομιλία μεταξύ των πρωθυπουργών Ελλάδας – Τουρκίας. Η αποτυχημένη μεσολάβηση θεωρήθηκε ήττα. Ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου εκστόμισε τον προφητικό λόγο, ότι οι μεγάλοι δεν αποδέχονται την ήττα τους. Και πράγματι μεθοδεύτηκε η αποστασία, προκλήθηκε η πτώση του Γ. Παπανδρέου και υπονομεύτηκαν οι δημοκρατικοί θεσμοί. Ακολούθησε την 21η/4/67 η κατάλυση του Συντάγματος, η αναστολή λειτουργίας των κοινοβουλευτικών θεσμών και η κατάργηση των λαϊκών ελευθεριών και η κατάκτηση της εξουσίας από την στυγνή και αυταρχική δικτατορία.
Μπορούσε να αποφευχθεί η κατεδάφιση της Δημοκρατίας αν η τότε Κυβέρνηση και οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις συνεργάζονταν και ελάμβαναν σοβαρά υπόψη τους τις κυκλοφορούσες φήμες, ότι επίκειται η έκρηξη πραξικοπήματος και η κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Οι τότε ηγεσίες των κομμάτων φάνηκαν κατώτερες των περιστάσεων, υποτίμησαν τον κίνδυνο της δικτατορίας, δεν τόλμησαν να δράσουν αποφασιστικά, λαμβάνοντας δραστικά και σκληρά μέτρα προστασίας των δημοκρατικών θεσμών. Η αδράνεια, η ανεκτικότητα και η εγκληματική αμέλεια διευκόλυναν τους συνωμότες συνταγματάρχες να καταλάβουν την εξουσία και να αλυσοδέσουν έναν ολόκληρο λαό. Οι δικτάτορες βρίσκονταν υπό την επιρροή μεγάλου φόβου της αποτυχίας, της πτώσης και της λογοδοσίας τους για το έγκλημα της κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος. Γι’ αυτό έπρεπε να τρομοκρατήσουν και να φοβίσουν τον λαό. Όσοι ήταν αριστεροί και αντιδρούσαν στο καθεστώς της βίας εξορίζονταν και εκτοπίζονταν στα ξερονήσια. Απολύθηκαν χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι ως επικίνδυνοι κομμουνιστές. Τα στρατοδικεία με τις αποφάσεις τους γέμισαν τις φυλακές με πολιτικούς κρατουμένους. Για να υποταχθεί πλήρως ο λαός τα άνδρα των βασανιστηρίων (Μπουμπουλίνας ΕΑΤ/ΕΣΑ) βασάνιζαν απάνθρωπα, ανθρώπινες υπάρξεις, που είχαν το θάρρος και την τόλμη να διαφωνούν ή να αντιμάχονται ενεργά το διδακτορικό καθεστώς. Ο φόβος των τυράννων ήταν μεγάλος και τους οδήγησε και σε δολοφονίες αθώων πολιτών, που δήλωναν όρθιοι την αντίθεσή τους προκειμένου να στεριώσουν την παράνομη εξουσία τους. Στο ανελεύθερο καθεστώς της δικτατορίας ο λαός δεν αντέδρασε, αδιαφόρησε και παρέμεινε απαθής θεατής των εγκληματικών πράξεων και βίαιων ενεργημάτων. Ένα μέρος του λαού συνεργάστηκε με τους βιαστές της λαϊκής θέλησης. Όσο για την ηγέτιδα τάξη, την ελίτ, αξίζει κάθε μομφή και αιτίαση για την πλήρη υποταγή και τον ευτελισμό της. Το καθεστώς της βίας δέχτηκε την ενεργό αντίσταση λίγων τολμηρών και ατρόμητων αντιστασιακών, οι οποίοι προετοίμασαν την αντίδραση των φοιτητών της Νομικής Σχολής Αθηνών και εν συνεχεία τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου. Η δικτατορία διήνυσε τη χρονική περίοδο της επταετίας (Απρίλιο 1967 μέχρι Ιούλιο 1974) παρέδωσε τη μισή Κύπρο στους Τούρκους, κατέστρεψε τη χώρα, ταλαιπώρησε και κακοποίησε τον ελληνικό λαό και υπό το βάρος των ανομημάτων και των εγκλημάτων κατέρρευσε και παρέδωσε στην διάδοχο πολιτική κατάσταση τα ερείπια της βασανισμένης πατρίδας μας. Σήμερα η χώρα μας διέρχεται κρίσιμες περιστάσεις και απειλείται με καταστροφή και χρεοκοπία και έξοδο από την Ευρωζώνη. Ο ελληνικός λαός επιθυμεί την παραμονή του στο ευρώ και σ’ αυτόν τον προσανατολισμό θα πρέπει να συγκλίνουν όλα τα δημοκρατικά κόμματα. Οι επικοινωνιακές ανάγκες των κομματικών σχηματισμών, το πολιτικό κόστος και τα συμφέροντά τους θα πρέπει να υποχωρήσουν προ του εθνικού συμφέροντος, της επίτευξης συμφωνίας με τους εταίρους – δανειστές μας. Η Δημοκρατία μας πρέπει να προστατευθεί με τη σύμπραξη όλων των δημοκρατικών δυνάμεων. Και κλείνω με τα εξής: Η πολιτική σκέψη των πολιτών και των πολιτικών πρέπει να δεχθεί τα πολιτικά ερεθίσματα ενός μεγάλου συγγραφέα που περιέχονται στον παρακάτω ορθό λόγο του. «Στην ουσία της η Δημοκρατία είναι η ίδια η ζωή. Μας κατευθύνει, μας μορφώνει κι αν είναι ανάγκη μας πολεμά. Κλείνει μέσα της την εθελοντική κατανόηση και την φωτισμένη πειθαρχία. Οι μέθοδες της εργασίας σ’ αυτήν είναι γεμάτες ρεαλισμό, πρωτοβουλία και ανεξαρτησία».
