Από τον Κων. Τσιρονίκο
Εδώ και κάμποσα χρόνια γινόμαστε μάρτυρες και κοινωνοί των θεατρινίστικων πολιτικών των ιθυνόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Που μας οδήγησαν στο μεγάλο βάθος της σημερινής οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Οι προαναγγελλόμενες και γενόμενες, συχνές, συσκέψεις, διασκέψεις, τηλεδιασκέψεις, διερυμένα Γιούρογκρουπς και οι τελικές αποφάσεις που λαμβάνονται, δημιουργούν αρχικά ένα αίσθημα αισιοδοξίας και ελπίδας. Ότι τελικά, γρήγορα, θα φθάσουμε στην αντίπερα όχθη της σωτηρίας και της ευημερίας των λαών. Δυστυχώς όμως και πάλι μετά από λίγο καιρό επανερχόμαστε στην ίδια κατάσταση της απελπισίας, του άγχους και των αδιεξόδων.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν το παζλ της συνεχιζόμενης ανίκανης πολιτικής των ηγετών της Ευρώπης, που οδηγεί στο πουθενά και στο τίποτα. Ή καλύτερα στη διάλυση της -ζημιογόνου για τους λαούς- Ευρώπης του σήμερα. Αυτή που συνεχώς αποσαθρώνει και διαβρώνει τον κοινωνικό ιστό των λαών της. Αυτοί που καθημερινά, με κομμένη την ανάσα, παρακολουθούν τις εξελίξεις που θα τους βγάλουν από το μαύρο σκοτάδι της κρίσης. Που όμως δεν έρχεται. Γιατί αυτοί που κυβερνούν την Ευρώπη είναι ανίκανοι, ιδιοτελείς και μωροφιλόδοξοι. Γιατί, οι υποβαθμισμένου κοινωνικού κύρους δραστηριότητές τους, αποβλέπουν σε έναν και μόνον σκοπό: Στο πώς η Γερμανία και η Γαλλία, που σήμερα αλλάζει, θα έχουν το πάνω χέρι στους υπολοίπους. Κυρίως όμως στο πώς η Γερμανία θα επιβάλλει την παντοκρατορία της στην Ευρώπη. Ίσως η κ. Μέρκελ, η σιδηρά κυρία όπως εμφανίζεται, να ονειρεύεται και να έχει στο μυαλό της τη σύσταση του Δ’ Ράιχ. Της τέταρτης Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Την οποία θα επιβάλλει όχι βέβαια διά των όπλων, αλλά με την άκρατη φιλογερμανική οικονομική της πολιτική. Τον αδυσώπητο οικονομικό πόλεμο, που κήρυξε εναντίον όλων των υπόλοιπων Ευρωπαίων και ειδικότερα αυτών του Νότου. Επιδιώκοντας την κυριαρχία, διά παντός σκληρού μέτρου, της οικονομικής της ιδεολογίας. Που βασίζεται όχι στην οικονομική στήριξη των αδυνάτων, αλλά στη δύναμη του ισχυροτέρου.
Όμως η καγκελάριος της Γερμανίας πλανάται πλάνην οικτράν! Ματαιοπονεί! Γιατί η πολιτική της αυτή θα ηττηθεί. Όχι βέβαια με τα όπλα, αλλά με τον οικονομικό πόλεμο που η ίδια κήρυξε. Έτσι θα υποστεί, ως κράτος, την τρίτη ήττα της. Εκτός και αν αλλάξει. Αν αντιληφθεί ότι η ύφεση που απλώνεται επικίνδυνα σ’ όλη την Ευρώπη και τον κόσμο είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της. Αυτόν που δεν πρόκειται να νικήσει ποτέ, αν δεν κινηθεί χωρίς δισταγμούς και ιδιοτέλειες προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης των ευρωπαϊκών λαών. Διαφορετικά είναι χαμένη από χέρι, αφού δεν θα μπορεί να πουλήσει πουθενά τη βιομηχανική της παραγωγή. Αποτέλεσμα η οικονομική της ύφεση και σιγά – σιγά το μαχαίρι των οίκων αξιολόγησης, που θα σημάνουν και τη δική της υποβάθμιση. Αυτή που θα καταστρέψει το σημερινό οικονομικό της προφίλ. Το βασιζόμενο στην κατανάλωση των προϊόντων της, που θα σταματήσει να υπάρχει.
