Του Κων. Τσιρονίκου
Τα πρώτα και πολύ σοβαρά προβλήματα άρχισαν να εμφανίζονται στον χώρο της υγειονομικής περίθαλψης του λαού μας. Και δεν είναι μόνον το 15% της συμμετοχής στη δαπάνη της κάθε αιματολογικής, ακτινολογικής ή άλλης εξετάσεως, αλλά και το χρηματικό ποσό που αναγκάζονται να καταβάλλουν οι ασφαλισμένοι στο γιατρό, όταν αυτός συμπληρώνει το πλαφόν των πενήντα επισκέψεων εβδομαδιαίως. Κάποιοι μάλιστα – δεν ξέρω πώς – καλύπτουν τον αριθμό αυτό εντός μιας ή δύο ημερών και από κει και πέρα ζητούν την κανονική τους αμοιβή.
Και όλα αυτά σε μια περίοδο πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης, όπου μεροκάματα δεν υπάρχουν, μισθοί περικόπτονται και τα χαράτσια διαδέχονται το ένα το άλλο. Ορισμένοι φαίνεται ότι δεν τα αντιλαμβάνονται αυτά, αρνούμενοι να υποστούν την οικονομική μείωση που επιβάλλει η δυσμενής εξέλιξη των δημοσιονομικών μας πραγμάτων, επιζητώντας να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι. Από έναν λαό αποδεκατισμένο οικονομικά, που αγωνίζεται να σταθεί μόνος του, πλέον, όρθιος.
Βέβαια, υπάρχουν και οι λειτουργοί εκείνοι της υγείας που συμπάσχουν με τον δυστυχή και πολύ ταπεινωμένο Έλληνα πολίτη. Δίνοντας αγώνα προσφοράς κάτω από πολύ δύσκολες και γι΄ αυτούς οικονομικές συνθήκες. Τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο και ευχόμαστε να τους έχει ο Θεός καλά. Γιατί παρά την ηθική και οικονομική κρίση εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι. Που με το παράδειγμά τους στηρίζουν την αισιοδοξία και ελπίδα του λαού μας.
Για όλα όμως τα δυσάρεστα αυτά και τα μέλλοντα να συμβούν με το επιβαλλόμενο πλαφόν των 23 ευρώ μηνιαίας φαρμακευτικής δαπάνης για κάθε ασφαλισμένο, την ευθύνη φέρει εξ ολοκλήρου το Υπουργείο Υγείας. Γιατί πέραν της περικοπής των δαπανών και του εισπρακτικού ενδιαφέροντος δεν σκέφτηκε τις παρενέργειες της πρακτικής αυτής, οι οποίες ευθέως οδηγούν στην ψυχική και οικονομική ταλαιπωρία του πολίτη.
Πώς, όμως, να μην συμβαίνει αυτό, όταν η όλη πολιτική του κράτους καθοδηγείται απ’ την αρχή; «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;». Και μπορεί ο σκοπός να είναι καλός τα μέσα όμως είναι οδυνηρά και άδικα, αφού οδηγούν στην πλήρη εξαθλίωση του λαού μας. Καταργώντας κάθε έννοια ηθικής και συναίσθησης του ανθρώπινου πόνου στη διαρκώς νοσούσα και καταρρέουσα κοινωνία μας.
Γι΄ αυτόν, ακριβώς, το λόγο το αρμόδιο Υπουργείο πρέπει να επανεξετάσει αυτά τα μέτρα και να οικοδομήσει νέα βασιζόμενα στην αξία του δικαίου και της αίσθησης, ότι αυτό το κράτος μπορεί να αποτελέσει το στήριγμα της αισιοδοξίας και της ελπίδας των πολύπαθων Ελλήνων.
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, να πρυτανεύσει η ανθρώπινη ευαισθησία στους κυβερνώντες και να μην αφήσουν τον λαό αβοήθητο από έλλειψη επαρκούς ιατρικής και φαρμακευτικής φροντίδας.
