Του Κώστα Γιαννούλα
Τον τελευταίο καιρό για πολλούς και διάφορους λόγους, κυρίως όμως εξ αιτίας της αντίληψης ότι για όλα φταίνε οι άλλοι και της μεγάλης απογοήτευσης από τη συμπεριφορά των πολιτικών στη δημιουργία και αντιμετώπιση της κρίσης, όσο πάει και γίνεται κυρίαρχο ρεύμα η τάση της αποστασιοποίησης πολλών πολιτών από το πολιτικό γίγνεσθαι και της αποχής τους από τις διάφορες εκλογικές διαδικασίες.
Ωστόσο, όσο δικαιολογημένη κι αν είναι η στάση αυτή, όσο κι αν εκπέμπει μηνύματα προς πολλές κατευθύνσεις, όχι μόνο δεν είναι η ενδεδειγμένη αλλά καθίσταται και επιζήμια για όλους, μια που κάτω από αυτές τις συνθήκες τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ως πολιτικό και κοινωνικό ον ο άνθρωπος, για να επιβιώσει και να προκόψει, είναι καταδικασμένος από τη φύση του να ζει σε οργανωμένες ομάδες και κοινωνίες και να συμβάλλει ο καθένας με τον τρόπο του στη βελτίωση των συνθηκών λειτουργίας τους.
Την αναγκαιότητα αυτή θα την αντιλαμβανόμασταν ευκολότερα, αν η Δημοκρατία μας ήταν άμεση, οπότε ο καθένας μας ως μέλος της Εκκλησίας του Δήμου, κατά το πρότυπο της αρχαίας Αθηναϊκής πολιτείας, θα ήταν υποχρεωμένος, αν μή τι άλλο, να συμμετέχει άμεσα και ενεργά στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων.
Σήμερα, όμως, η Δημοκρατία μας για λόγους λειτουργικούς είναι αντιπροσωπευτική γι’ αυτό και κατά τακτά χρονικά διαστήματα καλούμαστε οι πολίτες να εκλέγουμε τους αιρετούς άρχοντες, στη θέση των οποίων, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να ήταν ο καθένας μας.
Και επειδή θα θέλαμε και θα έπρεπε να εκλέγονται γι’ αυτές τις θέσεις οι άριστοι των πολιτών και αυτό στην πράξη δύσκολα επιτυγχάνεται, γεγονός που προκαλεί δυσαρέσκεια και αποστροφή, τίθενται τα παρακάτω ερωτήματα.
Αλήθεια, όσοι θέλουμε τις πολιτικές παρατάξεις και τους πολιτικούς μας αψεγάδιαστους και αναμάρτητους, έχουμε την ίδια απαίτηση από τους εαυτούς μας, τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι ουδείς αναμάρτητος;
Έχουμε αναρωτηθεί, επίσης, με ποια κριτήρια καταρτίζονται τα ψηφοδέλτια, με ποια επιλέγουμε ένα από αυτά και με ποια σταυροδοτούμε τους αιρετούς άρχοντες; Επιλέγουμε, τάχα, τους καλύτερους ή κατά βάση τους επώνυμους και συνήθως αυτούς, που μας τάζουν, μας χαϊδεύουν τ’ αυτιά και κάνουν ρουσφέτια;
Γιατί επιμένουμε πολλοί να ψηφίζουμε κατ’ επανάληψη τα ίδια πρόσωπα, έστω κι αν μας σκανδαλίζουν κατά καιρούς με τα καμώματά τους, δημιουργώντας έτσι τους επαγγελματίες της πολιτικής και δε συμβάλλουμε με την ψήφο μας στην ανανέωση της πολιτικής ζωής, έστω χάριν της ελπίδας για κάτι καλύτερο;
Και μια που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο το δικαίωμά μας να συμμετέχουμε ενεργά και να επηρεάζουμε τα πράγματα ως μέλη συνδικαλιστικών οργανώσεων και πολιτικών παρατάξεων, γιατί οι πολλοί το αποφεύγουμε ή αν το πράττουμε, γιατί χωρίς αντίδραση και ως «πρόβατα επί σφαγήν» ακολουθούμε την τακτική του «σφάξε με αγά μ´, ν´ αγιάσω» ακόμη και όταν διαφωνούμε με επιλογές των ηγεσιών; Μήπως από υστεροβουλία και σκοπιμότητα χάριν του προσωπικού μας συμφέροντος;
Παρόλο που η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης, βράζουμε στο ίδιο καζάνι προβλημάτων, γιατί δεχόμαστε οι πολλοί τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ μας, αποδυναμώνοντας έτσι τη δυνατότητα αποτελεσματικής παρέμβασης, όταν τα καλώς εννοούμενα συμφέροντά μας απειλούνται;
Τα επισημαίνω όλα αυτά, για να εκφράσω τη διαφωνία μου με όσους θεωρούν συλλήβδην όλους τους πολιτικούς κατώτερους των περιστάσεων, οδηγούνται στη λογική του καναπέ και απέχουν ή ρίχνουν λευκή ψήφο στις εκλογικές διαδικασίες.
Κατά την άποψή μου η αποχή και η λευκή ψήφος έχουν αξία υπό τον όρο ότι κάποιοι ψηφίζουν και εκλέγουν τους αντιπροσώπους διαφορετικά, αν απέχουν οι πάντες, ή θα καταλήγουμε στην αναρχία, με ό,τι αυτή συνεπάγεται, ή θα ψηφίζει και θα συμμετέχει ένα μικρό ποσοστό, οπότε θα αποφασίζουν οι λίγοι για μας χωρίς εμάς και οι άλλοι, εκόντες-άκοντες, θα είμαστε υποχρεωμένοι να υφιστάμεθα τις συνέπειες των επιλογών τους.
Γι' αυτό και πρέπει ο καθένας μας να συμμετέχει ενεργά στην πολιτική μας ζωή κι όχι μόνο κατά την περίοδο των εκλογών. Μια που ούτε αναμάρτητοι υπάρχουν, ούτε κόμματα αγίων, να επιλέγουμε παράταξη και πρόσωπα, που βρίσκονται κάθε φορά πιο κοντά στις πεποιθήσεις μας, και ασκώντας κριτική και συμμετέχοντας σε αγώνες να πιέζουμε αυτούς, που εμπιστευόμαστε την ψήφο μας να γίνουν καλύτεροι, χωρίς να επιτρέπουμε σε κανέναν να μας θεωρεί δεδομένους και απλούς χειροκροτητές αλλά και ικανούς για ανατροπή.
Αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι πρέπει κάθε φορά, που διαφωνούμε σε κάτι ν’ αλλάζουμε στρατόπεδο, αλλά πρέπει να καταστήσουμε σαφές στις πολιτικές ηγεσίες ότι, όπως οι ψηφοφόροι τις ανέχονται μαζί με τα προτερήματά τους και τις αδυναμίες τους, κατά τον ίδιο τρόπο και οι πολιτικές ηγεσίες πρέπει να συνηθίσουν να δέχονται την αντικειμενική κριτική των οπαδών τους και να τη λαμβάνουν υπόψη τους, για να γίνονται καλύτερες και για να αναπνέει περισσότερο η Δημοκρατία.
Μόνο έτσι μπορεί η ψήφος μας να συμβάλλει στη βελτίωση των συνθηκών λειτουργίας της κοινωνίας. Ο καναπές, η μαζική αποχή και οι διαχωριστικές γραμμές γίνονται μπούμερανγκ εναντίον του λαού και του τόπου. Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε, τόσο καλύτερα.