Δυστυχώς, σ’ αυτήν την κατάσταση θα οδηγηθεί η Ευρώπη αν δεν συνέλθουν οι θεατρίνοι που μας κυβερνούν. Αν δεν καταλάβουν καλά ότι δίκαιη ευρωπαϊκή διακυβέρνηση σημαίνει εργασία και κοινωνική πρόοδος. Και όχι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ολίγων: Των δανειστών και των οίκων αξιολόγησης, που ποντάρουν στη χρεοκοπία των κρατών, προκειμένου να κερδοσκοπήσουν και να πλουτίσουν.
Ας συνέλθουν, λοιπόν, οι ανίκανοι κυβερνήτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ας σταματήσουν τον δρόμο της καταστροφής. Γιατί στο ίδιο καράβι που χτυπιέται αλύπητα απ’ τα πελώρια κύματα της οικονομικής κρίσης βρισκόμαστε όλοι. Όλοι οι λαοί της Ευρώπης. Και ενδεχόμενο βούλιαγμα θα μας παρασύρει όλους. Κι’ αυτούς μαζί. Και τότε θα είναι πια αργά...
Για τους παραπάνω λόγους η κ. Μέρκελ θα πρέπει να σταματήσει τη σκληρή και αμετακίνητη θέση της. Και να δώσει μια ανάσα πνοής στους λαούς της Ευρώπης. Αυτή, που η ίδια στέρησε με την τοκογλυφική και εκμεταλλευτική πολιτική της. Διαφορετικά το τέλος αυτής και του Δ’ Ράιχ που ονειρεύεται δεν θ’ αργήσει να σημάνει.
Ως προς αυτό, ας διαβάσει λίγη ιστορία για να διδαχθεί από τα λάθη και τα παθήματα της χώρας της. Για να μην βρεθεί και πάλι τελείως ανημέρωτη, όπως στη Γεωγραφία που δεν γνώριζε κατά που βρίσκεται η πατρίδα της.
Αντίβαρο σ’ όλη αυτή τη βάρβαρη πολιτική αποτελεί η σημερινή ηγεσία της Γαλλίας. Ο πρόεδρος Ολάντ. Που ονειρεύεται μια άλλη Ευρώπη. Αυτήν της οικονομικής ανακούφισης των λαών. Με ανάπτυξη και κοινωνική πρόνοια. Και κυρίως με την έκδοση του ευρωομολόγου που θα σημάνει την ελάφρυνση των λαών της Ευρώπης από τοκογλυφικούς και δυσβάστακτους δανεισμούς. Αποτέλεσμα αυτού θα είναι η ανάπτυξη και η αρχή μιας κοινής οικονομικής πολιτικής.
Αυτό, όμως, για να γίνει θα πρέπει η Γερμανία να βάλει το χέρι στην τσέπη της και να δώσει πολλά χρήματα. Απ’ αυτά που πήρε. Που άρπαξε και έκλεψε με τοκογλυφικούς και βάρβαρους, ιστορικά, τρόπους.
Νομίζω, ότι προς τα κει θα πρέπει να στραφεί η ευρωπαϊκή πολιτική. Προς αυτό το σημείο είναι ανάγκη να επιμείνει σθεναρά ο πρόεδρος Ολάντ. Για να μην φτάσουμε σε εθνικές αναταράξεις. Σε εξεγέρσεις απελπισμένων και πεινασμένων. Και τότε θα είναι πολύ αργά.
