Ήταν μια ζεστή, αστερόεσσα νύχτα, μόλις προχθές που μας προδιέθετε για ενδεχόμενους καύσωνες, καλοκαιρινούς, επιπρόσθετα με άλλους μόνιμους, μη ανατάξιμους και μάταια απευκταίους που αφορούν στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό μας τοπίο. Κι ένα θεατράκι... που ανέβαινες ψηλά στον λόφο, ανάμεσα σε χωράφια, για να πάρεις μία ανάσα πολιτιστικής δροσιάς, από αυτές που με την γκρίζα ψυχολογία των τελευταίων χρόνων αμφισβητούμε συλλήβδην, γιατί δεν περιμένουμε να είναι τίποτα διαφορετικό από όσα έχουμε δει και βιώσει, ακόμα και σε περιόδους πολιτισμικής ακμής. Κι όμως... ήταν ένα υπέροχο μουσικό αφιέρωμα στους δύο κορυφαίους μας συνθέτες, τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Σταύρο Ξαρχάκο. Επί σκηνής ένα σύνολο αποτελούμενο από τη χορωδία του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Τυρνάβου και τη φιλαρμονική του Δήμου Ελασσόνας. Άρτια συγκροτημένο με τους άξιους μαέστρους Ν. Ευθυμιάδη και Δ. Τσιαβέ που πέτυχαν με καλλιέργεια, γνώση και ενθουσιασμό να παρουσιάσουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα σε συνεργασία με τους εξαιρετικούς καλλιτέχνες Γεράσιμο Ανδρεάτο και Γιολάντα Δαναού. Μας παρέσυραν με τις ερμηνείες τους σε ένα ξεχωριστό μουσικό ταξίδεμα από τις καλύτερες δημιουργίες, που αποδόθηκε με απλότητα αλλά και μεγαλοπρέπεια από όλους. Έπαιξαν πέρα από κοινότοπες ερμηνείες και παρουσίασαν τη δική τους μουσική αισθητική, σαν όαση ακουσμάτων άλλης εποχής, αυθεντικής και ποιοτικής, που ήρθε να μας επαναφέρει και να μας συνεφέρει συνάμα από τα γρονθοκοπήματα των καθημερινών παλινωδιών που ακούμε και βιώνουμε, αναίσθητοι πια από τον μιθριδατισμό του χάους που μας υπέβαλαν να υποστούμε. Παρακολουθούσα με δέος τα μικρά παιδιά που μετείχαν κι έπαιζαν στη φιλαρμονική ανάμεσα στους μεγαλύτερους. Με πόση σοβαρότητα, ευθύνη αλλά και υπερηφάνεια συμμετείχαν! Και πόσες εμπειρίες αποκόμισαν συνεργαζόμενα με εκλεκτούς καλλιτέχνες !
«Πήραμε κι εμείς από αυτά τα παιδιά απόψε», είπε ταπεινά ο Γεράσιμος Ανδρεάτος όταν τον ρώτησα σχετικά. «Αυτή είναι η άλλη πλευρά της ζωής …η φωτεινή, η υγιής, αυτή που θάπρεπε να ζούμε και να επιδιώκουμε για να κάνουμε τη μουσική, παιδεία ζωής, στην πράξη», του απάντησα. Είναι ζήτημα παιδείας η ανάδειξη της νέας γενιάς και η ζύμωσή της με τα πολιτιστικά δρώμενα. Μια γενιά που τη μεγαλώνουμε στη δίνη μιας συνεχόμενης πολιτικής, εφιαλτικής παράκρουσης, χωρίς να σκεφτόμαστε τις επιπτώσεις της πολιτισμικής ανυδρίας και τη σημασία που έχει ο ίδιος ο πολιτισμός στην επίδραση της προσωπικότητας των παιδιών. Γιατί επιπλέον, πέρα από την ψυχαγωγία και την απόλαυση, η τέχνη λειτουργεί ως αντίσταση και αντισταθμιστικό μέσον σε κοινωνίες όπου διακυβεύονται ισορροπίες, αξίες, κεκτημένα ανθρώπινα δικαιώματα και αγώνες. Ενεργοποιεί το θυμικό του ανθρώπου που περισσότερο από ποτέ έχει ανάγκη σήμερα να εκτονωθεί, να ζήσει, να χαρεί. Σημείο κατατεθέν του ελληνικού καλοκαιριού η μουσική, η θάλασσα, το τραγούδι, το συρτάκι…Αλήθεια, μήπως όλα αυτά ανήκουν στο μακρινό μας παρελθόν; Για να μην αποδεχτούμε μία ακόμα αρνητική πλευρά που μας προσάπτουν και που αποτελεί την αδιαμφισβήτητη πολιτιστική κληρονομιά μας, η προσφορά μας για τον πολιτισμό πρέπει να είναι διαρκής, ακούραστη, αμέριστη. Και η Γιολάντα Δαναού, που αγωνίζεται και αγωνιά για τον τόπο της, το απέδειξε περίτρανα ότι μάχεται γι’ αυτό, αεικίνητη και οργανωτική στο προχθεσινό αφιέρωμα του Δήμου Τυρνάβου. Ας ελπίσουμε ότι θα ξαναζήσουμε τέτοιες υπέροχες στιγμές.
Ζωή Καλαφάτη, εκπαιδευτικός – μελετήτρια παιδικής λογοτεχνίας
